Recensie: Mandy (Panos Cosmatos, 2018)

Toen ik enkele jaren geleden Beyond the Black Rainbow zag was ik niet onder de indruk. Ja, ik vond het visueel prachtig. Duidelijk gemaakt door iemand die veel naar Mario Bava en Dario Argento had gekeken. De soundtrack die hevig leunt op Tangerine Dream en John Carpenter was geweldig! De film echter.. Saai en vooral pretentieus. De film heeft echter wel een schare groep fans die daar helemaal wild van zijn. Ik heb daar zo nu en dan nog steeds discussies over die niemand van ons wint. Ik denk dat je het met recht een you love it or hate it film kan noemen.
Dat Mandy van dezelfde regisseur is had ik niet direct door toen ik de trailer zag. Ja, visueel lag het in dezelfde lijn als Beyond the Black Rainbow maar het heeft nu in de hoofdrol Nicolas Cage??? Zo te zien weer in een te gekke, over de top rol. En het lijkt daadwerkelijke een verhaal te hebben! Mannen die elkaar te lijf gaan met kettingzagen? I’m in!

Het verhaal
Het werk van houthakker Red is zwaar. Zo ver afgelegen van alles is het enige wat je kunt doen het storten op je werk en ’s avonds dronken worden. Dag in dag uit. Red komt echter thuis bij zijn vriendin Mandy, de liefde van zijn leven. Het liefst ploffen ze bij elkaar neer op de bank en kijken slechte films. Het is een simpel leven maar ze hebben elkaar en dat maakt alles weer goed. Tot op een nacht een paar gemaskerde lieden in hun slaapkamer staan. Ze tuigen Red af en ontvoeren Mandy. Red weet zichzelf erboven op te helpen en komt erachter dat een plaatselijke sekte Mandy heeft ontvoerd. Hij spoort ze op maar komt te laat. Mandy is op een gruwelijke wijze vermoord en Red zweert wraak…

Mocht je het niet nog doorhebben, Mandy is geen experimentele, pretentieuze shitfilm als Beyond the Black Rainbow is. Mandy is ZO VEEL BETER! In het begin van de film lijkt regisseur Panos Cosmatos weer bezig te zijn met op dezelfde zweverige manier als dat hij deed in Beyond the Black Rainbow en het zijn veruit de lastigste minuten om doorheen te komen. Het is even een kwartiertje wachten maar dan begint het verhaal pas echt en word je als kijker beloond met een orgie van prachtige visuele hallucinaties, een bonkende synth soundtrack en geweld. Heel veel geweld.

Cosmatos lijkt af te zijn gestapt van zijn pretentieus gekwakel en volgt in Mandy een veel gebruikelijkere verhaallijn door uiteindelijk over te gaan in een exploitatiefilm die zo uit de jaren 70 en 80 lijkt te zijn gekomen. Laat de hoofdrol ook nog eens vertolken door Nicolas Cage en je hebt een.. klassieker. Ja ik durf dat te zeggen. Nicolas Cage zet een van zijn beste prestaties neer sinds jaren. Natuurlijk willen wij hem weer door het dollen zien gaan maar buiten dat dat super lachen is voel je je als kijker ook zijn pijn. En dat is iets wat wij meestal niet zien bij een doorgedraaide Nic Cage. Het moment dat hij zijn Mandy vindt doet ook bij jou als kijker pijn en je gunt hem zijn wraak. Dat hij dit doet door achter hn aan te gaan met een zelfgemaakte bijl die zo uit een Conan the Barbarian film is Hi-La-Risch. Dat de logica soms ver te zoeken maar dat wordt meer dan goed gemaakt doordat de film zo visueel sterk is. De horror waar wij in de eerste helft van het verhaal naar hebben gekeken blijft aanhouden maar duikt daarna ook in een echte grindhouse film waar het recht niet via justitie kan worden genomen en wij als kijker juichen.

https://www.youtube.com/watch?v=hRKVxT4-1wM

Het bizarre is is dat Mandy, maar beperkt in de bioscoop verschijnt want ik denk dat wij echt te maken hebben met een aanstaande klassieker. Dus wees er snel bij en soundtrackliefhebbers, koop deze soundtrack van de onlangs overleden componist Jóhann Jóhannsson. Het is buitengewoon goed!

[yasr_overall_rating size="--" postid="76768"]