'Hangman' is het slechte voorbeeld voor detectivefilms

Hangman is een film die zich baseert op het aloude galgje. Dit spel is door regisseur Johnny Martin en producers Michael Caissie en Charles Huttinger omgesmolten tot een filmformaat. Bovenaan de castlijst prijken de namen van Al Pacino (The Godfather) en Karl Urban (Lord of the Rings, Star Trek). Beide acteurs hebben aanzienlijke rollen gehad in kwalitatieve films, dus dat zal met deze film toch ook wel goed komen?

In de openingsscène van de film volgt al snel het tegenbewijs. Een goedkope achtervolgingsscène zonder echt werkelijke actie laat ons zien hoe gepensioneerd rechercheur Ray Archer (Al Pacino) een busje achtervolgt die zijn auto beschadigd heeft. Het enige wat in deze minuten van belang is, is een kettinkje dat aan de binnenspiegel van het busje bungelt. Dit is namelijk de laatste, en tevens enige, clou naar de simplistische finale van de film.

Over Al Pacino overigens geen slecht woord. Met zijn teruggetrokken, nonchalante houding en imponerende intonatie vormt hij een natuurlijk evenwicht tegenover zijn mede-protagonist, rechercheur Will Ruiney (Karl Urban). Deze film bouwt, als blauwdruk van vele voorgangers, op het idee van een gepensioneerd rechercheur die via een oude vete weer in zijn voormalige beroep wordt betrokken. De oorzaak: een lichaam, bungelend aan een boom met een grote ´O´ in de borst gekerfd.

De derde belangrijke persoon wordt vlak voor de vondst van dit lichaam geïntroduceerd, gedurende een interview: journalist Christi Davis (Brittany Snow). Op een toevallige rondrit met rechercheur Ruiney stuit ze op het (eerste) lichaam. Via een onlogische redenering over het in beeld brengen van politiewerk (wat ze pas halverwege de film in een emotionele toespraak op de achterbank van een auto eruit gooit), gaat ze met de rechercheurs mee in de zoektocht naar de dader. Een compleet overbodige rol. Behalve het proberen te sussen van ruzies, het spelen van een opdringerige journalist en het dienen van bait voor de dader (wel zo handig voor het script), is ze niet veel meer dan alleen aanwezig in de film.

Er zijn met name twee zaken die deze film frustrerend maken voor de kijker. Ten eerste is dit het detectivewerk. De film volgt het spoor van films als Se7en, waarin rechercheurs een zaak moeten oplossen waarin systematisch gedood wordt. De taak is, om door middel van hints en clues de volgende moord te voorkomen en - uiteindelijk - de dader te vinden. Alhoewel dat ook het onderliggende concept is van Hangman, wordt het publiek hier buiten gelaten. In overhaaste dialogen worden snel conclusies getrokken, vaak op basis van informatie die het publiek tot dan toe nog niet wist. Informatie wordt a la minute omhoog gebracht, en onmiddellijk wordt op basis daarvan een conclusie getrokken die toevallig (altijd) ook nog blijkt te kloppen. De kijker is louter een toeschouwer, dan dat deze in het mysterie betrokken wordt.

Ten tweede is de film inconsistent als het gaat om spanningsgraad. Hiernaast mist de film ook de horrorelementen om de kijker echt te laten griezelen. De scène in de varkensslachterij komt het meest in de buurt van horror, en is uiteindelijk ook enigszins creatief - hoewel luguber - gemaakt door een slachtoffer vast te haken aan een vleeshaak die primair bedoeld is voor varkenskadavers (ik zou u aanraden gedurende deze scène uw popcorn even aan de kant te leggen). Jump scares zijn vrijwel niet aan de orde, en de onheilspellende muziek (wat af en toe meer klinkt als omvallende vuilnisbakken) is te standaard om echt eng te zijn. Verder wordt de film afgewisseld door korte scènes van bijna impulsief drama, die zich centreren rond karakters, waarvan de persoonlijk achtergrond niet voldoende is uitgemeten.

Er viel ook veel meer uit de personages te halen. In het geval van rechercheur Ruiney krijgen we een kleine sneak peak in zijn persoonlijke leven, rondom de moord op zijn vrouw - die waarschijnlijk slachtoffer is van dezelfde moordenaar. Dat deze moord gerelateerd is aan de moorden die hij zelf onderzoekt, is slecht uitgewerkt en de potentie die dit met zich meedraagt voor een sterkere verhaallijn, heeft men links laten liggen. Alhoewel Al Pacino zijn rol prima speelt, komen we verder niets te weten over oud-rechercheur Ray Archer, behalve dat hij zijn pensioen doorbrengt met het bezigen van Latijnse kruiswoordpuzzels.

De film springt hiernaast van de hak op de tak, in een veredelde poging het amusementsgehalte tot een te hoog niveau te brengen. Hints en clues kennen geen relatie tot elkaar, laat staan tot de uiteindelijke dader. Het enige object wat de gehele film verbindt met de uiteindelijke dader en zijn ontdekking is, u raad het al, het bungelende kettinkje aan de binnenspiegel.

http://https://www.youtube.com/watch?v=CNhLBNG-dUg

Al met al is Hangman door haar wisselende grondtoon en het ontbreken aan horrorelementen, moeilijk te classificeren als horrorfilm. Afgezien hiervan, is het ook een slechte film. Niet alleen door haar lage niveau van participatie met het publiek en oppervlakkige personages; ook de potentie is vanuit het script bezien al niet toereikend. Dit uit zich in de film door het feit dat clues van het ene op het andere moment bekend gemaakt (en opgevolgd) worden, en dat er zich geen duidelijke rode lijn in bevind. Dit is meer een klein bloedspoortje van de openingsscène tot de slotscène. Alles daartussen kan als bijzaak worden gezien.

[yasr_overall_rating size="--" postid="72997"]