Recensie: 28 Years Later - Empathie in een vijandige wereld
23 jaar geleden kwam daar de horror-hit '28 Days Later' en iets later een sequel. Is er na twee films meer te vertellen in deze wereld? De makers denken van wel, en maken een gewaagde sprong: een nieuwe trilogie, in een wereld waar empathie zeldzamer is dan wc-papier tijdens een pandemie.
Welkom op het vasteland
28 jaar na de uitbraak van het razernijvirus uit het eerste deel is de situatie redelijk genormaliseerd. Aan het eind van 28 Weeks Later zagen we dat het virus zich ook op het Europese vasteland had verspreid, maar volgens een korte uitleg is het virus succesvol uitgeroeid. Wat overblijft is een Verenigd Koninkrijk in quarantaine. De mensen die er nog wonen zijn op zichzelf aangewezen, en langs de kust patrouilleert de marine om de boel hermetisch af te sluiten.
Spike, een jongen van 12, gaat samen met zijn vader voor het eerst hun veilige commune uit. Hij verwacht misschien een soort zombie-safari maar zal er snel achter komen dat het gevaar serieus is. Jezelf verdedigen, tactisch denken en rustig blijven onder druk zitten allemaal in het takenpakket.
Tijd voor reflectie
Het ligt natuurlijk voor de hand dat dit niet allemaal even vlekkeloos verloopt. Als ze worden geconfronteerd met de gevaren van het vasteland en Spike er ook achter komt dat er misschien manieren zijn om zijn zieke moeder te helpen, breekt hij los van de commune en gaat op eigen initiatief op zoek naar antwoorden.
Het virus heeft op iedereen een ander effect. Sommigen kruipen traag en verslagen door de modder terwijl anderen in een opgepompte en agressieve grote versie van zichzelf veranderen, als een soort doorgeslagen Pokémon-evolutie. De film lijkt te willen laten zien dat tegenslag en realiteit op iedereen anders uitwerken.
Spike vs. sociale media
Ook van buitenaf hoeven we weinig te verwachten. Gestrande militaire hulp komt niet verder dan klagen en paniekvoetbal. Als Spike voor het eerst een smartphone in handen krijgt en iemands foto ziet, vraagt hij zich direct af of ze misschien een allergie heeft; opgespoten socialmedia-lippen kent hij niet.
En daar zien we dat zelfs met technologische middelen en moderniteit de mens niet bestand is tegen de harde werkelijkheid. Het blijkt dat Spike, met alleen zijn pijl en boog, beter kan overleven dan getrainde militairen met automatische wapens.
Empathie als weerstand
In de viruswereld waar empathie het zelden overleeft, bewijst Spike dat soms de softies winnen van de soldaten. Zolang het duurt, tenminste. Want de infectie? Die kent geen genade.
Die les kan hij mooi meenemen in het vervolg dat al in januari 2026 uitkomt. We zijn er voorlopig nog niet van af. Ja, de razernij is terug. Ga deze zien.
4 van 5 sterren.
28 Years Later draait nu in de bioscoop.
