Recensie Alien: Romulus - buitenaards fantastisch!
Alien: Romulus is een onwijs spannende film, waarin Fede Álvarez heel duidelijk de horror weer de boventoon laat voeren.
Fede Álvarez, de Uruguayaanse filmmaker die furore heeft gemaakt met een dodelijke remake van Evil Dead en ons heeft getrakteerd op een rete-spannende Don't Breathe, gaat nu een andere, (voor mij) zeer speciale franchise aanpakken. Hij heeft het al gewaagd om in de stoel van Sam Raimi te gaan zitten -hij is de eerste regisseur na Raimi die een Evil Dead-film maakte- en gaat het nu dus proberen met Alien in Alien: Romulus. Gaat het hem lukken om hier ook een fantastische film neer te zetten, of blijkt dit een buitenaards slechte zet?
Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen: Ja, dat kan hij. Alien: Romulus is een onwijs spannende film, waarin Álvarez heel duidelijk de horror weer de boventoon laat voeren. Net zoals het origineel uit 1979. De film duurt een kleine 2 uur en ik kan je vertellen dat het constant op en top genieten is. Ik was er een beetje bang voor na het lezen van de synopsis 'Een groep jonge mensen bevindt zich op een verre wereld en hebben een confrontatie met de meest angstaanjagende levensvorm in het universum'. Gaat dit weer een remake worden, waarin alles en iedereen verjongt? Een snelle PG13-actierijke film met wat bekende copyright erin verwerkt?
Goed nagedacht over Alien: Romulus
Gelukkig niet. De film introduceert wel allemaal jonge, nieuwe spelers in het Alien-universum, maar doet dat geloofwaardig. De film speelt zich af tussen de gebeurtenissen van Alien en Aliens en de setting is een nieuwe planeet -en daarboven-, waardoor het niet goedkoop aanvoelt, er is echt over nagedacht. Die nieuwe gasten krijgen vervolgens te maken met het meest angstaanjagende wezen uit de ruimte. En hou je maar vast, want Álvarez staat aan het roer. Dit betekent dat het nodige bloed vloeit, liters smerigheid en zuur over het scherm druipen en de spanning regelmatig het kookpunt bereikt: dit is Alien: the Evil Dead way, baby!
Alien: Romulus draait om een groepje jongeren wat vast zit op een verre, donkere planeet, waar het alleen mogelijk is om als boer te leven of te werken in de mijnen. Het aantal dagen dat de zon daar schijnt: 0. Omdat zij met geen mogelijkheid weg kunnen van die planeet, besluiten ze het verlaten ruimtestation De Renaissance te kapen en zo de lange reis van 9 jaar te gaan maken naar een betere buurt, daar waar de zon te zien is. Eenmaal in het verlaten station stuiten zij op een laboratorium waar, jawel, een heleboel face huggers in cryoslaap zitten. Uiteraard ontdooien die en ziet het groepje hun kans om te overleven ineens drastisch slinken.
Ode aan het origineel
Álvarez heeft -soms subtiel, soms wat minder- heel wat verwijzingen en knipogen naar het origineel en diens meer actierijke vervolg Aliens. De iconische M41A Pulse Rifle die de colonial marines gebruikten zien we terug (en horen we ook!), scenes uit het eerste deel herken je ook terug: de openingsscène waarin de apparatuur van het ruimteschip langzaam opstart, vallende druppels in een donker laadruim. Maar het blijft een hint naar het origineel, ik vond het nergens storend of goedkoop aanvoelen. Het is duidelijk dat dit Fede zijn lievelingsfilms zijn.
Zijn aanpak is dus wat meer horror gericht, zeker in de eerste helft van de film. In de tweede helft komt de actie wat meer naar voren, maar nog steeds met behoorlijk wat gore. Alvast een waarschuwing: er zitten echt wat pittige scènes in. Je weet heel goed wat die face huggers doen, maar hier zie je het toch wel iets meer dan je lief is. Ze schenden je persoonlijke ruimte echt keihard. Wat de film verder ook goed doet is de spanningsopbouw. Goed, je ontkomt niet aan een paar jumpscares, maar ze zijn zeker spaarzaam. De acteurs krijgen voldoende ruimte om tot ontwikkeling te komen, waardoor je meeleeft met de situatie.
Toch wat kleine dingetjes
Is het dan alleen maar lofzang? Nou nee. Zonder iets te verklappen: 20% heeft nog nooit zo lang geduurd. Als je de film ziet, dan weet je wat ik bedoel. Dat viel mij gelijk op. Ook is het een vreemde keuze om een A.I.-versie van een overleden acteur 'mee te laten spelen'. Wijlen Sir Ian Holm die de Androïde Ash speelde in het origineel Alien, komt hier met zijn beeltenis terug als de Androïde Rook. Verhaaltechnisch komt dat niet lekker uit, want Ash was een ultrageheim project dat koste wat kost de onverwoestbare buitenaardse levensvorm mee terug te nemen naar de aarde. Waarom zou Weyland Yutani dan meerdere versies maken van deze robot? Een vreemde keus. Maar verder heb ik niets. Het verhaal gaat niet zo diep als Alien: Covenant en Alien: Prometheus, maar volgens mij is dit precies wat de franchise nodig heeft: gewoon een ongecompliceerde, nietsontziende, keiharde horror. Ga dit zien. En als het even kan in IMAX.
Alien: Romulus is vanaf 15 augustus in de Nederlandse bioscopen te zien in 2d, 3d, ScreenX, Dolby Cinema, 4dX en IMAX.
Regie: Fede Álvarez
