Seks, sadisme en swastika’s: Alle remmen los met Jan Verheyen (interview & recensie)

Goed fout is niet verkeerd, en als er iemand is die weet wat goed fout is, dan is het wel Jan ‘Max Rockatansky’ Verheyen. Ik zag Jan Verheyen voor het eerst in actie bij de Nacht van de Wansmaak in 1990 die hij, net zoals de volgende edities, samen met Jan ‘Mr Horror’ Doense presenteerde. Ik smulde van de pulpfilms die de revue passeerden, zoals Deadly Weapons (1974) waarin een (zeer) rondborstige Chesty Morgan de moordenaars van haar vriend doodt met haar boezem. En The Crippled Masters (1979) een kungfu-film waarin een onwaarschijnlijk vechtersduo (een man zonder armen, en een man die niet kan lopen) de krachten bundelt. De inleidingen van Verheyen waren, zo mogelijk, nog vermakelijker dan de filmfragmenten zelf.

Mijn vreugde was dan ook groot toen ik hoorde dat hij een boek uit zou brengen over de pulpcinema van de jaren zeventig. ‘Dat belooft veel goed fouts!’ dacht ik. Inmiddels heb ik niet alleen zijn boek gelezen, maar Jan Verheyen ook geïnterviewd. Ik sprak met hem over zijn voorliefde voor (pulp)cinema, de ongeremde jaren zeventig, vrouwonvriendelijke films & sterke vrouwen en hele rare subgenres die nu absoluut niet meer zouden kunnen.

Interview Jan Verheyen

Het Skype-interview begint goed, nog voordat ik een vraag kan stellen, valt Verheyen gelijk met de deur in huis.

Jan Verheyen (JV): Ik vind het om twee redenen leuk dat ik je spreek. Eén: De Nachtvlinders is de allermooiste naam voor een genre-website.

Bloody Mary (BM): Bedankt!

JV: Twee: je bent de eerste vrouw die me interviewt over het boek, dat door een andere journalist toch wel als vrouwonvriendelijk werd omschreven.

BM: (Benadrukt haar affiniteit met pulpfilms door via Skype te laten zien dat ze een t-shirt draagt van De Nacht van de Wansmaak Reloaded) Tja, vrouwen houden ook gewoon van dit soort films. 

JV: Ja, bij de laatste Nacht van de Wansmaak was een derde van het publiek volgens mij vrouw.

BM: Maar er is wel iets wat opviel aan je boek. Er komen allerlei mannen aan bod om over hun ‘guilty pleasures’ te vertellen, maar geen enkele vrouw?!

JV: De ‘guilty pleasures’ waren afgebakend op Belgische en Nederlandse regisseurs die affiniteit hebben met pulpfilms. Als ik iemand over het hoofd heb gezien, dan bied ik daarvoor mijn verontschuldiging aan. Had je suggesties?

BM: Misschien geen regisseuses, maar wel andere filmmaaksters en actrices, zoals Eveline Hagenbeek die het scenario schreef van Yummy, actrice Cécile de France uit Haute Tension, Ilona Six, die de films van haar broer produceerde [Tom Six, regisseur van o.a. The Human Centipede, red.] of je vrouw [regisseuse Lien Willaert, red.].

JV: Mijn vrouw heeft niets met het genre, maar mijn dochter heeft het pad van de morele corruptie wel betreden en is groot fan van de Final Destination-filmreeks en The Walking Dead. Aan Eveline Hagenbeek en Ilona Six had ik niet gedacht, Jennifer Kent van Nightingale zou ook kunnen. Ik vraag nederig om vergeving, met een optie om dat bij een vervolg recht te zetten. 

BM: Deal.

JV: Toch is het genre best vrouwonvriendelijk. Hoe hebben vrouwengevangenisfilms bijvoorbeeld ooit kunnen gedijen? Is er niet tegen geprotesteerd? We leven nu in de meest progressieve, liberale tijd. We zijn kinderen van de verlichting en Voltaire, maar meer dan de helft van de films in het boek zou nu niet meer kunnen. Desondanks kent het genre sterke vrouwen, denk aan Pam Grier, Dyanne Thorne, van de Ilsa-films, en Sybil Danning.

Tegen slavenfims werd overigens wel geprotesteerd. Die kunnen nu niet meer, maar Django en 12 Years a Slave, gebruiken wel elementen ervan.

BM: Misschien was het allemaal mogelijk omdat men simpelweg niet wist dat het bestond? Nu we internet hebben, weten we binnen één minuut wat er aan de andere kant van de wereld speelt.

JV: Dat is ook iets wat ik in mijn boek noem. De communicatietechnologie van nu maakt alles meer zichtbaar. Zo zijn de mondo-films ook ingehaald door de tijd. 

Maar vergis je niet, dit genre was geen niche, het was niet zo dat alleen een gesloten community ervan op de hoogte was. Ook deze films verschenen op de calico’s van de cinema’s aan de Keyserlei van Antwerpen. De sadiconazista Ilsa de Wolvin van de SS trok in 1975 600.000 kijkers in Nederland en Vlaanderen. Dit soort films werden ook gewoon gerecenseerd; vaak denigrerend, maar zonder verontwaardiging. En de stills lagen ongecensureerd in de vitrines, in het volle zicht voor iedereen die in de rij stond voor de Disney-film ernaast. In het Savoy aan het Astridplein werden de mindere films vertoond, zoals Liefdestrein voor Hitler, een aftreksel van Ilsa.

BM: Wacht even, vanaf welk tijdstip werd zo’n film vertoond dan, ‘s avonds 20:00, 21:00?

JV: Ilsa werd in de Pathé aan de Keyserlei in Antwerpen 12 weken lang vanaf 12:00 ‘s middags doorlopend vertoond.

BM: Jan, hoe wist jij als tiener van dit soort films? 

JV: Door een combinatie van factoren. Ik keek allerlei films, hele lijsten. Van mijn 14e tot 20e keek ik zo’n 400 films per jaar in de bios. Mijn fantasie werd ook geprikkeld door het boek The Golden Turkey Awards van de Amerikaanse broers Harry en Michael Medved dat ik in de eind credits van mijn boek noem. Daarin wordt aandacht besteed aan allerlei foute films, zoals The Terror of Tiny Town, een western met alleen maar dwergen, die bijvoorbeeld onder de saloon-deuren lopen, in plaats van erdoor.

BM: Wat is voor jou pulp, waarom noem je in je boek sommige films wel en andere niet? 

JV: Deze term wilde ik liever niet vastleggen, maar niet alle in het boek genoemde films zijn pulp. Zoals Jaws, dat is geen pulp, maar die noem ik als context. Je kunt het niet over beestenfilms hebben zonder Jaws te noemen.

BM: Waarom ontbreken in je boek pulpfilms over aliens? (In mijn mijmeringen ga ik terug naar de dramatisch slechte film The Incredible Melting Man uit 1977 die niet in Jans boek zou hebben misstaan.)

JV: Er hadden nog vier hoofdstukken toegevoegd moeten worden maar de uitgever belde dat ik nu echt moest stoppen omdat het boek anders veel te zwaar zou worden

BM: Mag ik vragen waar die hoofdstukken over zouden gaan?

JV: Reli-horror, dus de films die na The Omen en The Exorcist kwamen. Poliziotteschi, Italiaanse politiefilms. Enge kinderen (denk aan Village of the Damned en Children of the Damned). Kungfu, maar dan eigenlijk alleen voor The Crippled Masters, en rariteiten zoals Deadly Weapons met Chesty Morgan. Het onderwerp aliens daar begin ik niet aan, dat is al veel te veel besproken en zou het boek twee keer zo dik maken. 

BM: In je boek ben je behoorlijk negatief over recente kannibalenfilms, maar ik mis dan toch Ravenous.

JV: Natuurlijk zijn er altijd mensen die zeggen dat er titels in het boek ontbreken en dan ben ik het niet met ze eens, maar je hebt gelijk, Ravenous had er eigenlijk wel in gemogen en Bone Tomahawk ook.

BM: In Guantanamo Bay werd muziek gebruikt om gevangenen te martelen; als je iemand zou moeten martelen met een hele slechte film, welke zou dat dan zijn? 

JV: Alle films van Luca Guadagnino [regisseur van o.a. de remake van Suspiria, Call Me by Your Name, A Bigger Splash, red.].

BM: En de laatste vraag. Ik weet dat het moeilijk is, maar als er nog maar één film is die je de rest van je leven mag zien, welke zou dat dan zijn?

JV: Jaws!

Recensie: Alle Remmen Los

Alle remmen los! Een afdaling in de riolen van de pulpcinema uit de wilde jaren ‘70 is 456 pagina’s dik en bestaat uit zo’n 12 hoofdstukken die weer zijn onderverdeeld in talloze paragrafen. Aan bod komen onder andere beestenfilms (het grootste hoofdstuk van het boek), zombies en kannibalen, sadiconazista’s, nunsploitation, tirolerseksfilms, mondo’s, rampenfilms en wraakfilms. De hoofdstukken worden afgewisseld door de ‘Guilty pleasures’ van Belgische en Nederlandse regisseurs zoals Harry Kümel, Roel Reiné, Lars Damoiseaux en Martin Koolhoven. Alle remmen los! is niet een boek dat je even uitleest. Dat heeft niets te maken met de leesbaarheid, want Verheyen is hilarisch, maar wel met het feit dat je zo’n beetje elke film die hij bespreekt, wilt googlen, zelfs (of misschien juist vooral) als hij er een godsgruwelijke hekel aan heeft, want dan is zijn beschrijving extra leuk en wil je het toch wel even met eigen ogen zien. Het is verbazingwekkend hoeveel er online te vinden is, misschien niet altijd in het Engels, maar laten we eerlijk zijn, dat soort films kijk je toch niet voor de goede dialogen. Gelukkig bevat het boek veel begeleidend beeldmateriaal zodat hier en daar alvast een tipje van de sluier wordt opgelicht. 

Verheyen’s filmkennis is enorm en vaak erg komisch, zoals zijn beschrijving van producent Lord Lew Grade: “Eigenlijk was hij een Russische Jood – né Louis Winogradsky – die zich nadat hij een danswedstrijd won in de showbizz lanceerde als ‘The world charleston champion of 1926’ (ik verzin dit écht niet), later een talent agency stichtte en vanaf de jaren ’60 met zijn productiefirma ITC een belangrijke televisie- en filmproducent werd.” Of dat ene zinnetje “I kid you not” als hij het Duitse productiebedrijf Corona Filmproduction Gmbh noemt. Daarnaast ontpopt Verheyen zich zo nu en dan als een ware Freek Vonk, ik citeer: “Het belangrijkste verschil tussen krokodillen en alligators is dat bij een alligator met gesloten bek, je alleen boventanden ziet. Bij een krokodil zie je boven, én ondertanden. Als je door zo’n beest onder water gesleurd wordt en het begint op je in doodsstrijd spartelende lichaam te kauwen, is dat overigens een subtiele nuance.” Het is die combinatie van humor, enorme filmkennis en schat aan triviale (maar oh zo vermakelijke) wetenswaardigheden die het boek zo vreselijk leuk maakt.

Er is één ding waar je wellicht een beetje op moet letten als je Alle remmen los! leest; het boek bevat hier en daar wat spoilers. Persoonlijk vond ik dat geen probleem, maar het is handig om te weten als je liever een beetje blanco je films kijkt.

Sterren: 5 / 5

Alle remmen los! Een afdaling in de riolen van de pulpcinema uit de wilde jaren ‘70 (Uitgeverij Houtekiet) is nu verkrijgbaar als geïllustreerde paperback en een must-have voor elke genre-liefhebber. Laat in de reacties weten welke pulpfilm jouw ‘guilty pleasure’ is!

Abonneer
Laat het weten als er
guest
If checked, an MD5 hash of your email address will be shared with Gravatar.com. However, that hash will not be made public.
28 Comments
Oudste
Nieuwste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
Rob
Rob
2 jaren geleden

Mocht ik het boek niet winnen, wat zomaar kan :-), zet hier dan ook ff een bol partnerprogramma link neer, want ik wil het zeker hebben.
Ik heb trouwens ook de twee “Nacht van de Wansmaak” DVD’s met trailers en fragmenten van de vreselijkste films. Enorm leuk! Ik zie hierboven heel wat titels die ik heb gezien of zelf heb.

Maar je wilt mijn guilty pleasures weten?
Nou, Troll 2 (die niets heeft te maken met Troll) is er één van. Algemeen gezien als 1 van de slechtste films aller tijden, maar ik kan er van genieten. Met de fantastische quote “You don’t piss on hospitality! I won’t allow it!”. Een film van een Italiaanse regisseur (Claudio Fragasso onder de naam Drake Floyd) die met een Italiaanse crew in de US een film opnam met een Amerikaanse cast waaronder een paar echte amateurs. De mannelijke hoofdrol wordt gespeeld door een tandarts.
Dat kon natuurlijk niet goed gaan. En dan komt er in de hele film ook nog geen enkele troll voor. Wel goblins, maar dat dit wat anders was dat wisten Claudio en zijn vrouw, Rossella Drudi, die mede het verhaal schreef niet. Als je deze nog niet hebt gezien, dan raad ik hem van harte aan.

En misschien erg voor de hand liggend, maar ik heb “Plan nine from outer Space” van de onvolprezen Ed Wood al meerdere keren gezien. Elke keer als ik de UFO’s aan een draadje zie, of dat ze per ongeluk een grafzerk omver lopen, moet ik weer lachen.
En als laatste wil ik Zombi Holocaust noemen. Anders dan de titel doet vermoeden is dit een Italiaanse kannibalen film.

Rob
Rob
2 jaren geleden
Antwoord aan  Rob

Ik ben nu ruim halverwege het boek. Wat een leuke schrijfstijl, wat een geinige onderwerpen. Ik kan bijna niet stoppen met lezen. En ik verbaas me zelf over hoeveel van de absolute pulptitels die Jan beschrijft ik zelf gezien heb of minimaal al wel eens over gehoord of gelezen heb. Lol, dat zijn er meer dan ik zelf had verwacht.
Ik kan dit boek echt aan iedereen die een beetje filmgek is absoluut aanraden. Het leest makkelijk weg en het bevat een schat aan informatie voor de echte genre nerds.

Rob
Rob
2 jaren geleden
Antwoord aan  Rob

Hmm, ik kan helaas mijn reactie niet meer editten, maar ik ben in mijn enthousiasme helemaal vergeten te zeggen dat ik het een leuk interview en een goede recensie vond 🙂

Maarten boots
Maarten boots
2 jaren geleden

Hahaha
Mijn guilty pleasure ….

Is wel een heel foute hoor.

Ik hou van kort, elk moment de film kunnen stoppen en weglopen, alles vergeten, en 3 weken later verder kunnen gaan.

De dvd’s van Nacht van de wansmaak.
Van Jan doense.

Heerlijk spul. En altijd genietbaar, goede herinneringen aan de bioscoop indertijd.

Hopelijk komt er een tijd dat Jan Verheyen de kans krijgt het boek te signeren.

Sander
Sander
2 jaren geleden

Independence Day is wel een pulp film die ik toch wel eens kijk gewoon zomaar omdat ik niets beters te doen heb. wel erg benieuwd naar dit boek!

Joeri De Vliegher
Joeri De Vliegher
2 jaren geleden

Ben zelf 2 keer in de bioscoop naar de nacht van de wansmaak voorstellingen geweest en super geamuseerd ( toen ook de 2 DVD’s en de t-shirt meegegraaid ) . Zoveel bagger op een paar uur tijd blijft onvergetelijk.
Mijn guilty pleasure is dan toch de Ilsa reeks. Films die vandaag vermoedelijk zouden leiden tot protesten, zware rellen en winkelplunderingen vanwege zwaar politiek incorrect. Zalig toch 😉

Jan
Jan
2 jaren geleden
Antwoord aan  Joeri De Vliegher

Na de recensie gelezen te hebben ben ik alleen maar nog enthousiaster en nieuwsgieriger geworden . Graag zou ik mij laten verrassen met dit boek.

Peter Snoeren
Peter Snoeren
2 jaren geleden

The Sinful Dwarf (1973) is toch wel een van mijn grootste guilty pleasures. Ik weet niet of dwarfsploitation in het boek behandeld wordt, daar hoop ik natuurlijk achter te komen mocht ik een exemplaar winnen, maar anders is het wellicht een idee voor Jan Verheyen voor het vervolg. The Sinful Dwarf behoort in ieder geval tot de best soort van foute pulp!

Vandenbussche Dimitri
Vandenbussche Dimitri
2 jaren geleden

Hey Hey
Ik ben al jaren liefhebber van Jan zijn filmkennis en heb nacht van de wansmaak natuurlijk bijgewoond maar ik keek vroeger ook elke week uit naar de uitleg van Jan op de Belgische tv naar zen programma filmnight special en daarna cult night Waar hij elke pulpfilm introduceerde met grappige feiten en veel liefde voor de genre film
Mijn ultieme guilty Pleasure is bloodsucking freaks van Joel M Reed en bevat zowat alles wat de dag van vandaag niet meer door de beugel zou kunnen

Jose Kalsbeek
Jose Kalsbeek
2 jaren geleden

….Rabid Grannies. En nu wil ik ‘m wéér zien. 🙂

Erwin
Erwin
2 jaren geleden

“Blue Movie” is mijn guilty pleasure…Mien Dobbelsteen wat doet u nu?

Herman
Herman
2 jaren geleden

Ik ga voor ‘Bad Taste’ waarin buitenaardse wezens mensenvlees verzamelen voor hun ‘intergalactische fastfoodtent’.

Christin@
Christin@
2 jaren geleden

Te veel om op te noemen 🤣🤣🤣

Margo
Margo
2 jaren geleden

Eden Lake
prijswaardige klassieker in dit genre

Tom
Tom
2 jaren geleden

Batman & Robin is mijn guilty pleasure. Het heeft de camp van de Batman 66 serie en Arnold Schwarzenegger met de beste oneliners en puns. Plus batnipples 😉

Jacqueline de Waal
Jacqueline de Waal
2 jaren geleden

Ik laat me graag verrassen klinkt super spannend allemaal heel erg benieuwd.

Willem de Wal
Willem de Wal
2 jaren geleden

Ik doe graag mee voor dit boek, eigenlijk heb ik geen echte guilty pleasures, maar als ik moet kiezen, dan denk ik aan de eerste nederlandse sexfilms zoals blue movie, wat zien ik en naakt over de schutting. Ik denk eigenlijk ook wel een beetje aan de Steven de Jong films waar het karige budget om de film te maken vaak vanaf spat.

Rene
Rene
2 jaren geleden

The Psychotronic Man (1980) over een moordlustige kapper. Zit vol met mooie juweeltjes, zoals mensen die elkaar in dezelfde stad bellen en het bij de één dag is en bij de ander nacht, autoachtervolgingen die gewoon op dubbele snelheid zijn afgespeeld, en je ook mensen op de voetpaden in hoog tempo voorbij ziet razen… Ik zet hem meteen weer even op…

Eric maasland
Eric maasland
2 jaren geleden

Leuke recensie!

silvie
silvie
2 jaren geleden

Starship Troopers’
One of the Most Misunderstood Movies Ever.

Anna
Anna
2 jaren geleden

ik doe heel graag mee

Bobby
Bobby
2 jaren geleden

Mijn guilty pleasure film is Death Proof.

Anita te Gussinklo
Anita te Gussinklo
2 jaren geleden

Mijn guilty pleasure’ film is The Silence of the Lambs

Eden
Eden
2 jaren geleden

Lijkt me geweldig. Mijn guilty pleasure is The Purge

Eliatha Buurmans
Eliatha Buurmans
2 jaren geleden

My Guilty Pleasure is Sint, gewoon genieten van foute horror.

Niek
Niek
2 jaren geleden

Tof interview en recensie!

Psychomania (1973) is mijn guilty pleasure. Kikkers, motoren, bizarre rituele en ondoden!
Een ontzettend vreemde film over een motorbende (genaamd The Living Dead) geleid door Tom. De bende is geobsedeerd met zelfmoord zodat ze eeuwig kunnen leven.
Tom krijgt een droom waar zijn moeder een deal met de duivel sluit in ruil voor de ziel van Tom en waar ook wat kikker-verering plaatsvindt.
*SPOILERS*
Tom pleegt zelfmoord door van een helling af te rijden en krijgt prompt een bizarre begrafenis waar ie rechtop met motor en al begraven wordt in een maf ritueel (inclusief kikkerketting)terwijl een of andere gast gitaar speelt en zingt. Uiteraard komt Tom tot leven -hij scheurt met zijn motor het graf uit!- en zet het dorp op stelten door mensen uit de lokal pub te doden. Als zijn motor matties erachter komen dat Tom (her)leeft en zien de ondood zijn cool is, beginnen de bendeleden zich op steeds meer bizarre manier van het leven te beroven.
In een uiterst vreemde finale verandert de nog levende vriendin van Tom in een kikker maar ook weer niet en Tom met zijn bende in stenen.
Dit alles ondersteund door een uitermate lekkere, psychedelische rock soundtrack!

Anneliese de Waal
Anneliese de Waal
2 jaren geleden

Vooral de film =
Pulp Fiction is een Amerikaanse misdaadfilm uit 1994 onder regie van Quentin Tarantin.

Ik doe erg graag mee met de winactie.
Een geweldige winactie.

Groetjes Anneliese de Waal

Babette
Babette
2 jaren geleden

Mijn guilty pleasure is elk jaar op tweede kerstdag Black Christmas: wat een verademing na al die mierzoete kerstfilms!

28
0
Wat vind jij hiervan? Laat het weten in de reacties!x