Recensie: War for the Planets of the Apes - Emotie én spektakel

War for the Planet of the Apes is het nieuwste deel in de Planet of the Apes serie van 20th Century Fox. Een fantastische film die op visueel gebied op eenzame hoogte staat.

Ook dit derde deel richt zich op Caesar, de aap die na een reeks van experimenten een hoge intelligentie en spraak heeft ontwikkeld. Samen met zijn soortgenoten probeert Caesar zich te redden van een wrede mensheid, die de apen liever zien gaan dan komen. Als de kolonie ontdekt wordt door het Amerikaanse leger, moeten de apen onder zijn leiding op zoek naar een nieuw heenkomen.

De titel doet wellicht anders vermoeden, maar War for the Planet of the Apes is veel meer een drama- dan een actiefilm. Niet dat de film tekortschiet aan actiescenes, die zijn er genoeg en zien er prachtig uit. Toch weet dit deel met de lange dialogen en donkere setting een eigen gezicht te tonen ten opzichte van de eerste twee delen. Dit zorgt er wel voor dat de film halverwege wat traag wordt, maar is een aangename verrassing voor de liefhebbers.

Waren de visual effects in de eerste twee delen al van hoog niveau, wat er nu op het scherm getoverd wordt is van ongekende klasse. De apen zijn zo realistisch dat het in het begin misschien even wennen is. Je ziet een levensechte aap die keurig engels praat, kan paardrijden en overweg kan met een wapen. Toch lijkt het na een aantal minuten al de normaalste zaak van de wereld te zijn en dat komt met name door de prachtige visuals.

De visual effects zijn dan ook verzorgd door Weta Digital, het bedrijf dat ons eerder al wist te betoveren met onder andere The Lord of the Rings trilogie en Avatar. War for the Planet of the Apes is echter een nieuw hoogtepunt op het gebied van CGI. Als Caesar in een scene door de sneeuw loopt, wil je bijna de vlokken uit zijn vacht vegen. En dat allemaal zonder dat je het idee hebt dat er computer animatie aan te pas is gekomen. Hopelijk een nieuwe standaard voor de volgende generatie bioscoopfilms.

De film leunt gelukkig niet enkel op visuele hoogstandjes. Onder de dikke lagen digitale betovering gaan acteurs schuil, met de ingewikkelde taak om de apen een menselijk gezicht te geven. Caesar wordt gespeeld door Andi Serkis, die we eerder ook al als Gollem ‘zagen’ in The Lord of the Rings. Het is duidelijk dat de Brit het trucje eerder heeft gedaan want het acteerwerk is fantastisch. Jammer dat de menselijke karakters daar wat schril bij afsteken. De rollen zijn af en toe nét te overdreven neergezet en vallen hier en daar wat uit de toon met de rest van de film.

Richting het eind van de film weet regisseur Matt Reeves een mooie knipoog naar het verleden te maken. De setting van de film wordt door middel van kleurcorrectie en editing subtiel gelijk getrokken met het origineel uit de jaren ’70. Hiermee krijgt het verhaal in de prequels de afsluiting die het verdient en is het cirkeltje voorlopig even rond. Al is het natuurlijk afwachten wat de toekomstplannen van 20th Century Fox zijn.

War for the Planet of the Apes is een huzarenstukje geworden op het gebied van visual effects en storytelling. Het verhaal is niet fantastisch, maar wordt op een dermate hoog niveau gepresenteerd dat de film weet te boeien van begin tot eind. De beste blockbuster van deze zomer en eentje die je absoluut in de bioscoop gezien moet hebben.

Film: War for the Planet of the Apes (2017)
Regie: Matt Reeves

Waardering: 4/5 sterren