Review Metal: Hellsinger

Jij bent zonder naam, The Unknown, en bij aankomst in de Hel wordt jouw stem van je afgenomen. Want je weet toch, zo is de Hel. Waarom jij naar de Hel bent afgereisd, weet niemand. Je bent daar net als het irritante deuntje wat ineens in je hoofd zit beland. Het enige wat men wist, is dat jij nu een appeltje te schillen hebt. Want niemand neemt ongestraft jouw stem af. En dan begint jouw bloederige tocht, want jij gaat niet om de demonen heen, maar er doorheen.
De afgrijselijke heerser The Red Judge besluit hier een stokje voor te steken en sluit jou op in een magische gevangenis, zodat jij geen demonen meer kan afslachten. Maar dit is niet het einde van het verhaal. Omdat jij de magische barrière niet kan breken, betekent het niet dat het niet gebroken kan worden. Omdat jij je stem kwijt bent, betekent het niet dat je nooit meer zal zingen...
Ik heb Metal: Hellsinger voor je gespeeld, lees hieronder gauw mijn review.

Waar heb ik dat eerder gezien?

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen. Metal: Hellsinger lijkt heel erg op DOOM Eternal. Daar, ik heb het gezegd. De monsters zijn misschien wel anders en de protagonist is vrouwelijk, maar daar is alles mee gezegd. De omgeving (de Hel), de wapens en de manieren van afslachten, het lijkt allemaal heel erg op elkaar. Waar het in eerder genoemd spel heel erg bruut is, valt het hier een beetje tegen. Net als in 'die andere' moet je eerst het monster schieten, dan gaat het knipperen en dan kan je de speciale sequence in werking zetten met een druk op een knop. In het eerste spel ruk je nog regelmatig demonen uit elkaar of steek je een dubbele loop in het oog van een of ander monster. Hier valt het monster elke keer in dezelfde brokken uiteen. Beetje jammer.
Je loopt van ruimte naar ruimte waar je verschillende opnieuw verschijnende monsters moet zien te verslaan. Daar zitten veel kleine, wat grotere en een soort van mini level-baas in. Als je die hebt verslagen ga je naar de volgende ruimte, enzovoorts. Iets wat ik allemaal al eens gezien heb in 'dat andere spel'.

Headbangend spelen

Oké, tijd voor wat positiefs. Want het spel is, ondanks de minpunten hierboven, wel echt heel erg vet om te spelen. Er zit namelijk een addertje onder het gras. Je kan niet zomaar schieten of hakken: dit moet je doen op de maat van de muziek. En laat die muziek nou net van het kaliber opzwepende metal zijn. Ik ben absoluut geen Metal-head, maar om demonen in een rap tempo af te knallen met mijn dubbelloops, om vervolgens weg te springen en in de lucht te switchen van wapen naar mijn katana -op de maat van de muziek- ...dat is toch echt badass.
Ik kan er niets mooiers van maken. Dat geeft echt een kick en dan vergeet je toch al heel snel de minpuntjes van hierboven. Dan zit je toch al snel headbangend te spelen. Goed, het is een ripoff, maar wel een met een super leuke twist. De opzwepende muziek en snelle gameplay past echt perfect bij elkaar. Als je combo's maakt, komt er elke keer een kanaal bij, waardoor de muziek steeds completer wordt. Je begint met alleen een drum, na tig combo's is daar ineens ongemerkt een gitaar rif bijgekomen. Nog meer combo's en er komt zang (nou ja.. zoiets) bij.

Beter dan de rest

Na elke ronde krijg je een overzicht te zien met welke wapens en krachten je hebt vrijgespeeld. Het is erg leuk om te weten dat je in alle chaos toch kon rekenen op je trouwe pistolen, genaamd The Hounds. In het andere overzicht zie je hoeveel headshots je hebt gemaakt, maar ook hoeveel multikills en streaks je voor elkaar kreeg. Ook krijg je punten voor het precies op de maat te hakken of schieten, en zelfs extra punten voor de kills op maat. Dat is nog eens maatwerk. Je gaat niet snel dood als je hectische shooters bent gewend, maar je krijgt wel strafpunten voor de gemaakte schade die je oploopt. Dus hoe beter je speelt, hoe hoger je komt in de ranglijsten. Die zie je ook heel toevallig na elk level. Je krijgt dus gelijk zin in nog een rondje, kijken of je het beter doet. Ik zit elke keer rond de 150/180 op de wereldranglijst. Er is dus nog ruimte voor verbetering, haha.

Conclusie

Het is duidelijk dat Metal: Hellsinger het moet hebben van de twist. De graphics zijn in orde en de setting is lekker duister, maar je hebt dit allemaal al eens gezien in dat andere spel. Het gekke is dat dat niets geeft. Je bent al snel ondergedompeld in de gameplay, waarbij de muziek je nóg eens een extra boost geeft. Als je dan succesvol op de maat klappen kan uitdelen, is de euforie compleet. De monsters zijn niet echt gevarieerd en helaas is er bezuinigd op de gore. Maar echt, dat mag de pret niet drukken. In 6 uurtjes ben je -zonder afgeleid te worden door randzaken- door het hoofdverhaal gefietst. Met extra'tjes doe je er zo'n 8 uur over. Dus dat is allemaal prima te doen in een klein weekend. Ik zou dus zeggen, pak je biertje(s) erbij, zet je verstand op nul en ga lekker knallen en hakken met je speakers op 10 (of je koptelefoon op, dat is leuker voor je buren).

Ik heb Metal: Hellsinger gespeeld op de pc via Xbox Game Pass. Het spel vanaf 15 september te koop op PC, Xbox Series X|S en PlayStation 5. Wil je weten wat er nog meer uitkomt in september?

[yasr_overall_rating size="large"]