In De Nachtvlinders Lovecraft week hebben we het niet alleen over het werk van H.P. Lovecraft. Een oeuvre dat zo eigenzinnig is, dat het een omschrijving op zich is geworden… kan natuurlijk niet anders dan van een eigenzinnige persoon komen. Na het lezen van deze 5 feiten over het opmerkelijke leven van H.P Lovecraft, weet jij voor eens en altijd hoe je Cthulhu nu eigenlijk uitspreekt- en meer!
1. Howard Phillips Lovecraft was een schijterd
Als jongetje werd hij al geplaagd door nachtangst: levendige nachtmerries, waaruit hij schreeuwend ontwaakte. De wezens in zijn angstdromen waren inspiratie voor zijn verhalen, maar buiten dat had Lovecraft als volwassen man ook last van vele angsten. Om er een aantal te noemen:
- oude mensen, mensen met een andere huidskleur en dikke mensen
- de kleur grijs
- de zee en het zeeleven, maar ook de woestijn
- New York city, monumentale gebouwen en het platteland van New England
- bepaalde texturen zoals geleiachtig, bros of slijmerig. Maar hij had het ook niet op mist en gas
- fluitende en fluisterende geluiden
Best opmerkelijk voor een artiest wiens quote over angst voor het onbekende tekenend was. Misschien kun je je beter afvragen, waar was hij niét bang voor?
2. Hij was enorm productief
Lovecraft heeft vele verhalen (waarvan 68 gepubliceerd) geschreven, zowel onder synoniemen als zijn eigen naam- ja, H.P. Lovecraft was zijn echte naam. Hij ging samenwerkingen aan met andere schrijvers en schreef een enorme hoeveelheid poëzie. Maar wat hij het meeste neerpende, waren brieven. Hij onderhield een correspondentie met een flink aantal mensen, waaronder grote namen als Houdini en Conan the Barbarian schrijver Robert E. Howard. Tot zijn dood op 46-jarige leeftijd in 1937 schreef Howard een geschatte 100.000 brieven! En toch stierf hij straatarm. Stel je voor dat zijn werk al de erkenning van vandaag de dag kreeg toen hij nog leefde..
3. H.P. Lovecraft was een racist
Naast een (postuum erkend) begenadigd schrijver was Lovecraft een racist, en dat laatste stak hij niet onder stoelen of banken. Joden, Italianen, Aziaten en mensen met een donkere huidskleur, ze kwamen er bijzonder slecht vanaf in zijn brieven en verhalen. Ook sprak hij zich openlijk uit over zijn bewondering voor Hitler, al was Lovecraft al overleden voordat de holocaust begon (wat zou hij daarvan gezegd hebben?). Gezien zijn racisme is het des te interessanter dat in het boek en de serie Lovecraft Country de donkere huidskleur van de helden heel belangrijk is voor het verhaal. Poetic justice!
4. Hij heeft in een brief verteld hoe je Cthulhu uit moet spreken
Cthulhu, de eeuwenoude godheid onder de zee. Maar hoe spreek je dat in godsnaam uit? H.P. Lovecraft schreef het antwoord in een brief aan amateur schrijver Duane W. Rimel in 1934:
The name of the hellish entity was invented by beings whose vocal organs were not like man’s, hence it has no relation to the human speech equipment. The syllables were determined by a physiological equipment wholly unlike ours, hence could never be uttered perfectly by human throats… The actual sound – as nearly as any human organs could imitate it or human letters record it – may be taken as something like Khlûl’-hloo, with the first syllable pronounced gutturally and very thickly. The u is about like that in full; and the first syllable is not unlike klul in sound, hence the h represents the guttural thickness.
Dus niet ‘ktoeloe’, maar ‘khoel-lhoe’. Graag gedaan!
5. Lovecraft was dol op katten
Op honden had Howard Phillips het niet zo (was ie ook bang voor), maar hij was dol op katten. Zijn mening over katten en honden lichtte hij toe in het geschrift Cats and Dogs: honden (en hun eigenaren) vond hij dom en slaafs, terwijl hij katten waardige en zelfredzame wezens achtte- en daarom superieur. Lovecraft heeft zelfs een kort verhaal aan zijn kattenliefde gewijd, De katten van Ulthar. Gezien zijn racistische denkbeelden en liefde voor katten, is het wel typisch dat hij zijn zwarte kat ‘Nigger-Man’ noemde (die ook een rol vertolkte in het verhaal De ratten in de muren). Wat kan ik zeggen? H.P. Lovecraft was een uiterst vreemde man!
Leuk geschreven artikel, Marloes! Ik vind het weetje over de katten nog altijd heel bijzonder. The Cats of Ulthar is ook een kort maar erg ondergewaardeerde short in mijn ogen. Ik vond die zó goed dat jaren geleden mijn allereerste publicatie in een Engels magazine een soort van ‘vervolg’ op dat verhaal was genaamd The Cats in the Puzzle-Box. What can I say? Cats rule!
Dank je Nick! Wat leuk dat je een verhaal hebt kunnen publiceren wat voortborduurt op een Lovecraft verhaal 🙂 dat ga ik eens opzoeken!