Recensie: Bloeddorst #2 - Dorst verzadigd of smaakt naar meer?
Met een periode van 18 jaar tussen Bloeddorst #1 en #2 kun je wel spreken van complete uitdroging! Herrijst deze striphorror als vanouds uit het graf? Wij denken van wel.
Bloeddorst #2 - stripbundel
Na 18 jaar wachten is hier Bloeddorst #2: een fysiek vette bundel vol Nederlands horrortalent zonder remmen. Het korte verhalen-format heeft zijn voor- en nadelen: sommige verhalen voelen als pilots, andere grijpen je beter, maar het blijft gruwelijk leuk en een makkelijke aanrader.
De geschiedenis van Bloeddorst
Het jaar is 2007 wanneer Menno Kooistra een groot gezelschap stripmakers bij elkaar haalt. Hun doel? Om met z’n allen de eerste Nederlandstalige bundel horrorstripverhalen te maken.
Voorts kwam uit deze samenwerking Bloeddorst #1. Een bundel met verschillende stijlen, afwisselend met een zware en luchtige toon, met als gemene deler het horrorgenre. Gruwelijk, grof, sexy, bruut en verleidelijk. Zomaar eens wat termen die je te binnen schieten met het doorbladeren van de uitgave.
De #1 op de cover zette de lezer alvast op het spoor: hier zit meer in. Waarom zou je anders een #1 op de cover zetten, en het niet gewoon bij Bloeddorst houden?
En toen was het wachten… en wachten… en wachten…
Ja, en zo gaan er 18 mensenjaren in een oogwenk voorbij. Moest Bloeddorst misschien eerst volgens de wet volwassen worden voor er een vervolg mocht komen?
Nou, volwassen is die geworden, niet alleen qua leeftijd. Bloeddorst #2 durft flink door te pakken met thema's die je in een strip voor alle leeftijden niet tegenkomt. Geweld, seksualiteit, psychologische horror: de makers hebben duidelijk geen remmen meer.
Weer een mix van genres en stijlen
Ook dit keer is er een breed scala aan makers die allemaal hun eigen signatuur brengen aan het geheel. Van realistisch tot aan cartoonesk, van zware schaduwen tot lichte invulling, ieder verhaal dient zich aan met een volledig eigen gevoel van stijl, opmaak en beleving. 23 verhalen, de meeste met 6 pagina’s om een verhaal te vertellen (met een aantal die iets variëren in lengte).
Alsof je een film leest
De opzet is dit keer meer cinematisch. Op de cover staat niet voor niets “Martin Koolhoven presenteert”. Het is duidelijk dat de taal die we van film gewend zijn terugzien op deze pagina’s.
Die cinematische opzet heeft wel een addertje onder het gras. Film heeft anderhalf uur om personages neer te zetten en spanning op te bouwen. Deze verhalen hebben vaak maar vijf minuten leestijd met de zes pagina's. Sommige verhalen worstelen daarmee: ze willen filmisch vertellen maar hebben de ruimte niet. Het voelt dan als een trailer in plaats van een kort verhaal.
Ook het format doet denken aan de zogenaamde “anthology” tv-series uit Amerika, met een van de bekendste van dit moment, Black Mirror. Een verzameling verhalen die in 1 aflevering en kortere tijd een begin, midden en eind hebben.
Favoriete verhalen
Persoonlijke favorieten van ondergetekende zijn de verhalen “Zielig” van Alice Kok, “Er was ooit…” van Bobby de Groot en “Aton” van Jasper Rietman. Drie voorbeelden van hoe een kleine snapshot van een gruwelijke situatie je bij de lurven kan grijpen.
Maar niet elk verhaal raakt even hard. Van de 23 verhalen zijn er een handvol die vooral vulling lijken: ideeën die net niet scherp genoeg zijn uitgewerkt om echt te blijven hangen. Maar dat hoort bij een anthology: je neemt het mindere voor lief voor die paar verhalen die wél hard en goed binnenkomen.
Wisselvalligheid van kwaliteit
En daar zit ook eigenlijk direct het minpunt van deze bundeling. De verhalen zijn over voordat je er erg in hebt. Soms voelt het aan als een idee voor een film of langer verhaal, dat in een soort pilotvorm (om in TV termen te blijven) wordt uitgewerkt. Dit werkt in het voordeel en nadeel. Mocht je niet zo geboeid zijn door één van de verhalen, ben je al vrij snel toe aan de volgende.
Toch mist daardoor de impact die een langere tijd lezen kan hebben. Het format zit zichzelf wat in de weg. Sommige verhalen voelen aan als het begin van iets groters: een pilot die vraagt om een volledige serie. Net als je erin zit is het alweer voorbij. Andere verhalen snappen het format beter en vertellen precies genoeg. Die wisselvalligheid kost een ster in de beoordeling.
Een vette bundel
Bloeddorst #2 is een lekker dik boek. Echt een voelbaar gewicht in je handen, een stevige kaft en bladzijden die aanvoelen alsof ze wat kunnen hebben. Het soort boek dat je met plezier openslaat… Fysiek is dit echt een OEMPH-uitgave.
Bloeddorst #2 is dan ook een makkelijke aanrader. Zoek je een leuk cadeau voor jezelf of voor een ander met deze feestdagen? Dan ligt hier je kans om een gave verrassing te geven. Een uniek stukje Nederlands horrortalent gebundeld in een uitgave die op net iets groter premium formaat heerlijk aanvoelt om te lezen.
Wij zijn fan en hopen voor ons 30e jubileum over 15 jaar in ieder geval de derde editie te mogen beleven én reviewen. Tot die tijd is hier Bloeddorst #2. Gruwelijk leuk!
Bloeddorst #2 bevat werk van: Alice Kok, Bobby de Groot, Dido Drachman, Edwin Hagendoorn, Erik Wielaert, Floor de Goede, Fred de Heij, Gerrit Willemse, Jasper Rietman, Johan Neefjes, Ludwin Schouten, Maarten Gerritsen, Menno Wittebrood, Maarten Janssens, Milan Hulsing, Peter Moerenhout, Richard Raaphorst, Roelof Wijtsma, Romano Molenaar, Serge Baeken, Sterric, Steven Dhondt (Stedho), Thé Tjong-Khing , Ate de Jong, Bodil Matheeuwsen, David-Jan Bronsgeest, Martin Koolhoven, Nina Noël Raaijmakers en Peet Gelderblom
Meer over: Comics, Recensies, Nederhorror, Bloeddorst
