Lokaal Spookverhaal: Het Verdronken Land van Saeftinghe

Bij de meeste spookverhalen denk je misschien aan een donker bos of een oud verlaten kasteel. Dat zijn ook de meeste folklore verhalen die we tot nu toe zijn tegengekomen bij onze rubriek. Echter als wij als Nederlanders één ding zeker weten dan is het wel dat de zee net zoveel duistere dingen met zich mee kan brengen. Vandaag in Lokaal Spookverhaal duiken we in een oude legende over onze eigen kust en over de destructieve kracht van de zee. We gaan het hebben over het Verdronken Land van Saeftinghe.

Diep in het zuiden van ons land in oost-Zeeuws-Vlaanderen aan de Westerschelde lag ooit een heel vruchtbaar poldergebied. De inwoners van de vier omliggende dorpen Saeftinghe, Namen, Sint Laureins en Casuwele waren trotste en welvarende mensen, mede dankzij de succesvolle landbouw. Echter het meeste van dit landschap werd in 1570 verzwolgen door de Allerheiligenvloed en enkel Saeftinghe bleef bestaan. Het dorp hield stand met het verdronken land om zich heen. Echter dit was ook maar van korte duur.

In 1584, tijdens de Tachtig-jarige Oorlog, werd er een zeer moeilijke beslissing gemaakt door Prins Maurits. Om de Spanjaarden tegen te houden was er geen andere optie dan de dijken door te breken. De zee nam gauw haar wraak en maakte af waar ze veertien jaar geleden aan begonnen was. Saeftinghe, haar inwoners en de rest van het landschap werden verzwolgen. Van die welvarende gemeenschap was helemaal niks meer terug te zien.

De legende rondom het Verdronken Land spreek over een vloek die ooit over de gemeenschap uit is gesproken. Het zou namelijk zo zijn dat al in de middeleeuwen de bewoners van Saeftinghe nogal naast hun schoenen liepen vanwege hun welvaart. Ijdelheid, of hoogmoed, is natuurlijk een van de zeven hoofdzonden. Was het een vloek van God die ervoor zorgde dat het land verdronk?

Een andere legende spreekt over een visser uit een van de dorpen die op een dag een zeemeermin in zijn netten vond. Een zeemeerman vond de twee al snel erna en de man pleitte de visser om zijn vrouw heelhuids terug te geven. De hoogmoedige visser weigerde deze heel bijzondere vangst op  te geven. Naar verluid sprak de zeemeerman toen een vloek uit. Het Land van Saeftinghe zal vergaan, alleen zijn torens zullen blijven bestaan.

En die torens, beste lezers, die kun je naar verluidt op mistige dagen horen tollen van diep onder de grond van het verdronken land. Tevens beweren bewoners van de omliggende gebieden dat ze nu en dan spookachtige verschijnselen zien ronddwalen rondom het landschap. De zee mag dan wel alles verzwolgen hebben, maar wie weet wat er zich diep onder het drassige kustgebied plaatsvind. Meer dan een kerkhof van gezonken gebouwen en verdoemde, ijdele slachtoffers? Wat denken jullie?

Dit Lokaal Spookverhaal is tot stand gekomen dankzij de informatie en geschiedenis op: Saeftinghe.eu, Zeelandnet, Zeeuwse Ankers en Deltawerken.

Welk spannend folklore verhaal uit Nederland wil jij in de volgende Lokaal Spookverhaal-rubriek terug zien? Laat het ons weten in de reacties!