Gamerecensie: 'Amnesia: Rebirth'

In 2010 maakte Amnesia: The Dark Descent van het Zweedse Frictional Games een enorme indruk in de wereld van horrorgaming. Waar het genre voorheen gedomineerd werd door actiegevulde franchises als Resident Evil en Silent Hill, kwam Amnesia met iets nieuws: in dit spel waren er géén wapens, en was je dus weerloos tegen de vele gevaren in de gamewereld. Wanneer de monsters kwamen opdagen, waren er maar twee opties: je verstoppen, of rennen.

The Dark Descent (vanaf hier TDD) werd in één klap bekend, onder meer door beroemde YouTubers die met hun hilarische reacties op de engere momenten van het spel talloze views kregen. In de jaren erna werd Amnesia de inspiratie voor veel nieuwe first person horrorgames als Outlast en Slender. Frictional Games heeft sindsdien ook niet stilgezeten; in 2013 kwam het standalone vervolg Amnesia: A Machine for Pigs en in 2016 de filosofische sci-fi horror SOMA uit. Vier jaar later staat er dan eindelijk een nieuwe Amnesia voor de deur, genaamd Amnesia: Rebirth. Zijn ze er in geslaagd om een nieuwe klassieker in het genre neer te zetten? Ik dook de duisternis in om mijn oordeel te vellen!

Deze recensie bevat buiten de introductie van het plot geen spoilers voor Amnesia: Rebirth.

In Amnesia: Rebirth stap je in de schoenen van Tasi Trianon, een archeoloog op expeditie in Algerije in 1937. Wanneer je vliegtuig crasht in de woestijn, word je dagen later wakker met geheugenverlies, en is de rest van je team nergens te bekennen. Al snel ontdek je kom je op hun spoor en trek je de nabijgelegen grotten in om hulp te zoeken.

Alles wat hierna gebeurt ligt al in gevaarlijk spoilergebied, en laten we het dus aan jou over om het zelf uit te zoeken! Verwacht in ieder geval een verhaal dat snel van start gaat met een flinke dosis cosmic horror à la H.P. Lovecraft; iets waar in het eerste spel al naar werd gehint, maar je nu volledig in wordt ondergedompeld.

Rebirth is een directe sequel aan TDD en bevat veel verwijzingen naar het plot van de vorige game, maar werkt ook goed als standalone verhaal. De vraag wordt vaak gesteld of het de moeite waard is om voor Rebirth eerst TDD te spelen. Ik raad dit persoonlijk sterk aan; niet alleen om de connecties te snappen, maar omdat TDD op zichzelf natuurlijk een fantastische horrorgame is die écht het spelen waard is.

Amnesia: Rebirth demonstreert een goede balans tussen verhaal en gameplay. De typische mechanics van Frictional Games keren weer terug; nog steeds gebruik je je muis of controller om de omgeving handmatig te manipuleren, waarmee je diverse natuurkundige puzzels oplost. Ook de lantaarn keert terug waar je (altijd te weinig) olie voor vindt, en vind je lucifers waar je andere lichtbronnen mee aansteekt.

Die lichtbronnen zijn van groot belang, want de angst voor het donker is nog steeds een integrale game mechanic; wanneer je te lang in het duister doorbrengt gaat je mentale toestand snel achteruit. Dit geheel zorgt voor een hoop interactieve gameplay die constant extra spanning toevoegt.

Rebirth legt wel een sterkere nadruk op verhaal dan het eerste spel dat deed; zeker de eerste paar uur leveren veel expositie door middel van flashbacks en collectibles als brieven en andere documenten die aan het verhaal bijdragen. Het schrijfwerk is wederom van hoog niveau en biedt met historische en mythologische context een stuk meer diepgang dan je doorsnee haunted house-verhaal.

Echter zijn er ook voldoende puzzellevels aanwezig die van een goede moeilijkheidsgraad zijn; genoeg om er even goed over te moeten peinzen, maar niet urenlang ergens vast zitten. Het leveldesign is strak en inituïtief en deed me regelmatig denken aan klassiekers als Half-Life en BioShock.

Anno 2020 komen de graphics van Amnesia: Rebirth op eerste gezicht wat verouderd over. Echter kan ik ook niet zeggen dat dit echt storend was, en lette ik er al snel niet meer op. Naar mijn mening heeft effectieve horror geen fotorealistische textures en belichting nodig om overtuigend te zijn, en waren alle omgevingen in het spel qua uiterlijk en ontwerp verder meer dan voldoende. Bovendien betekent dit dat ook mensen die niet de allernieuwste gaming PC's hebben het toch kunnen spelen.

Daarentegen is het sound design van Rebirth van topkwaliteit. Net als in TDD werken de muziek en geluidseffecten weer ontzettend goed samen om de sfeer van het spel te versterken en je echt in de wereld te plaatsen. Met een koptelefoon op komt dit het best tot zijn recht; een plotselinge voetstap achter je of de roep van een monster doet je nekharen overeind staan. Petje af!

Nu een kritiekpuntje: Amnesia: Rebirth is niet erg lang. Ik nam op mijn eerste playthrough redelijk de tijd om alle collectibles te verzamelen, de sfeer in te nemen en over het verhaal na te denken. Hierbij kwam ik op zo'n 9 uur speeltijd uit, voor de meeste mensen niet meer dan een paar avonden gamen dus. Echter is Rebirth natuurlijk ook voor een lagere prijs verkrijgbaar dan de meeste Triple A-games; voor de nieuwste Call of Duty betaal je ten slotte het dubbele.

Conclusie

De grote vraag: is Amnesia: Rebirth eng? Ja. Zo eng als The Dark Descent? Net niet helemaal. Rebirth is in veel opzichten een strakkere en betere game-ervaring, maar is qua puur horrorgehalte iets terughoudender dan waar TDD je aan onderwerpt. Maar begrijp me niet verkeerd: ook Rebirth heeft zéker zijn momenten waar je hartslag flink opgejaagd wordt, en meerdere memorabele scares die me nog steeds bijblijven.

Liefhebbers van een sterk verhaal en een goede sfeer zullen zich in Amnesia: Rebirth zeker kunnen vinden; spelers die het voor de adrenalinegevulde achtervolgingen doen zullen hier echter wellicht wat meer van verwachten. Als Lovecraft-fan heeft mijn voorkeur in ieder geval altijd bij de slome, atmosferische horror gelegen: het engste is wat je níet ziet. Amnesia: Rebirth overtreft nog niet The Dark Descent als één van de beste horrorgames aller tijden, maar is op zichzelf een spel van kwaliteit dat absoluut de moeite waard is.

[yasr_overall_rating size="--" postid="116608"]