Recensie Alpha
Wat als je als 13-jarig meisje in de jaren 80 een tattoo neemt, terwijl een hele enge epidemie aan het woeden is? De aandoening verspreidt zich via bloed en heeft een behoorlijke referentie met een hele enge (echt bestaande) ziekte. Deze vraag wordt beantwoord in de film 'Alpha'.
Alpha, de nieuwste film van Julia Ducournau, liegt er wederom niet om. Ducournau staat niet bekend om haar lichtverteerbare cinema. Dit heeft zij al eerder bewezen met Grave (Raw) en Titane, waar ze met die laatste titel als tweede vrouwelijke regisseur een Gouden Palm won. Geen kleinigheidje dus.
In Alpha schetst ze een uiterst bleke realiteit, waarin een mysterieuze ziekte langzaamaan de overhand krijgt. Mensen raken via het bloed besmet, veranderen langzaam in marmer, om vervolgens helemaal verstijfd een verschrikkelijke dood te sterven. Bijna niemand wil helpen, want het is zeer besmettelijk. Als het dertienjarige meisje Alpha (Mélissa Boros) half bedwelmd op een schimmig feestje een tatoeage op haar arm gekrast krijgt, letterlijk met een potlood waar provisorisch een ijzeren punt aan vastgebonden is, dan staat binnen no time het leven van het meisje en haar alleenstaande moeder (Golshifteh Farahani) op zijn kop.
De mysterieuze ziekte, overgedragen via bloed of seksueel contact, heeft een duidelijk raakvlak met de enge, zeer realistische ziekte: aids. Ik ben niet zo van de diepere lagen in films, maar deze link ontging zelfs mij niet. De jaren tachtig, waarin Alpha zich afspeelt, zijn de tweede enorme rode vlag; in die tijd stak de ziekte immers de kop op.
De film verkent goed het gegeven hoe je afgestoten wordt door de (gezonde) samenleving. Niemand wil je helpen, iedereen is ontzettend bang om zelf besmet te raken. Zelfs het ziekenhuispersoneel stapt op, wat resulteert in overwerkt personeel dat nog wel blijft helpen. En de ziekenhuizen stromen onverminderd vol. Alpha gaat wel direct naar de huisartsenpost om zich te laten onderzoeken, maar de uitslag van de bloedtest laat lang op zich wachten. Deze situatie maakt alles gespannen, zowel thuis als op school. Kinderen beginnen haar te pesten en tot overmaat van ramp staat de van hun vervreemde ex-verslaafde oom Amin (Tahar Rahim) op de stoep voor hulp.
Alpha begint sterk. De bodyhorror geeft best wat ongemakkelijke beelden en de cast speelt echt fantastisch. Vooral Rahim, als afkickende oom Amin, steelt de show. De link met aids, en vooral het buitensluiten van de geïnfecteerden, voelt heel beklemmend aan. Helaas is het niet alleen maar fantastisch. Het heden in de film is grauw en bleek, terwijl het verleden met veel meer kleur wordt geschoten. Dit viel mij eerst niet op, maar naarmate de film vordert merk je dat. Het verleden gaat steeds meer infiltreren door middel van flashbacks, waardoor het steeds meer een ingewikkelde zit wordt. De film duurt ook ruim twee uur, dus dat is best een opgave. Een rare keuze, redelijk aan het eind van de film, zorgt er vervolgens voor dat de film aan kracht afneemt.
Al met al is dit wel een indrukwekkend stukje cinema, dat controversiële onderwerpen niet schuwt. De acteurs spelen fantastisch en je zit van begin tot eind geboeid te kijken, waarbij soms echt wel ongemakkelijke scènes voorbijkomen. Als je bekend bent met het werk van Ducournau dan weet je wat je te wachten staat, al oogt Alpha wat tam. De kleurrijke flashbacks maken de film onnodig ingewikkeld en de rare plottwist op het eind is wat negatief. Maar verder een dikke voldoende.
Alpha
Alpha draait vanaf donderdag 25 september in de Nederlandse bioscopen.
