Recensie: ATM (David Brooks, 2012)

Drie jonge collega’s... Opgesloten in een openbare geldautomaat... Een moordlustige maniak die ze onafgebroken in de gaten houdt... Ontsnappen lijkt onmogelijk... Met dit weinig verrassende plot levert de relatief onbekende regisseur David Brooks een gemakkelijke horrorprent af die - mede door een aantal ongeloofwaardige gebeurtenissen - geen blijvende indruk zal achterlaten. Een gewaarschuwd mens telt voor twee? In ATM slechts voor anderhalf.

ATM laat zien dat subtiele horror bijzonder effectief kan zijn. Toch is de film geen hoogvlieger. Mensen die zich ergeren aan een ongeloofwaardig plot en bijzonder domme hoofdpersonages kunnen de film beter mijden. Te vaak laten de makers van de film cruciale details weg en ook maken David, Emily en Corey - hoewel onder druk - oliedomme keuzes. Niet eerder zag je in ATM zo’n hopeloze (en lachwekkende) poging om een brandalarm in werking te stellen...

Het plot van ATM is niet om over naar huis te schrijven. Waarom loopt de moordenaar niet gewoon naar binnen? Waarom parkeert David zijn auto zo ver van de geldautomaat? Waarom stormt het ineens als een beveilger op het punt staat om het drietal een helpende hand te bieden? Net als voor de personages in de film blijft het voor de kijker onduidelijk.

Het meest tenenkrommende aspect aan ATM is echter hoe de moordenaar het ‘gewenste’ gedrag van zijn slachtoffers zo goed weet te voorspellen. Beslissingen die gemaakt worden, voelen daardoor te geforceerd aan en dat maakt de 90 minuten durende film voor veel mensen waarschijnlijk een lange zit.

ATM weet op een aantal punten zeker te verrassen, maar zal nooit het niveau van een middelmatige horrorprent ontstijgen. Het ontbreken van een geloofwaardig plot en intelligente hoofdpersonages zijn hier verantwoordelijk voor. Veel mensen zullen na het zien van de film met een onbevredigend gevoel naar huis gaan. En dat is zonde want in essentie heeft de film best potentie.

http://www.youtube.com/watch?v=L4apxCidUP0

[yasr_overall_rating null size="--"]

geschreven door Jeroen Roovers