Recensie: NeverDead (PS3, Xbox360)

In NeverDead kruip je in de huid van Bryce Boltzmann, de onsterfelijke maar ook tragische held. Na de dood van zijn vrouw (vermoord door Astaroth, de demonenkoning) verslijt hij zijn leven in een roes van alcohol. De game begint, wanneer Bryce de moord op zijn vrouw besluit te wreken. Samen met zijn partner Arcadia, die net als hij werkt bij de National Anti-Demon Agency, gaat hij deze demonische invallers uitroeien.

NeverDead is uniek in die zin, dat je in de game onsterfelijk bent. Door een bepaald mechanisme kun je ondanks het verlies van ledematen, jezelf voort blijven bewegen. Door confrontaties met vijanden en andere zaken bestaat er een kans dat je ledematen verliest. De kunst is dan om je ledematen weer terug te vinden en te regenereren. Het regenereren gaat via een speciaal mechanisme en naarmate de game vordert, leer je snellere manieren om dit voor elkaar te krijgen.

Daarbij kun je ook zelf besluiten om je ledematen te ontkoppelen. Bijvoorbeeld om een bepaald gebied nader te onderzoeken of een tegenstander te laten ontploffen. Binnen de game kun je Bryce op diverse manieren verminken om erachter te komen, waar hij allemaal toe in staat is. Dit zorgt voor verscheidene manieren om bepaalde obstakels te overwinnen. Naast onsterfelijkheid heb je ook diverse wapens, die je kunt gebruiken om tegen je vijanden te vechten. Extra lichamelijke kracht en wapens/munitie is te kopen via een menu, waar je kunt betalen met de punten, die je naarmate het game vordert verdient, met bijvoorbeeld het afslachten van je vijanden. Ook vind je munitie en attributen om je regeneratieproces te bevorderen, tijdens het spelen van de game.

Als Bryce wordt je geacht je menselijke (en dus sterfelijke) partner te beschermen. Zodra Arcadia gewond is, moet je zo snel mogelijk naar haar toe om haar te helpen. De game vindt plaats in wat ze aanduiden als ‘interactieve omgeving’. Dit houdt in dat bijvoorbeeld gebouwen in deze omgevingen in kunnen storten, wanneer je als Bryce je vijanden uitschakelt.

Allemaal leuk en aardig, maar wat vinden we er nu van? Het eerste wat opvalt, tijdens het spelen van de game, is de prachtige omgeving, waar je je als Bryce moet voortbewegen. Bijvoorbeeld de lichtval in de game is heel mooi vormgegeven. De interactiviteit van de diverse omgevingen waarin je speelt dragen bij aan de levensechtheid van de game. Daarbij biedt de onsterfelijkheid van Bryce en het loskoppelen van zijn ledematen zeker nieuwe mogelijkheden. Je kunt je hoofd bijvoorbeeld door een luik rollen om een bepaalde deur open te maken. En wanneer je jezelf weer in elkaar wilt zetten, zoek je je ledematen weer op. Naast het horrorelement heeft het ook wel iets komisch om weer eens met je hoofd naar je romp te moeten rollen. De regeneratiemethode is vrij snel onder de knie te krijgen, dat vooral handig is wanneer je midden in een gevecht zit. Wanneer je het spel uitgespeeld hebt, kun je de speeltijd rekken met een aantal multiplayer missies. Vooral de missies, waarin je moet samenwerken, zijn interessant. Je kunt dan in een groep van vier personen, door middel van strategie grotere objecten en vijanden vernietigen. Ten slotte wordt er online ook een zogenaamd Expansion Pack aangeboden, die de mogelijkheid biedt om als een ander karakter te spelen, en meer uitdagingen biedt binnen het Asylum. Zoals het speuren naar verzamelobjecten of de mogelijkheid om toekomstige vijanden te verslaan, wanneer je bepaalde vijanden in een eerdere omgeving afslacht.

Het spel roept op sommige momenten ook frustratie op. Allereerst zijn de handelingen, die je moet verrichten om zoiets simpels als een deur te openen, soms  ingewikkeld, waardoor je als gamer op een gegeven moment het gevoel hebt, vast te zitten in de game. En onsterfelijkheid is een interessant concept, maar in de praktijk roept het ook wel irritatie op. De vijanden, je tegenkomt, lijken het vooral op je ledematen te hebben voorzien. Dus voor je het weet, loop je weer naar je rechterbeen te zoeken. Daarbij heb je in het spel de mogelijkheid om twee verschillende wapens te gebruiken, je zwaard en je pistool. In de praktijk blijkt dat je toch vooral met je zwaard vecht, omdat dit simpelweg meer schade aanricht. Het pistool wordt pas interessant, bij de grotere slechteriken. Ook de achtergrondmuziek wordt na het langer spelen van de game repetitief. Wat variatie in de achtergrondgeluiden, levert toch een bepaalde sfeer aan de game. En ten slotte bevat de game een aantal multiplayer missies, die gebruikt kan worden om in groepen van vier spelers het tegen elkaar of tegen de vijand op te nemen. Jammer is alleen dat deze missies alleen online beschikbaar is. Samen met je vrienden op de bank gamen, zit er hier dus niet in.

NeverDead is helaas een game dat wisselende gevoelens oproept. Aan de ene kant is het een heel interessant concept. Aan de andere kant is het jammer dat de uitwerking van dit idee niet is wat het had moeten zijn. Onsterfelijkheid is interessant, maar kan soms ook frustrerend werken. Door bovenstaande kritieken heb je als gamer het gevoel, dat de game zich steeds herhaald, wat de uitdaging in het spel niet ten goede komt. En dan rest het gevoel, dat het idee goed is, maar dat de game zoveel meer had kunnen zijn.

Beoordeling: Twee en een halve ster
NeverDead is te koop voor Playstation 3 en Xbox 360.