Recensie: Red Riding Hood (Catherine Hardwicke, 2011)

De afgelopen jaren is er een nieuw soort horror ontstaan: softe horror met weinig gore en veel romantiek. De hoofdpersonen zijn vaak meisjes, geen gillende keukenmeiden, maar intelligente jonge vrouwen, die weten wat ze willen. Het zijn vooral de 'monsters' waardoor deze horror nog binnen het horrorgenre valt, maar andere horrorelementen blijven grotendeels achterwege. De nadruk lijkt meer te liggen op romantische thema's, zoals onbereikbare liefdes en driehoeksverhoudingen. De Twilight boeken en films zijn een goed voorbeeld van dit soort horror, dat ik de naam vanillehorror geef. Ook Red Riding Hood is een goed voorbeeld van vanillehorror. De weerwolf in deze Roodkapje-verfilming is hetgeen wat de film horror maakt, maar voor de rest is de horror ver te zoeken. Dat wil niet zeggen dat je je niet prima kan vermaken met Red Riding Hood, zolang je maar beseft dat dit vanillehorror is.

Red Riding Hood is een verfilming van het welbekende sprookje: Roodkapje. Hoewel de gebroeders Grimm het sprookje bekend hebben gemaakt in de 19de eeuw, is de eerste geschreven versie, van Perrault, twee eeuwen ouder. Deze versie is weer gebaseerd op verhalen die teruggaan tot de 14de eeuw. Weinig mensen beseffen dat sprookjes de horrorverhalen van vroeger zijn, van oorsprong bevatten sprookjes erg veel horrorelementen zoals monsters, moord, martelingen en kannibalisme. Hoe enger het verhaal hoe beter, want sprookjes waren vooral bedoeld om een boodschap over te brengen en dat gaat nog steeds het beste met enkele schrikeffecten. In de algemeen bekende versie van Roodkapje is het monster een wolf, er zijn echter versies waarin de wolf eigenlijk een weerwolf was, en dit is het gegeven waarop Red Riding Hood gebaseerd is.

In Red Riding Hood teistert een weerwolf generaties lang een kleine middeleeuwse gemeenschap. Zoenoffers zoals geiten en varkentjes, kunnen niet voorkomen dat de weerwolf opnieuw toeslaat. Dan valt de zus van Valerie (Amanda Seyfried) ten prooi aan de weerwolf. De uitgehuwelijkte Valerie stond eigenlijk op het punt om er vandoor te gaan met haar geheime liefde Peter (Shiloh Fernandez), maar ze besluit nu toch te blijven. Haar aanstaande man Harry (Max Irons) hoopt Valerie voor zich te winnen en organiseert met zijn vader een klopjacht op de weerwolf, deze loopt echter uit op een drama.

Het dorp krijgt hulp van weerwolfjager Father Solomon (Gary Oldman), die uitlegt dat het momenteel 'blood moon' is; iedereen die door de weerwolf wordt gebeten, zal zelf een weerwolf worden. Helaas heeft Father Solomon meer weg van een inquisiteur. Als tijdens een nieuwe aanval blijkt dat Valerie de weerwolf kent en hem zelfs kan verstaan, houdt ze dit dan ook angstvallig verborgen. Voor Valerie breekt nu een onzekere periode aan, want zo lang ze niet weet wie de weerwolf is, kan ze niemand vertrouwen.

Hetgeen wat onmiddellijk opvalt aan Red Riding Hood zijn de decors en de prachtige cinematografie, niet zo raar als je bedenkt dat regisseuse Catherine Hardwicke van oorsprong 'production designer' is. 'Het oog wil ook wat' moet Hardwicke hebben gedacht, want of het nu gaat om kostuums, props of acteurs, alles ziet er mooi uit. Dat is misschien een van de redenen dat er voor weinig 'gore' gekozen is; het vloekt met de rest van de film. De slachtoffers bloeden charmante straaltjes bloed, en zelfs een afgehakte arm ziet er smaakvol uit. Het kannibalistische element uit het oorspronkelijke verhaal is zo beschaafd in de film verwerkt, dat je het amper door hebt.

Hetgeen wat onmiddellijk opvalt aan Red Riding Hood zijn de decors en de prachtige cinematografie.

De romantiek voert in Red Riding Hood absoluut de boventoon, en daar moet je maar van houden. Er is gekozen voor een mooi meisje en twee lekkere kerels die om haar vechten. Klinkt het je bekend in de oren? Tja, de invloeden van Twilight, Hardwicke's vorige film, zijn goed merkbaar. Billy Burke keert zelfs terug als de vader van het hoofdpersoon, iets wat hij overigens prima doet. Ook Seyfried, Fernandez en Irons (inderdaad, de zoon van) doen het goed, voor zover het superzoete script dat toelaat. Gary Oldman, Virginia Madsen en Julie Christie spelen leuke bijrollen.

Alternatief einde
Het beste van de film is de suspense; echt iedereen kan een weerwolf zijn. Maar omdat je op gegeven moment iedereen verdenkt, is de ontknoping niet zo'n verrassing meer. Ik had zelf veel verwacht van de 'provocative alternate ending' (zoals het op de Blu-ray hoes wordt omgeschreven), maar dat blijkt een enorme afknapper te zijn. Het is sowieso niet mogelijk om het alternatieve einde apart te bekijken, je moet daarvoor de complete alternatieve versie selecteren. De verschillen zijn echter erg klein, dus je zit praktisch 100 minuten lang dezelfde film te kijken. Naast de alternatieve versie, vind je bij de extra's:

• Deleted scenes
• Bloopers
• Auditie tapes van Shiloh Fernandez en Max Irons
• PiP (Picture in Picture) commentaar van Seyfried, Fernandez, Irons en Hardwicke
• Twee muziekvideo's, waaronder het mooie The Wolf van Fever Ray, een pseudoniem van zangeres Karin Dreijer Andersson, bekend van The Knife.
• Tevens kun je een digitale kopie downloaden.

Als horrorfilm stelt Red Riding Hood teleur, maar als sprookjesverfilming is hij leuk, met veel verwijzingen naar het oorspronkelijke sprookje. Het alternatieve einde op de Blu-ray valt vies tegen, maar de andere extra's, maken weer veel goed.

Film: Red Riding Hood (2011)
Regie: Catherine Hardwicke

Waardering: 3/5 sterren
Bloody Mary proefnotitie:
"Ondanks de naam, niet zo rood. Vooral voor fans van vanillehorror."

Red Riding Hood is nu verkrijgbaar op Blu-ray en DVD.