Recensie: 'The Surfer' - cultfilm to be

Nicolas Cage is naar eigen zeggen bezig met het einde van zijn acteercarrière. Hij zal nog een handvol films maken maar dat moeten uitsluitend hoofdrollen zijn. Dat hij daarbij artistieke keuzes maakt blijkt wel uit zijn nieuwste film The Surfer. Want hoe komt deze Amerikaanse acteur in een film van een Ierse regisseur terecht dat zich volledig in Australië afspeelt?

Cage speelt The Surfer - zijn naam wordt nooit genoemd - en is samen met zijn zoon van Amerika naar Australië gevlogen om op de plek waar hij is opgegroeid te gaan surfen. Ook hoopt hij het huis terug te kopen waar hij samen met zijn ouders woonden. Maar de ooit zo vriendelijke buurt is veranderd en al snel verandert ook Cage van een nette man in pak in een radeloos wezen dat van de hemel in de hel belandt.

De Ierse regisseur Lorcan Finnegan wist Cage te strikken voor zijn nieuwste film en heeft daarmee een troef in handen. Cage die bekend staat om zijn 'over the top'-rollen houdt zich in deze in, zonder in zijn spel in te leveren. Zijn spel is zo naturel en geloofwaardig dat je volledig meegaat in zijn metamorfose.

Vijandigheid en macho mannen

Als de surfer en zijn zoon het strand opwandelen wordt hem door een vijandig heerschap te verstaan gegeven dat hij hier niet mag surfen. "You don't life here, you don't surf here". Het strand wordt bevolkt door macho-mannen die alleen locals toestaan. Nog even een extra pluim voor acteur Julian McMahon als Scally, de leider van de Bay Boys, zoals ze zichzelf noemen.

Eerst druipt hij af maar hij blijft rondhangen op de parkeerplaats waar zijn peperdure Lexus staat geparkeerd. Bij elke nieuwe poging wordt hij steeds meer geterroriseerd en is het wachten op het moment dat hij - geholpen door de bloedhete zon - tot een kookpunt komt.

Finnegan gebruikt voor zijn film heerlijk vervreemde muziek, vreemde cameravoering en standpunten en zo wordt The Surfer een hallucinerende trip die met de minuut beter wordt. Het is een cultfilm in wording.

4 sterren