Recensie: Monster Summer - een monsterlijke misser?

Monster Summer

Kijk je Monster Summer als volwassene? Dan is het een te voorspelbaar, onsamenhangend verhaal wat net niet levert. Ben je wat jonger? Dan is het een leuke zit met zeker op momenten wat best pittige en enge scènes.

Monster Summer is een film die op papier een kruising is tussen die twee eerder genoemde toptitels. Je neemt namelijk een handjevol kinderen, gooit er een monster of twee en een goede acteur voor het gewicht bij en na goed roeren heb je een recept voor Vreemde Dingen dat bijna niet kan mislukken. Dat moet regisseur David Henrie ook gedacht hebben. Helaas blijkt dat nog niet zo makkelijk.

Een monsterlijke zomer

In de film volgen we Noah (Mason Thames) die er al schrijvend op zijn typemachine van droomt om een groot journalist te worden, net als zijn vader. Deze droom helpt hem en passant ook van het eiland af. Op een nacht verdwijnt zijn beste maat Ben (Noah Cottrell) op mysterieuze wijze en komt vervolgens als leeg omhulsel terug. Ben is niet meer dezelfde persoon die hij eens was en Noah gaat samen met vrienden Eugene (Julian Lerner) en Sammy (Abby James Witherspoon) op onderzoek uit. Daar gaat hun onbezorgde zomer...

Ze komen al gauw in contact met lokale gekkie Gene Carruthers (Mel Gibson), die heel toevallig al het een en ander in kaart heeft gebracht. Hij is namelijk een ex-politieagent die al een tijdje de 'vermissing' van kinderen in de nabije omgeving volgt. Er zijn namelijk meer kinderen die een schim zijn van hunzelf. En het blijkt dat er een monster in de buurt is dat er mee te maken heeft. Maar niet zo maar een monster, eentje die zich kan vermommen. En dus is iedereen die zich maar een beetje vreemd gedraagt een potentiële verdachte.

Hinken op twee benen

Monster Summer wiebelt een beetje op twee uitersten. Is het nou een horrorfilm of een kinderfilm met horrorelementen? Er zitten een paar scènes in die ik zelf best pittig vond, maar over het algemeen is het een doorkabbelende kinderfilm die niet veel te bieden heeft. Elke achtervolgingsscène eindigt onbevredigend. De hoofdrolspelers worden achterna gezeten, maar elke keer stopt het met dat de achtervolger ineens de jacht stopt.

Het monster heeft ook een hele rare manier van kinderen pakken. Je ziet elke keer een felle flits, waarna het kind in kwestie zijn of haar vermogen om te praten kwijt is. Alsof hun geheugen gemodificeerd is, net als in Men in Black. Het staat in schril contrast als er vervolgens een scene is met een camcorder, waarbij je als kijker de stuipen op het lijf worden gejaagd.

De setting van de film is wel on point. De basketbalpetten achterstevoren, de BMX-fietsen, dat klopt allemaal. Maar helaas is dat net niet goed - en boeiend - genoeg om er een goede film van te maken. Kevin James als hoofdredacteur van de plaatselijke krant, oud vrouwtje Miss Halverson (Lorraine Bracco) en Gibson doen hun stinkende best en hebben er ook echt plezier in. Dat is wel te zien. Maar er zijn zeker betere films (en series) in dit genre.

Monster Summer is vanaf 13 november te zien bij Pathé Thuis.