Boekrecensie: Zwarte Zon (Graham Brown, 2012)

Om meteen met de deur in huis te vallen, Zwarte Zon is geen horror. Het boek draait om de voorspelling van het einde der wereld op 21 december 2012, volgens sommige interpretaties van Maya teksten. Wellicht is door de link met een mogelijke apocalypse dit jaar Zwarte Zon naar De Nachtvlinders komen waaien, vandaar ook hier een recensie.

Zwarte Zon is een zogenaamde technothriller, een thriller waarin bestaande en mogelijke technieken gekoppeld worden aan feiten, mythes en legenden. Het is een vervolg op Zwarte Regen, het boek waarmee de auteur volgens de uitgever zeer verdienstelijk in de voetsporen van auteurs als Clive Cussler en James Rolling stapte. Au. Wanneer een debuterend horror-auteur wordt geroemd als de zoveelste nieuwe King, Koontz of Barker weet je het meestal wel. Bij het beginnen van het lezen heeft de auteur dan al meteen een paar zware hobbels te nemen, waar de meesten nooit overheen komen. Maargoed, dan is het boek natuurlijk wel al gekocht.

Gebaseerd op Zwarte Zon valt die vergelijking nog wel mee. Graham Brown is overduidelijk niet van het niveau van Clive Cussler in zijn betere (of anders gezegd, leukere) boeken. Maar dat is Cussler de laatste jaren zelf helaas ook niet. En daarmee is Zwarte Zon voor de liefhebbers van het genre een aardig boek om mee te nemen naar strand, balkon of terras. Liefst pas na het lezen van Zwarte Regen, want beide verhalen en hun hoofdpersonen lopen in elkaar over, maar noodzakelijk is het niet.

Alles draait om vier stenen die elektromagnetische pulsen uitzenden, en een onderdeel vormen van de eerder genoemde voorspellingen van de Maya’s. Het National Research Institute, een wetenschappelijke tegenhanger van de CIA, is hier in de laatste dagen voor 21 december 2012 naarstig naar op zoek. Net als een megalomane Chinese miljardair, want waar anders vindt een auteur na de val van de Sovjet Unie zijn superschurken. Verder is het vooral ‘schieten, tieten en helikopters’. Met een groot aantal haaien, onderhuidse spanning tussen twee hoofdrolspelers, een verwarde professor, een boze president, een gemene CIA directeur en een Russisch jongetje met iets vreemd in zijn hoofd. James Bond ontmoet Iron Man ontmoet Dirk Pit, werkend voor NUMA, Sigma Force en de Impossible Mission Force tegelijkertijd. Niet vernieuwend dus, met hoofdrolspelers waar je niet meteen mee van plek wilt wisselen of verliefd op wordt, en een verhaallijn die leuk is maar nooit helemaal boeit. Prima om liggend in de zon te lezen met een koud drankje erbij, liefst met een mini-parasol erin, en om daarna in hotel of hostel achter te laten.

[yasr_overall_rating size="--" postid="22930"]