Games die gebaseerd zijn op films, het is meer dan eens een slechte combi gebleken. Ook de Alien franchise ontspringt deze dans niet. Gearbox Software kreeg met Aliens: Colonial Marines zelfs een rechtszaak aan de broek, omdat de game niet zou leveren wat er in onder andere de trailers was beloofd. Dat moet anders, realiseerde ook The Creative Assembly. Zij waagden zich met Alien: Isolation aan een nieuwe poging.
Als speler kruip je in de huid van Amanda Ripley. Amanda is de dochter van Ellen Ripley, die we natuurlijk maar al te goed kennen uit de films. Het verhaal speelt zich ergens na de gebeurtenissen uit de eerste film af, want Amanda probeert uit te vinden wat er met haar moeder is gebeurd. Die kans biedt zich snel aan. De flight recorder van Ellen’s vlucht is opgepikt door een afgelegen ruimtestation. Amanda neemt natuurlijk de eerste vlucht richting het ruimtestation. Het spel begint zodra Amanda wakker wordt uit haar hyperslaap en haar eerste stapjes aan boord mag zetten.
Gelijk valt op dat de game er werkelijk fantastisch uitziet. De lichtinval, stofdeeltjes die neerdwarrelen, special effects zoals vuur en elektriciteit, het wordt allemaal prachtig op het scherm getoond. The Creative Assembly heeft speciaal voor A:I een nieuwe engine ontwikkeld. Het is te hopen dat we die in meerdere games gaan terugzien, want het visuele genot smaakt absoluut naar meer en draaide ook op een niet al te moderne PC als een zonnetje.
Ook wat betreft het design zijn er alleen maar pluspunten te noemen. Alles heeft dat retro sci-fi tintje waar de films zo bekend om staan. Zo zijn er aan boord van het ruimteschip hypermoderne computers voorzien van groen-zwart LCD scherm, staan de asbakken gewoon op tafel en is alles voorzien van ouderwetse knoppen in plaats van touch screen. Het spel opslaan doe je bij een emergency station, waar een ouderwetse telefoonhoorn aan hangt. Het is allemaal één grote ode aan de film. Wat betreft de sfeer is er dan ook geen andere Alien game die aan A:I kan tippen.
Maar hoe zit het met de gameplay? Het mag geen spoiler te noemen zijn, dat er ergens in het spel weer iets verschrikkelijk misgaat. Eenmaal aan boord van het uitgestorven ruimtestation kom je erachter dat er iets goed heeft huisgehouden. Er is geen teken van leven te bekennen en al snel ga je op onderzoek uit. Je komt de alien dan ook nog niet gelijk tegen, wat er voor zorgt dat de eerste uren een opmerkelijke spanning met zich mee brengen. Elke schaduw, elk geluidje en ook zeker de heen en weer schommelende lichten laten de spanning per minuut toenemen. De uiteindelijke eerste ontmoeting met de alien is er eentje die je nog lang zal blijven heugen.
https://www.youtube.com/watch?v=4zbLTHHS460
De kracht van deze game zit hem in feit dat er slechts één Alien aan boord van het schip is. Als speler ben je zeker in het eerste deel van de game kansloos in gevechten, waardoor de gameplay zich voornamelijk toespitst op het ontlopen van de alien. Een zenuwslopende aangelegenheid, gezien het feit dat deze echt overal op kan duiken. Al snel vindt je een scanner, waarmee je de directe omgeving kan scannen op levensvormen. Hier komt de inventiviteit van de makers om de hoek zetten: je kunt je maar op één ding tegelijk focussen. Sta je op je scanner te kijken, is de omgeving een waas. Ben je om je heen aan het kijken, kun je weer niet goed zien wat er op je scanner gebeurt. Het zijn deze constante keuzes die je als speler op het puntje van je stoel laten zitten. Zaklamp of pistool? Er overheen of er onderdoor? Eén klein foutje en je wordt getrakteerd op een sterfscène waarvan de haren in je nek recht overeind gaan staan. Ook na meerdere malen door de alien gepakt te zijn, blijft de spanning aanwezig. Zeker als je je bedenkt dat je ook nog eens een stel hachelijke taken uit moet voeren, mocht je ooit levend van dat ruimtestation af willen komen. Deze taken variëren van het aanzetten van de stroom tot het hacken van terminals en het vinden van alternatieve routes. Veel van deze taken zorgen ervoor dat je je directe omgeving niet in de gaten kunt houden. Erg vervelend als er een bloeddorstige alien in de buurt rondloopt. Ook kun je met gevonden materiaal het nodige wapengerei in elkaar knutselen om het zo de alien zo lastig mogelijk te maken.
Het is jammer dat halverwege het spel de herhaling begint toe te slaan. The Creative Assembly had dit waarschijnlijk ook door en gooit halverwege het spel de speelwijze wat om. Zonder al te veel te verklappen wordt de sluipvariant langzaam losgelaten en neemt het spel wat meer shooter elementen tot zich. Ook dienen zich extra vijanden aan. Het is maar de vraag of The Creative Assembly hier goed aan gedaan heeft, want uiteindelijk begint alles toch wat langdradig te voelen. Hiermee neemt helaas de briljante spanning die in de eerste helft van de game zo prominent aanwezig was ook wat af.
Voor de hardcore fans is er ook nog de challenge mode, waarbij de speler in een ruimte wordt gedropt om een stel opdrachten uit te voeren. Lang heb je hier niet de tijd voor: een timer herinnert je constant aan het feit dat je op moet schieten. En natuurlijk is de alien weer in de buurt. Deze mode is echt bedoeld voor de gamer met stalen zenuwen die in de main quest geen uitdaging meer kan vinden.
Alien: Isolation is een fantastisch spel geworden. De sfeer, het verhaal, de ijzingwekkende gameplay, alles doet eer aan de Alien Franchise, en daarmee ook de grote fanbase. Een absolute must-have voor elke fan, die naast een heerlijke game ook voorziet wordt van een nieuwe verhaallijn in het Alien universum. En vergeet niet: In space, no one can hear you scream.
Nu beschikbaar voor PC, Playstation 3, Playstation 4 Xbox 360 en Xbox One (Gespeeld op PC)
Cool, ziet erg goed uit! Volgens mij komen er ook nog veel DLC voor uit ook.