Recensie Silent Hill f: Het stadje is het enige wat mist

Silent Hill f

Met Silent Hill f hebben we eens een keer een uitstapje naar een andere locatie dan het iconische, Amerikaanse stadje. Het Japan van 1960 komt niet helemaal lekker uit de verf, maar je hebt toch geen tijd om van de omgeving te genieten. Je wordt genadeloos ondergetrokken in een bruut verhaal waar ook nog eens monsters in rondlopen. Genieten geblazen!

Silent Hill f speelt zich dit keer niet af in het iconische, Amerikaanse stadje Silent Hill. Ontwikkelaar Neobards Entertainment kiest er in dit deel voor, dat geldt als spin-off van de franchise, om ons mee te nemen naar het Japan van 1960. Pakt dit wel goed uit dan? Wij hebben het voor je gespeeld en vinden er wel wat van. Lees gauw verder.

Verhaal Silent Hill f

In het stadje Ebisugaoka volgen we de middelbare scholier Hinako Shimizu. Zij gaat gebukt onder haar familieleven; dominante vader en passieve moeder, zus die al vroeg het huis uit is gehuwelijkt. Je snapt het wel, ellende. Als Hinako met haar vrienden afspreekt, breekt de hel los in het slaperige stadje. De opkomende mist verhult nietsontziende monsters en rijten iedereen uiteen die ze op hun pad tegenkomen. Als Hinako dan tot overmaat van ramp ook nog te maken krijgt met een schaduwwereld, een plek waar ze alleen kan komen als ze flauwvalt, blijkt dat ze daar ook nog eens voor haar leven moet vechten. En als ze daar sterft, dan sterft ook haar andere ik.

Het Japan van 1960

Het is een gedurfde zet om Silent Hill f niet in het stadje met dezelfde naam af te laten spelen. Tot nu toe was alleen Silent Hill 4: The Room de vreemde eend in de bijt. Niet alleen speelde dit spel grotendeels alleen in een kamer af, deze kamer was ook nog eens in het fictieve, Amerikaanse stadje Ashville. Maar 'verandering van spijs doet eten', en dat klopt maar weer eens. In dit deel verplaatsen we ons naar het stadje Ebisugaoka, in het Japan van 1960.

Ebisugaoka ziet er fantastisch creepy uit. Je waant je echt in een afgelegen dorpje, ergens in Japan. Verlaten huizen torenen hoog boven je uit als je door de smalle steegjes loopt en de verlaten rijstvelden zien er mega spooky uit met hun vervallen vogelverschrikkers. Enige kanttekening die we hebben is dat het niet echt als de jaren 60 aanvoelt. We hebben aan de ene kant echt geen idee hoe Japan in die tijd was, maar het spat er ook niet van af, zeg maar. Als de setting het Japan van 1980 of 2010 was geweest, hadden we het ook geloofd. Dit doet verder helemaal niets af aan de ervaring, maar het viel ons wel op.

Creepy monsters met bloemen

Neobards heeft aangegeven dat ze 'schoonheid in wreedheid' willen tonen. Nou, dat is ze gelukt. Niet alleen zware onderwerpen als pesten, mishandeling en zelfmutilatie komen terloops aan bod, maar ook monsters met bloemen zijn gevaren die je moet trotseren. En dat contrast steekt prachtig tegen elkaar af. Silent Hill f oogt niet alleen prachtig, de diepere laag (die net zo goed horror is en misschien zelfs langer blijft hangen) ettert letterlijk als een dikke mist om je heen.

Sfeervol ontworpen

Dit maakt het spel fantastisch om te spelen. De Unreal Engine 5 geeft alles ontzettend mooi weer. Zoals hierboven al aangegeven, de oude gebouwen lijken dan wel niet op de jaren 60, maar het ademt wel de sfeer van Japan. Door de oprukkende mist is alles verlaten en dat zorgt ervoor dat de sfeer nog een schepje grimmiger wordt. Je komt verschillende monsters tegen die je nekharen overeind laten staan, maar die typerend zijn voor de franchise. Denk aan mannequins die houterig jouw richting op strompelen, vreselijk spannende scènes met vogelverschrikkers en andere gedrochten die jij de baas moet zien te blijven.

Kleine meisjes vechten ook

Al snel maak je 'kennis' met de monsters, maar ben je zelf nog in ontkenningsfase. Je bent een middelbare scholier en komt eigenlijk net kijken, maar moet wel al verschillende monsters het hoofd zien te bieden. Hoe dan? Dit zorgt ervoor dat het gelijk in het begin al rete-spannend is. Je kunt alleen nog maar ontwijken en rennen voor je leven. Het zet gelijk de toon voor de rest van het spel. Gelukkig vind je later wel wat wapens in de vorm van loden pijpen, messen en bijlen, maar deze zijn niet eeuwig bruikbaar. We merkten dat we, zeker bij de wat zwakkere vijanden, dan toch liever ons wapen spaarden en de boel ontweken, dan dat we de confrontatie aangingen.

Elk grotesk monster was een indrukwekkende confrontatie, waarbij we goed de afweging moesten maken. Het zorgt voor een intense speelsessie die, mede door de constante dreiging van creepy geluidjes waar de serie zo bekend om staat, het uiterste van je vraagt. Zeker op de hogere moeilijkheidsgraad is het op momenten pittig. Hinako is namelijk niet alleen afhankelijk van haar levens- en staminabalk, ze heeft ook nog een sanitymeter. Elke keer als er een monster in de buurt is, dan loopt die langzaam leeg. Haar beslissingen worden trager naarmate die leegloopt. Jammer dat Neobards hier visueel niet iets meer mee heeft gedaan. Het zou zo tof zijn als die meter leeg is dat ze dan gaat hallucineren of zo. Maar helaas is dat niet het geval.

Er zijn maar liefst vijf verschillende eindes, dus de replaywaarde ligt ontzettend hoog. Wij zijn in ieder geval na onze eerste playthrough er nog lang niet klaar mee. Voor deze review is Silent Hill f gespeeld op pc. Het spel is verder beschikbaar op PlayStation 5 en Xbox Series X|S en is nu verkrijgbaar.