Recensie: Coronahorror 'Songbird' (2020) presenteert een verouderd toekomstbeeld

-- advertentie --

Er zullen heel wat mensen zijn die de afgelopen paar 'coronajaren' zouden classificeren als één grote horrorfilm, en sensatieproducent- en regisseur Michael Bay zag hierin dé perfecte kans om een nieuw subgenre te introduceren: Coronahorror!

Bay produceerde Songbird, een thriller waarin KJ Apa en Sofia Cason de hoofdrollen vertolken. De film gaat over een handjevol mensen dat in 2024 leeft. 'Covid-23' heeft zichzelf ontwikkeld tot een virus waarbij het sterftecijfer meer dan 50 procent is. Amerika is al vier jaar in lockdown en besmette Amerikanen worden gedwongen thuis gehouden. Nico (Apa) blijkt immuun en leert via zijn werk Sara (Cason) kennen. Een relatie staande houden te midden van de ziekte, quarantaine en criminelen blijkt echter niet zo makkelijk.

Laaghangend fruit?

De kracht én de fout van Songbird is dat de film zo expliciet over de pandemie gaat en zo inspeelt op het (destijdse) sentiment van de bevolking. De film verscheen toen het vaccin nog niet ontwikkeld was en de houding van mensen ten opzichte van de 'coronasamenleving' was aanzienlijk anders. Dat betekent dat het kijken van de film vorig jaar behoorlijk effectief zou zijn geweest, omdat mensen nog enorm bang waren. De film voelt daarom ook hier en daar wat uitbuitend. Vandaag de dag is het kijken van de film gewoonweg 'anders' en voelt het nergens zo beklemmend aan als dat de film dat zou willen. Songbird is eigenlijk een mooi project waardoor we even kunnen terugkijken naar onze eigen visie op de pandemie van 2020.

De film vliegt gelukkig wel voorbij - geholpen door de duur van 84 minuutjes. Ook zijn bekende gezichten als Demi Moore, Bradley Whitford, Alexandra D'Addario en Craig Robinson leuk om te zien. Een echte emotionele toon weet de film helaas nergens te vinden, ondanks de pogingen om Nico en Sara de Romeo en Julia te maken van post-pandemie Amerika. De acteurs proberen wat ze kunnen, maar ze kunnen een (te) zwak script niet goedmaken. Bay en regisseur Adam Mason lijken meer interesse te hebben in sensatie dan emotie.

Conclusie

Songbird is leuk om te kijken, maar vooral 'op de achtergrond'. Kijk de film niet als je een loeispannende film wil kijken waarin je (emotioneel) volop meeleeft met de karakters. Dat is helaas niet wat Songbird kan bieden. Door de korte speelduur en veel bekende gezichten is het wel prima vermaak voor een avondje als je een filmpje op wil zetten tijdens het strijken of het opruimen.

[yasr_overall_rating size="large"]

Songbird is momenteel te zien op Pathé thuis.