Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen: DOOM is één van de beste singleplayer shooters die je dit jaar gaat spelen. Nee maar echt. Dit spelletje is zo strak uitgewerkt op alle fronten dat ik eigenlijk niet eens weet waar ik moet beginnen. Laat het vooraf duidelijk zijn dat je DOOM niet speelt vanwege het fantastische verhaal, de ontwikkeling van de personages of de lange herspeelbaarheid. DOOM speel je omdat je wil schieten. Heel veel wilt schieten. En daar is DOOM werkelijkwaar fantastisch in.
Dan toch even het verhaal in twee zinnen: Mensen hebben een installatie gebouwd op Mars en openen daar een portaal naar de Hel. Super slim is het natuurlijk niet en aan jou de taak om het universum te redden van het gespuis dat op Mars rondloopt. En dit alles in een achterlijk hoog tempo.
Want DOOM speelt snel. Heel snel. Zodra je begint met schieten stop je ook niet meer met bewegen. Doe je dat wel dan het al snel game over. Het is echt lang geleden dat we een shooter hebben gehad die de snelheid van DOOM kende. Vergeet dan ook Doom III, dat veel langzamer speelde dan zijn voorgangers.
Al deze ADHD-actie zou niet zo verschrikkelijk leuk zijn als de gameplay niet zo solide als een huis was. En dat is het dan ook. In de eerste levels, waar de tegenstanders nog niet in absurde getalen op je af komen, is het af en toe nog wennen geblazen. Soms wordt je in een hoek gedrukt, soms maak je gewoon de verkeerde keuzes. Maar naarmate het spel vordert merk je dat ook daadwerkelijk beter wordt. En dan zijn de gevechten soms net een exotische dans. Je springt, bukt, rent en vliegt als een volleerd danser door de ruimtes heen, een regen aan kogels en andere ellende ontwijkend. Het is dat de rock/ metal soundtrack erg goed is maar de game had net zo goed met klassieke muziek geleverd kunnen worden. Het is bijna therapeutisch.
Niet alleen jij als speler wordt beter. Met elk level worden de tegenstanders groter, viezer en komen ze met meer. Gelukkig heb je de beschikking tot een flink wapenarsenaal om de duivelse tegenstand te lijf gaan. En de wapens zijn een genot om mee te spelen. Er zijn shotguns, assault rifles, rocket launchers en ook oudgediende de BFG is weer van de partij. Deze de meeste wapens kunnen net zoals je pak allemaal geüpgraded worden met extra foefjes. Sommige zijn wat saai, andere weer fantastisch, zoals het schieten van meerdere rockets tegelijk
Het gebruik van wapens in combinatie met ammo is nog een voorbeeld van wat deze game zo fijn maakt om mee te spelen. Teveel kogels en je gebruikt geen verschillende wapens, te weinig en je gaat ‘sparen’. Hetzelfde principe geldt voor de hoeveelheid health die door het level verspreid is. Daar heeft ID Software wat op gevonden. Glory kills. Zodra een tegenstander bijna het loodje legt kun je in plaats van schieten ook besluiten om een finishing move uit te voeren. Het doet een beetje denken aan de fatalities van Mortal Kombat maar dan in een absurd hoog tempo. Eén druk op de knop en je scheurt/ slaat/ schopt / trekt / stompt/ stampt de tegenstander de vernieling in. Altijd al iemands arm er af willen trekken om vervolgens het ledemaat als knuppel te gebruiken? Dit is je kans. De beloning? Extra leven en/of ammo. Het werkt fantastisch en is een lust voor het oog.
Niet alleen de glory kills zijn fijn om naar te kijken. De hele game ademt next-gen. De graphics geven echt een extra beleving aan de game. Wapens zijn super gedetailleerd, Je ziet roestplekjes en serienummers haarscherp zitten. De buitenlevels van Mars voelen echt aan als een droge, dorre planeet waar je niet dood gevonden wilt worden. De indoor levels deden me vaak aan het legendarische Half-Life denken, waar je je ook een weg baande door nauwe luchtschachten, ondergrondse laboratoria en compleet vernielde fabriekshallen. En dan is er natuurlijk ook nog Hel. Daar ga ik helemaal niets over zeggen, ga die game gewoon spelen.
Tot slot is er ook nog de multiplayer. Verreweg de grootse teleurstelling van de game. Waar de single player schittert in zijn eenvoud is de multiplayer gemaakt door Certain Affinity, verantwoordelijk voor de multiplayer van onder andere een aantal Halo titels. Dit is gelijk te merken aan de opzet en werkt in combinatie met DOOM voor geen meter. Spelers krijgen ineens twee wapens mee en er zijn tal van perks vrij te spelen. Je vraagt je echt af waarom het allemaal zo ingewikkeld moet. Ook de levels helpen niet echt mee, die vaak te krap zijn en niet logisch in opzet. Tot slot is er ook nog de SnapMap, een soort level editor waar je je eigen levels en spelmodi mee kunt bedenken en spelen. Best grappig om te doen maar de mode kent op dit moment veel limitaties. Toch zou dit met een patch of twee nog aardig gladgestreken kunnen worden. Maar geloof me: Koop DOOM voor de single player of kijk nog even verder.
Wordt al dat schieten en moorden niet een beetje saai? Tegen het einde van de game aan misschien een beetje. Met elk level wordt alles een stapje epischer en op een gegeven moment is er geen overtreffende trap meer. En toch werkt alles zo fijn dat het nooit echt storend is. Als ik de single player van DOOM moet vergelijken met een ander willekeurig product is het de film Mad Max: Fury Road. Misschien een beetje een rare vergelijking, maar beide producties hadden één ding heel goed door: Doe waar je goed in bent en laat de rest achterwege. En laat Mad Max nou net één van mijn favoriete films van 2015 zijn.
Waardering Single Player: 4.5/ 5
Waardering Multiplayer: 2.0 / 5
