Comicrecensie: Attack on Titan #1

[yasr_overall_rating size="--" postid="38032"]

Iedereen kent wel reuzen van sprookjes zoals Klein Duimpje of Jaap en de Bonenstaak. Vaak wordt erbij gezegd dat reuzen mensen eten, maar de nadruk ligt toch vooral dat reuzen niet al te snugger zijn. Ze zijn makkelijk beet te nemen en het lijkt vooral, hoe groter, hoe dommer. Daardoor zien reuzen er niet zo gevaarlijk uit. Het zijn eerder figuren voor sprookjes of fantasy zoals Harry Potter, dan voor horror.

In Attack on Titan wordt ons weer duidelijk gemaakt dat je doodsbang moet zijn voor reuzen. Ze zijn groot, verwoesten alles, verbazingwekkend snel en scheuren je aan stukken met hun tanden. Of anders slikken ze je wel levend in.

100 jaar geleden waar ze er opeens. Reuzen van alle soorten en maten. Ze dolen rond met de persoonlijkheid van een zombie, maar zodra ze mensen spotten komen ze in actie en verslinden ze iedereen. Titanen worden ze genoemd. De overgebleven mensheid heeft een stad opgericht omringd door drie gigantische muren, met een straal van zo’n 480 km van de buitenste muur. Met wat geschuif van enkele gebieden, zou Nederland net kunnen passen in het gebied van de binnenste muur. De mensen leven in een Europees middeleeuwsachtige wereld.
Tot de officiële start van het verhaal leeft de mens vredig en zonder enig gevaar van de reuzen buiten de muren. De meesten hebben nog nooit een Titaan gezien en ze wanen zich compleet veilig.
Maar dan verschijnt er opeens een kolos van 60 meter bij de buitenste muur en met een simpele schop maakt hij een gat. De Titanen dringen binnen en verslinden alle mensen. Waaronder ook de moeder van Eren, de hoofdpersoon van dit hele verhaal. Eren, nog maar een kleine jongetje, moet aanzien hoe zijn moeder wordt opgegeten. Hierna zweert hij dat hij alle Titanen zal doden. Samen met zijn pleegzusje, Mikasa, en vriend, Armin, gaan ze bij het leger, die de vrede behouden tussen de muren en de Titanen bestrijden met steampunkachtige wapens.

We springen naar vijf jaar later. De kleine Eren, Mikasa en Armin zijn gegroeid tot tieners en samen met hun medesoldaten gaan ze de Titanen bestrijden. Maar ze zijn nog maar nauwelijks klaar met hun training of de Kolossale Titaan van vijf jaar geleden staat weer voor hun neus en breekt nog een muur. De Titanen vallen weer aan en de jonge soldaten worden geconfronteerd met de gruwelijke wereld van het bestrijden van de Titanen.
En algauw blijkt dat er veel meer aan de hand is dan aanvankelijk gedacht. Vooral met Eren. Wat is er met hem aan de hand? En waar komen de Titanen eigenlijk vandaan? Waarom eten ze alleen mensen, terwijl ze de dieren met rust laten en niet eens kunnen sterven van een hongersnood? Wie is die Titaan die opeens zijn eigen soort aanvalt? En wat weten de koning en politici eigenlijk van dit alles?

Attack on Titan is een Japanse manga met in Japan de titel Shingeki no Kyojin, letterlijk vertaald “Oprukkende reuzen”, van Hajime Isayama. Het werd meteen een groot succes met een net zo succesvolle anime en spin-off comics als gevolg. Er is zelfs een crossover Marvel comic op komst met helden zoals Spider-man en de Avengers, die Titanen gaan bestrijden in New York.
In de zomer van 2015 worden de eerste live-action films verwacht. De reuzen hebben zelfs een rolletje gekregen in een Japanse autoreclame, wat ook gelijk een voorproefje is van hoe de Titanen eruit komen te zien in de komende films.

Attack on Titan weet je meteen vast te grijpen met het verhaal. Je voelt de hopeloosheid en de angst die de mensen voelen tegenover de schijnbaar onverwoestbare Titanen, die iedereen levend opeten. Maar ook de kracht om te overleven.
Naarmate je verder in het verhaal gaat, belandt je niet in een simpele horror waar enkel deze Titanen moet worden verslagen, maar in een goed gebouwd plot rond het ontstaan van de mensetende reuzen, het werkelijke plan achter hen en zelfs politieke intriges. Attack on Titan krijgt later ook de beroemde vraag: Wie zijn de echte monsters van het verhaal? De Titanen of de mens zelf? Je krijgt vragen waar je dolgraag een antwoord op wilt hebben en daardoor blijf je doorlezen.
Het mooie aan Attack on Titan is ook dat ieder personage die je tegenkomt een belangrijke rol speelt in de ontknoping van het uiteindelijke plot. Veel personages waarvan je denkt dat ze maar eenmalig langskomen, komen opeens terug en vervullen een belangrijk deel in de voortgang van het verhaal.

De tekenstijl voelt op sommige punten niet erg natuurlijk aan, vooral qua poses, soms met anatomie. Behalve met de anatomie van de Titanen. Hun verstoorde lichamen geven hen juist dat verontrustende extraatje wat ze nog angstaanjagender maken. Maar dat verstoort niet het sterke verhaal en de ruwe, schetserige lijnen geven juist extra kracht aan de actiescènes.

Kortom, Attack on Titan is zeker het succes waard qua het goedgebouwde verhaal en de verfrissende blik op reuzen, die eerst een reputatie hadden waar je niet echt bang van wordt. Attack on Titan herinnert je er weer aan dat mensetende reuzen afgrijselijke monsters zijn en geen wezens waar je een loopje mee kunt nemen, zoals de sprookjes je willen doen geloven.
Echt het lezen waard. De serie is nog in volle gang met momenteel 14 gepubliceerde boeken en het duurt nog even voor we bij het eind komen. Maar tot die tijd is er genoeg lees- en kijkmateriaal om je te vermaken en te verdiepen in deze apocalyptische wereld.