Recensie Eclipsium: oogverblindend of oogvermoeiend?

De oudere gamers onder ons weten het vast nog wel. De pixelachtige look en feel die spellen op de pc ons gaven door de -toentertijd- flitsende 3dfx Voodoo-kaarten en spellen van de eerste PlayStation. Dat soort retrowerk. Zo ook Eclipsium, waar de gameplay tweede viool speelt en het spel het van de atmosfeer en de looks moet hebben. Nou ja, looks...

(Geen) verhaal

Je wordt wakker in een verlaten ziekenhuis. Tot zo ver alles normaal. Als je de tweede deur doorgaat, beginnen de vervormingen al en zijn de dingen steeds minder van wat je ervan verwacht. Van een verlaten ziekenhuis loop je al gauw door steeds smaller wordende ruimtes, grote, open vlaktes met reuzenogen die je hoog in de lucht gadeslaan en kleine, benauwende mijnschachten die grote, roze kronkelende tentakels hebben die jou maar al te graag willen grijpen (gelukkig kunnen ze niet tegen licht).

Een sterk aspect van Eclipsium is het verhaal. Of liever gezegd, het ontbreken van een verhaal. De protagonist zegt niets, er is geen voiceover of narrator die vertelt wat de fuck er nu precies aan de hand is, maar toch volg je een soort-van verhaal. Let op, ik heb het hier echt over minimale, zeer spaarzame cutscenes die heel vaag iets belichten. Er blijft ontzettend veel ruimte voor eigen interpretatie. Maar toch boeit het.

De andere kracht van het spel is de setting. Die is behoorlijk verontrustend. Al snel ben je ledematen van jezelf aan het opofferen om verder te komen in de wereld. Dit gaat automatisch, maar omdat alles vanuit een eerstepersoonsperspectief is, voel je je toch meer betrokken dan je lief is. Het spel heeft verder een behoorlijk Lovecraftiaans sausje, met groteske monsters en ontzettend bizarre omgevingen. De omgevingen veranderen constant, soms subtiel, soms overduidelijk. Het lijkt wel een regelrechte LSD-trip op momenten.

Loopsimulator

Het spelmechanisme is niets meer (of minder) dan een loopsimulator. Soms kom je simpele puzzels tegen, soms moet je een stukje terug naar vorige locaties, maar lopen zal je. Rennen zit er niet in, dus het is behoorlijk slow pace. Hoe gevarieerd en temmes de omgeving ook is, dit wordt op den duur best irritant. Voor sommige puzzels heb je hulpstukken nodig, zoals een mes of beter zicht. Jouw hand krijgt op momenten een upgrade, als je het zo kunt noemen, waarbij je die hulpstukken krijgt aangeboden. Dit werkt best intuïtief. Denk hierbij aan dat jouw hand met geweld doorboord wordt, zodat er een gat inzit waar je door kunt kijken als het wat donkerder wordt.

De graphics zijn expres behoorlijk ge-pixeld. Dit heeft aan de ene kant een hele toffe uitwerking op de algehele ervaring, maar kost je (ogen) ook een hoop energie. Ik merkte dat ik na een klein uurtje spelen toch even pauze moest nemen omdat ik zo zat te turen. In de instellingen kun je het wel wat verminderen, maar toch blijft het een dingetje. Bovendien krijg je bij de hoogste instelling een waarschuwing dat het spel zo niet bedoeld is.

Behoorlijk creepy

Het spel speel je voor de beste beleving met koptelefoon op. Het geluid is behoorlijk creepy. Het constante geritsel en de geluidjes op de achtergrond geven je de hele tijd het gevoel dat er iemand -of iets- staat en jou continue in de gaten houdt. Nooit is er iets dat je daadwerkelijk bespringt, maar ik had liever gehad dat dat wèl zo was. Dat constante gevoel dat er iets staat te gebeuren, maar wel wegblijft is mogelijk nog veel erger.

Met een paar uurtjes ben je door het 'verhaal' heen en laat Eclipsium je verdwaasd, berooid en beroofd van flink wat ledematen achter. Maar wat een rit was het. Een langzame, korte rit, dat wel , maar wel een hele sensationele.

Voor deze review is Eclipsium gespeeld op pc. Daar is het spel exclusief op verkrijgbaar via Steam.