Kort verhaal: Darkwood - Raymond Mennes

“We zijn er bijna” riep Jake naar de achterbank vanachter het stuur van zijn oude Ford Mustang. Jake was in het gezelschap van zijn drie beste vrienden, Darryl in de bijrijderstoel, Damian en Joey op de achterbank. Een paar maanden geleden had Jake beloofd dat als hij zijn Mustang eenmaal gekocht had dat hij dan samen met zijn vrienden een roadtrip naar Amerika zou maken. Hier zaten ze dan dacht Jake bij zichzelf. Doelloos op een roadtrip. Er was niet echt iets dat ze echt wouden zien, alleen wouden ze weten of Darkwood echt bestond. Ze hadden hier ooit iets over gelezen dat zo bizar was, dat ze er wel eens met eigen ogen zouden willen rondkijken.

Volgens het artikel Dat hij en zijn vrienden over dit spookstadje hadden gelezen, zou het niet al te lang geleden zomaar ineens verlaten zijn door haar inwoners. Er zouden niet erg veel huizen staan, misschien een stuk of veertig, maar wel ieder vrijstaand en erg ruimtelijk.
In het centrum van dit mijndorpje zou een groot hotel staan. Deze zag er luguber uit en een afbeelding van dit hotel was de enige afbeelding dat bij het korte artikel was.

Darryl deed een opleiding als schrijver aan een universiteit. Hij schreef vaak over dit soort bizarre dingen en zocht ze dan ook het liefst tot op de bodem uit. Ergens had hij dit artikel zien staan op een vreemde site. Maar voor de rest leek het alsof de rest van de informatie verborgen werd gehouden om geen mensen aan te trekken.

“Zijn we er eindelijk?” zei Damian die zijn ogen nog maar net wist open te houden.
“Ja” antwoorden Jake, “en het werd eens tijd ook”.
Vijftien minuten later reden de vier vrienden opeens het dorpje in, vanaf een lange eenzame woestijnweg die abrupt eindigden in het dorpje.
Ze zagen het bordje met Darkwood erop langs de weg staan. Het was verroest en verwaarloosd. De jongens keken vol bewondering naar het bordje en dachten eigenlijk allemaal hetzelfde. Ze hadden er alles behalve een goed gevoel bij.

De vier vrienden besloten in het verlaten hotel te gaan overnachten, dat er aan de binnenkant nog perfect uitzag, alsof het helemaal nooit verlaten was. De heren gingen naar de bovenste verdieping waar de suites waren. Als ze toch niet hoefden te betalen konden ze het er net zo goed meteen van nemen. “Is dat nou die mijn?” zei Joey tegen zijn vrienden terwijl hij uit het levensgrote panoramaraam naar het uitzicht keek. Toen zijn vrienden kwamen kijken zagen ze inderdaad, op niet al te grote afstand buiten het dorpje de mijn. Alleen al het gezicht van de mijningang liet de koude rillingen over hun rug lopen. Na elkaar bang gemaakt te hebben met allerlei horrorscenario’s over de mijn, besloten zij naar bed te gaan.
“Nou ik zie jullie morgenochtend, als we niet allemaal als sneeuw voor de zon verdwijnen vannacht!” Zei Darryl onder het mom van een grapje. Maar eigenlijk kon niemand er echt de humor van inzien.

Ineens schrikt Jake wakker uit zijn slaap. Hij kon de scenario’s die ze die avond besproken hadden maar niet uit zijn hoofd krijgen. Hij keek om zich heen en zag dat Damian zijn slaapplaats verlaten was en er een poel van bloed lag alsof er een stuk vee geslacht was.
In paniek maakte hij Joey en Darryl wakker. Die wat geïrriteerd wakker werden. Maar dat maakte al snel plaats voor angst toen ze het bed van Damian zagen.
Toen ze de deur van hun kamer open trokken zagen ze een spoor van bloeddruppels door de gang lopen. “Het lijdt naar het trappenhuis” zei Jake. Eenmaal beneden in de lobby aangekomen zagen ze dat het hele dorp in mist bedekt was. Toch besloten ze het spoor te volgen dat door de schuifdeuren naar buiten liep. Ineens stond het angstzweet bij Joey op zijn rug. “Stom, dat we dit niet eerder zagen. Hoe konden we zo naïef zijn.” riep hij ineens.

“Hoe bedoel je?” antwoordde Jake. “Hoe kunnen de schuifdeuren het nog doen, hoe kan er überhaupt nog stroom in dit kut dorp zijn als het zogenaamd allemaal verlaten is hier!”.
De andere twee jongens waren akelig stil. Ze hadden hier eigenlijk niet eens over nagedacht.
Jake begon langzaam aan door te draaien. “ik weet niet wat jullie doen, maar ik ga Damian zoeken, ik laat hem niet achter. “Ik blijf hier, ik heb hier teveel films voor gezien” zei Darryl.
De andere twee jongens lieten in hun paniek zonder na te denken Darryl achter in de lobby..

Door de schuifdeuren werd het bloedspoor vergezeld met twee smalle sleepsporen vlak naast elkaar, alsof Damian aan zijn armen was meegesleurd en zijn hielen door het zand gesleept hadden. Uiteindelijk bracht het spoor Jake en Joey naar de ingang van de mijn, die hun de vorige dag al een eng gevoel gaf. Toch gingen de heren zonder enige twijfel naar binnen en waren ze vastberaden hun vriend terug te vinden.
Na gedurende een kwartier gelopen te hebben, wat een eeuwigheid leek, troffen ze een grote open ruimte aan. In de kamer hingen aan weerskanten twee aangestoken fakkels. Ze wisten dat er iemand in de buurt moest zijn, en dat het dorp lang niet zo verlaten was als Darryl hun verteld had. Er stond een oud bureau in het midden van de kamer met op een hoek van het blad een brandende kaars. Precies tegenover hun, aan de overkant van de ruimte liep de gang weer verder. Jake en Joey keken elkaar aan. Jake bespeurde enkele sporen van twijfel in de ogen van zijn vriend. “We moeten” zei Jake. “hij had hetzelfde voor ons gedaan”. Joey stemde in, en ze liepen door de ruimte langs het bureau. Ineens stond Jake stil. “Dit is Damian zijn telefoon.” zei hij, terwijl hij hem van de tafel afpakte en het aan Joey liet zien.

Ineens hoorden ze zware voetstappen de ruimte naderen vanuit de gang die zij eigenlijk in wilde gaan. Midden in de kamer stonden zij met zijn tweeën aan de grond genageld. Hoe hard ze ook probeerde, er was geen beweging in hun benen te krijgen. Op De grens van de verlichte kamer en de pikzwarte gang stopte de voetstappen. Jake en Joey slikte, en in de stilte die viel was hun bonkende hart het enige dat ze nog hoorde.
Na enkele minuten zei een diepe zware stem vanuit het donker gat: “is dit soms wat jullie zoeken?”. Vervolgens gooide iets of iemand het levenloze lijk van Damian de kamer in.
Het was zo gruwelijk om te zien dat, de jongens ineens los kwamen uit hun trance, en ze zo hard als ze konden dezelfde weg terug renden als dat ze de grot ingekomen waren.

Eenmaal buiten gekomen, stond Darryl voor de ingang van de mijn. Hij zat achter het stuur van de mustang. Jake en Joey sprongen op de achterbank en Darryl reed met plankgas het dorp uit. “Wat gebeurde daar binnen.” zei hij. “Hij is dood!” schreeuwde Joey. “Hij is fucking dood”. Ondertussen zag Jake hoe achterlijk hard Darryl reed terwijl het hartstikke mistig was en hij merendeels met zijn hoofd achterom zat omdat hij alles van het verhaal wou weten. “Let nou op die weg, Idioot!” zei Jake boos.”dalijk zijn we er allemaal geweest!”

Met dat Darryl zijn hoofd weer naar de weg draaide zagen ze dat het lijk van Damian ineens midden op de weg was. Uit reactie gooide Damian het stuur radicaal om, waardoor hij nu met een noodgang in de berm naast het asfalt reed. Nog voor dat hij de kans krijg terug de weg op de sturen, kwam er een reclameboord uit de mist tevoorschijn. De auto ging er dwars door heen kwam na twee keer over de kop geslagen te zijn ondersteboven neer, en kwam in het midden van de weg tot stilstand.

Joey en Jake overleefde het, en zagen hoe Darryl op de weg lag, in een toestand die  niet veel verschilde van de dood. “Ik zit vast” zei Jake. Toen hij opzij keek zag hij dat Joey ook geen kant op kon. Opeens hoorden ze dezelfde voetstappen naderen, die ze ook in de grot hoorde. Ze keken elkaar aan en vreesde allebei het ergste…

Darkwood is geschreven door Raymond Mennes, vanaf zijn tiende helemaal weg van horrorfilms en van alle subgenres hiervan. Een paar jaar geleden is hij begonnen met schrijven van horrorverhalen. Raymond is erg benieuwd naar jullie reactie op het korte horrorverhaal Darkwood, dus geef hieronder je mening.