Recensie: Blood Bags (2018)

Tracy (Makenna Guyler) is een Amerikaanse fotografiestudent die in Turijn woont. Samen met haar vriendin Petra (Marta Tananyan) stappen ze op een dag in een oud herenhuis dat verlaten lijkt te zijn, om wat foto's te maken. Ze komen in de problemen als blijkt dat ze het huis niet kunnen verlaten. De vrienden krijgen te maken met een gevaarlijk wezen dat zich voedt met bloed en moeten een manier zien te vinden om te ontsnappen.

Blood Bags is een Italiaanse horrorfilm uit 2018, geschreven en geregisseerd door Emiliano Ranzani (korte horrorfilms: Miriam (2016) en Langliena (2009). Blood Bags is de debuutfilm van Ranzani en een hommage aan de Italiaanse klassieke horrorfilm. Maar lukt het Ranzini ook om in de voetstappen te treden van bijvoorbeeld Dario Argento, het meesterbrein achter onder andere Susperia (1977), Inferno (1980) en Demons (1985)? Lees ook hier onze recensie van de remake van Susperia (2018)!

De film begint met een uitleg over de ziekte van Gunther, ook wel erythropoëtische protoporfyrie (EPP). Iemand met EPP is overgevoelig voor zonlicht. Daarom wordt EPP wordt ook wel de vampierenziekte genoemd.  Maar is Blood Bags dan een vampierenfilm? Niet helemaal..

(Vanaf hier lichte spoilers)

In Blood Bags wordt het 'wezen' voor de wereld verborgen gehouden door zijn broer Vittorio (Alberto Sette), die hem liefdevol zakken vol bloed (vandaar de titel) geeft uit de aderen van een prostituee in ruil voor geld. En dit om te voorkomen dat broederlief, die aan de ziekte van Gunther lijdt, op jacht gaat en zijn eigen bloed gaat zoeken door onwetende donoren de keel door te snijden. Gezellig!

Het verhaal in Blood Bags begint sterk, waardoor de film heel slim je aandacht gelijk weet te pakken. Helaas valt de spanning al gauw weg. Dit is vooral te wijten aan de invulling van de personages, het script en het wezen.  Over het wezen gesproken...

Laat ik ervoor uitkomen dat ik geen fan ben van het subgenre spletterfilm (of gorefilm). Toch mis ik in Blood Bags echt de gore. De film bevat genoeg horrorelementen om een splatter-festijn te worden: een griezelig oud huis, een vampierachtig wezen en bloederige medische procedures. In de jaren 70 zou de film een waar bloedbad zijn geweest. De titel en opening tekst die de definitie van de ziekte van Gunther geeft, maakt ons ook zeker snakken naar (meer) bloed. Daarnaast ziet de filmposter (zie bovenstaande afbeelding) met het wezen er angstaanjagend en veelbelovend uit. Dit was echter niet het geval. Eerlijk: het wezen blijft lang onherkenbaar, maar toen het eindelijk in beeld kwam, kon ik alleen maar lachen.

Betekent dit dat Blood Bags een slechte film is? Nee, de film heeft potentie. En dat is jammer, want ik kon alleen maar fantaseren over wat Fulci of Argento met het verhaal hadden gedaan. Toch wil ik Ranzani wel applaudisseren voor zijn poging om ons weer kennis te laten maken met klassieke Italiaanse horror.

Alles bij elkaar, Blood Bags is een slow-burn Italiaanse horrorfilm die een bloedtransfusie nodig heeft. Get it? Het is niet een goede B-film, maar ook niet slecht. Als je vooral je verwachtingen (onder andere door trailer en filmposter) van de film loslaat, dan kan de film nog vermakelijk zijn.

[yasr_overall_rating size="medium"]

Blood Bags (2018) is nu te koop op DVD of huur op Amazon Prime Video.