Recensie: Burning Moon (Olaf Ittenbach, 1992)

Peter (Olaf Ittenbach) is een asociale tiener die z'n dagen vult met zuipen en vechten. Als hij een avond op zijn kleine zus moet passen besluit hij haar voor het slapen gaan twee gruwelijke verhalen te vertellen. Het eerste verhaal gaat over een ontsnapte seriemoordenaar en het tweede over een pastoor die 's nachts aan het moorden en verkrachten slaat.

Drie jaar na zijn videodebuut Black Past kwam Ittenbach met zijn volgende no-budget film. En in drie jaar is er niet heel veel veranderd. Deze film mag dan iets beter in elkaar zitten, wat redelijke muziek hebben en bij tijden zowaar van wat belichting genieten, nog steeds zijn de dialogen en het acteren lachwekkend slecht.

Velen zullen deze film dan ook na vijf minuten weer afzetten en zullen wederom alleen de liefhebbers van undergroundhorror dit helemaal weten te verteren. Die liefhebbers zitten uiteraard te wachten op een flinke dosis gore en geweld, zoals je dat alleen kunt zien in dit soort films. En die worden op hun wenken bediend, want Burning Moon zit hier weer vol mee: Kelen die worden doorgesneden, afgehakte ledematen, headshots en zelfs een kijkje in de hel waar Ittenbach even helemaal los kan gaan! Soms weer lachwekkend slecht, soms best wel goed, maar altijd over de top bloederig.

http://www.youtube.com/watch?v=PUQNg0YEeHU

Weer een filmpje met voor de uitzinnige gore voor een selectief publiek!

[yasr_overall_rating null size="--"]