Red Riding Hood recensie: Roodkapje, waar ga je heen?

Hollywood lijkt in de ban van de Europese sprookjes. Met maar liefst drie ‘volwassen/horror’ versies van Sneeuwwitje op komst, evenals de ‘heksenslasher’ over een volwassen Hans en Grietje, is het te hopen dat het nieuwe genre geen doodgeboren kindje blijkt. Want de eerste in de reeks, Red Riding Hood, is een ietwat valse start.

Van alle sprookjesfiguren is Roodkapje wellicht het meest iconische. Het meisje met de rode cape en de mand vol lekkers die haar oma in het bos gaat bezoeken en daar de ‘grote boze wolf’ treft heeft al voor een aantal memorabele filmmomenten gezorgd. In Terry Gilliams Brothers Grimm bijvoorbeeld, heel subtiel, kort en mooi gefilmd. Of eerder al in het wat vreemde The Company Of Wolves. Op basis van de mooie beelden in de trailer zou je denken dat Red Riding Hood daar zo aan toegevoegd zou kunnen worden. Amanda Seyfried met grote ogen, gehuld in rode cape geplaatst in een sneeuwlandschap is een prachtig plaatje, muziek van Nine Inch Nails er onder, niks meer aan doen! Maar als geheel blijkt de film van Twilight-regisseur Catherine Hardwicke maar moeilijk de volle lengte te boeien.

Verhaaltechnisch merk je dat Red Riding Hood mikt op de doelgroep die de softhorror van Twilight ook om te smullen vindt. Beeldtechnisch trouwens ook. De ingrediënten zijn ook her en der hetzelfde, maar dan in een Middeleeuws dorpje geplaatst. Men neme een meisje – in dit geval de door Seifried gespeelde Valerie – en zet daar twee bronstige jongemannen tegenover die elk om haar hart strijden. In dit geval de ‘hunk of the town’ Henry (Max Irons) aan wie ze is uitgehuwelijkt en de ietwat mysterieuze Peter (Shiloh Fernandez) aan wie ze eigenlijk haar hele leven al haar hart verloren heeft. Onderwijl leven ze in een dorpje dat doet denken aan M. Night Shyamalans The Village, waar omheen een (weer)wolf cirkelt die elke volle maan gevoed moet worden, waarna hij de dorpsbewoners met rust laat. Net als Valerie en Peter samen weg willen lopen, is het bloedmaan en valt haar zusje Lucie ten prooi aan de wolf. De beroemde weerwolfjager dominee Solomon (Gary Oldman) wordt ingezet om het beest eens en voor altijd te bestrijden en hij waarschuwt de bewoners dat de wolf overdag wel eens een mensenvorm kan hebben en waarschijnlijk gewoon in hun midden woont.

Het vreemde is dat Red Riding Hood op zich wel de ingrediënten heeft om een goede film te worden. Het uitgangspunt is op zich best interessant, scriptschrijver David Johnson had met Orphan al bewezen dat hij wel raad weet met het opbouwen van spanning, en wat je ook van de eerste Twilight vindt, Catherine Hardwicke bewees daarmee wel dat een soap-achtig verhaal prima naar speelfilmformaat kon worden vertaald met de juiste handgrepen. Maar juist het soapy karakter is wat Red Riding Hood de das om doet. Binnen het bordkartonnen decor, de bizarre hair & make-up keuzes (sinds wanneer hadden jongemannen in de Middeleeuwen een potje gel tot de beschikking?) en tussen de maar matige speciale effecten door, krijgen de acteurs vanwege de malle dialogen maar weinig kans er nog iets van te maken. Zelfs een door de wol geverfde veteraan als Oldman lijkt niet goed te weten hoe hij in hemelsnaam in dit vehikel terecht is gekomen.

De film maakt daarnaast niet echt een keuze voor het verhaal dat verteld wordt. Waar een Twilight (laten we die vergelijking maar blijven maken) heel duidelijk draait om Bella en haar twee mannen, slingert Red Riding Hood heen en weer tussen Valerie als hartenbreker enerzijds en anderzijds de ‘wie is de wolf’ vraag. En daardoor kabbelt de film maar voort en wordt het nergens spannend. Voor de horrorliefhebbers, tsja, echt horror wil het hier ook al nergens worden. Zelfs niet als de grote boze wolf uiteindelijk in beeld komt. Fans van een reeks als Twilight zullen wellicht nog wel lol beleven aan dit Red Riding Hood en pubermeisjes lijken ook de voornaamste doelgroep. Die zullen prima kunnen zwijmelen bij de strak getrainde lichamen van de mannelijke hoofdrolspelers en Amanda Seyfrieds kordate portrettering van Valerie, die haar leven in eigen hand neemt en wet wat ze wil. Anderen zullen de film vooral zien als een opeenstapeling van gemiste kansen. De gedachte dat er zo veel meer in had gezeten, maakt het buitengewoon jammer.

Red Riding Hood draait nu in de bioscoop

[yasr_overall_rating null size="--"]