Recensie The Conjuring: Last Rites - Nog maar een spookhuisje doen dan?

Ed (Patrick Wilson) en Lorraine (Vera Farmiga) hebben in The Conjuring: Last Rites hun onderzoeksjasjes aan de wilgen gehangen. Ed kampt met zijn hart en Lorraine wordt er ook niet jonger op. Ze besluiten hun dagen die nog gegeven zijn te vullen met het genieten van hun gezinnetje en het onderwijzen van de weinigen die oprecht geïnteresseerd zijn in het occulte. Dochter Judy (Mia Tomlinson) heeft de gave van haar moeder geërfd en 'ziet dooie mensen'. Daardoor komt ze in aanraking met het gezin Smurl, deze hebben last van een entiteit die hun het leven meer dan zuur maakt. De Warrens besluiten toch nog een keer in actie te komen, want Lorraine wil koste wat kost haar dochter uit dit gevaarlijke leven houden. Het blijkt dat de entiteit die daar rondspookt een verleden heeft met Ed en Lorraine en een speciale band heeft met Judy. En hij heeft geduldig gewacht op dit moment...

Het vierde en -vooralsnog- laatste (hoofd)deel uit het Conjuring-universum dient dus als afsluiter. Dé zaak die zo erg was, dat de Warrens er voorgoed mee stopten. Zo krijgen we althans aan het begin van de film te lezen. Nu nemen we dit uiteraard met een flinke korrel zout. Dit soort teksten moet je nooit te letterlijk nemen, net zoals het 'op waarheid gebaseerd'. En dat blijkt maar weer. The Conjuring: Last Rites is best wel een tamme, op momenten zeer voorspelbare film geworden. De serie staat bekend om de jumpscares en waar het in de eerste twee delen nog effectief bleek, merk je in dit deel dat de rek er al goed uit is.

Gelukkig probeert Last Rites het ditmaal wel op een iets andere toon. Het is met vlagen grappig en de humoristisch aanpak voelt zelfs verfrissend aan. Door de humor leef je wel makkelijker mee met de spelers. Maar als Ed in de film terloops zegt: 'Every family is different, every case is different. But the scares are always the same', dan ben je me kwijt. Want het is letterlijk in elke Conjuring-film precies hetzelfde: een groot, arm gezin van minimaal 5 mensen in een arbeiderswijk dat last hebben van een klopgeest en niemand die ze wil helpen. Hoezo elke zaak en elk gezin is anders?

Al met al is Last Rites niet heel erg slecht. Vera en Patrick stelen de show en je merkt echt aan hun dat ze lekker in hun rol zitten. Mia die de dochter speelt gooit daar een beetje emotioneel gewicht in de schaal. In het eerste deel van de film voert humor best een leuke ondertoon en bouwt de spanning langzaam op. Los van de humor voelt het verder meer dan vertrouwd aan en dat maakt de film tam. De jumpscares zijn al meerdere malen in de vorige films aan bod geweest, dus die zijn helemaal niet verrassend meer. Gelukkig zijn deze dun gezaaid en daar is dan ook weer wat voor te zeggen.

Als we dan richting het eind naar de climax van de film toe gaan, gooit regisseur Michael Chaves alle remmen los. Niemand blijft gespaard en er worden wat rare beslissingen gemaakt. Een spiegel moet van zolder verhuisd worden en degene die de auto moet halen, scheurt met veel bombarie een u-bocht en rijdt vervolgens het tuinhekje van de buren in, zo de auto total loss. Alleen de auto starten was voldoende geweest, want die stond letterlijk voor de deur. De film eindigt dan 'lekker Amerikaans', wat mijns inziens dan weer voor een nare nasmaak zorgt. Maar goed.

Jammer dat ze voor de finale weer een zoveelste spookhuis-verhaal vertellen. Daar had zeker meer in kunnen zitten. Een kleine drie sterren.

The Conjuring: Last Rites

The Conjuring: Last Rites is vanaf 4 september te zien in de Nederlandse bioscopen. Blijf vooral nog even zitten bij de aftiteling, want er komt nog wat leuk authentiek beeldmateriaal van de Warrens voorbij.