Recensie: sadistische bejaarde is de baas in The Rule of Jenny Pen

Het verhaal

The Rule of Jenny Pen is gebaseerd op het gelijknamige korte verhaal van schrijver Owen Marshall. In deze psychologische horror komt rechter Stefan na een beroerte terecht in een verzorgingstehuis. Ervan overtuigd dat hij zijn verlamming te boven zal komen, wijst hij toenaderingen van medebewoners hooghartig af - inclusief die van de verwarde Dave, die de hele dag met een handpop genaamd Jenny Pen rondschuifelt. Maar al snel blijkt dat zijn verwarde gedrag een act is: 's nachts terroriseert Dave zijn medebewoners met zijn pop, en heeft het al gauw gemunt op Stefan en diens kamergenoot Tony. Stefans conditie gaat achteruit terwijl verzorgers in Dave's manipulatie trappen. Hoe kan hij deze psychopaat verslaan?

The Rule of Jenny Pen is geregisseerd door de Nieuw-Zeelandse James Ashcroft, die je wellicht kent van zijn eerdere werk Black Sheep (2006). De hoofdrollen zijn voor de weergaloze John Lithgow (Dave) en Geoffrey Rush (Stefan). Check de trailer:

Mijn The Rule of Jenny Pen-review

Vaak denk je bij bejaarden die geterroriseerd worden aan zielige oude vrouwtjes. Dat maakt The Rule of Jenny Pen verfrissend: het gaat vooral om bejaarde mannen met een sterke wil. Zoals je van John Lithgow en Geoffrey Rush verwacht, is hun acteerwerk uit de kunst. Vooral dat van John Lithgow. Indrukwekkend hoe hij als Dave zowel zijn verwarde persona als zijn ware psychopathische zelf overtuigend neerzet.

Ook het leven in het verzorgingstehuis is sterk in beeld gebracht: de situaties en dialogen zijn komisch en intens treurig tegelijk. Gaslighting, ouderenmishandeling en zelfs seksueel misbruik, niets wordt geschuwd door James Ashcroft. Ondertussen is de wanhoop van Stefan bijna tastbaar voor mij als kijker. Ondanks zijn vastberadenheid om te genezen wordt hij steeds immobieler, terwijl de pesterijen en manipulaties van Dave escaleren. Stefan is evenmin een sympathiek karakter, maar toch leef je met hem (en vooral die arme Tony) mee.

Tot dusver de rollen van de twee senior acteerkanonnen. De rol van Jenny Pen, Dave's handpop, is minder sterk en voelt wat geforceerd. Alsof er gedacht is: 'Een babypop zonder ogen, dat vindt iederéén eng. Succes gegarandeerd!' Dave's psychopathische gedrag zou even akelig zijn geweest zonder de pop als vehikel. Want het is duidelijk dat híj de baas is, niet Jenny Pen.

Goed. Dat is mijn enige kritiekpunt. Hou je van Nieuw-Zeelandse cinema? Vind je goede karakters in een film belangrijker dan dikke actie en gore? Ga je niet naar dromen van ouderenmishandeling of enge poppen? Dan is The Rule of Jenny Pen een aanrader!

Vanaf 18 september in de bioscoop

The Rule of Jenny Pen is vanaf 18 september te zien in Nederlandse bioscopen. Ik zeg: gaat dat zien. Maar ik ben dan ook wel een beetje Lithgow-fangirl.

Ga jij kijken? Laat het ons weten in de comments!