Recensie: ParaNorman (Chris Butler en Sam Fell, 2012)

Je kan de populariteit van een genre afmeten aan de manier waarop het doorsijpelt richting de massa. Horror is zo’n genre dat inmiddels zijn weg wel heeft gevonden. Via volwassen tv-series als True Blood en The Walking Dead, naar tienerromantiek (The Vampire Diaries, Twilight) en vervolgens sijpelt het door richting het kindergenre. Met een leeftijdscodering van 9 jaar is ParaNorman ‘horror voor de allerkleinsten’.

Dat betekent echter niet dat het ook echt een kinderfilm is geworden. Net als Coraline hiervoor (eveneens van productiemaatschappij Laika) is ParaNorman een film die op meerdere niveaus werkt en dus ook prima (of misschien júíst) door volwassenen te pruimen is. Norman is een jongetje in het stadje Blithe Hollow, die een buitenbeentje is omdat hij de geesten van zijn overleden dorpsbewoners ziet en groet op straat. Het dorpje is ooit vervloekt door een heks, die er de dood op de brandstapel vond. Normans wat vreemde oom Prenderghast blijkt die vloek – die door de rest van het dorp als mythe wordt gezien – onder controle te houden. Maar als die oom overlijdt en het stokje postuum aan Norman doorgeeft, gaat het door een samenloop van omstandigheden mis en wordt de stad overlopen door de zombies van de personen die ooit verantwoordelijk waren voor het verbranden van die heks.

Natuurlijk zorgen die zombies vooral voor komische ontwikkelingen, voor echte ‘gore’ is er in ParaNorman gezien de doelgroep geen plek. Maar de wereld van ParaNorman is met allerlei losvallende ledematen bij die zombies wel lekker luguber. Daarnaast zijn er een aantal prima ingebouwde schrikeffecten ingebouwd en kleine knipogen naar horror die uiteindelijk geen horror zijn. De stop-motion film is boven alles oogstrelend om naar te kijken en zelfs het vermaledijde 3D heeft in het geval ParaNorman daadwerkelijk toegevoegde waarde omdat het de setting de diepgang geeft die het filmdorpje tot leven brengt. Je kijkt de ogen uit naar de tot in de kleinste puntjes uitgewerkte details waarmee Blithe Hollow is opgebouwd, van de teksten op aanplakbiljetten tot details die her en der over de straten verspreid liggen. Verhaaltechnisch zit de finesse ‘m ook in de details. Voor de doorgewinterde horrorkenner zitten er verwijzingen in naar onder meer Halloween, Night Of The Living Dead en The Evil Dead en die zijn behoorlijk subtiel. Wel moet gezegd dat het verhaal wel ietsjes meer om het lijf gehad zou mogen hebben. Nu is het een soms iets te lang gerekt geheel, dat ook met een minuut of twintig minder af had gekund. Echter, juist door de finesses en de prachtige animatie zal een kniesoor zich daar aan storen. ParaNorman is voor elke liefhebber van wat meer ‘donkere’ films, ondanks de kauwgomballenbuitenkant die een op kinderen gemarkete film nu eenmaal met zich meebrengt gewoon een lust voor het oog. Zo mooi gemaakt dat het in één klap een gerenommeerde stop-motion studio als Aardman van fikse concurrentie voorziet en tegelijk op het gebied van originaliteit en kwaliteit een aanval doet richting het de laatste tijd een beetje ingedutte Pixar.

[yasr_overall_rating null size="--"]