Recensie: Bodies Bodies Bodies - Een onconventionele horrorkomedie

In 2015 richtten Halina Reijn en hartsvrienden Carice van Houten samen het productiehuis Man Up Film op. Een bedrijf met een 'vrouwgerichte' blik. Inmiddels hebben ze de serie Red Light en het regiedebuut van Reijn Instinct op hun cv staan. Haar tweede film Bodies Bodies Bodies is een Amerikaanse film die door studio A24 is uitgebracht en daar goed werd ontvangen. Het publiek in Nederland vond de weg naar de bioscoop ook en nu is de film op Netflix te zien.

Generatie Z

"Laten we Bodies Bodies Bodies spelen," vraagt Sophie (Amandla Stenberg) aan haar beste vrienden. Een spel waarbij de moordenaar ontmaskert moet worden. "Nee, dat leidt altijd tot ruzie," oppert een van de vrienden maar het spel wordt toch gespeeld. Even daarvoor maken we eerst kennis met Sophie en haar nieuwe liefde Bee (Maria Bakalova) die onderweg zijn naar een    orkaanfeestje - onder invloed van drank en drugs het weer trotseren -, in een kapitale villa vol met veel te rijke en social media beluste twintigers die zichzelf allemaal veel te belangrijk vinden. Hun smartphone is het belangrijkste in hun leven. Laten we ze voor het gemak maar even generatie Z noemen.

Woke

Je zou Bodies Bodies Bodies kunnen bestempelen als een slashermovie of als een who-dunnit maar regisseur Reijn laat zich niet zo makkelijk in een hokje stoppen. Als eenmaal de eerste 'echte' dode valt slaat de hysterie om zich heen. Het licht is uitgevallen maar nog veel erger, er is ook geen werkend wifi-signaal meer. En dan blijken die zogenaamde beste vrienden ineens niet zo heel aardig en empathisch maar eerder vals en gemeen. Reijn focust zich vooral op de acteurs en haalt het beste uit ze naar boven. In een setting van noodweer buiten en de enige auto met een lege accu, is het niet veel meer dan achterhalen wie de dader is. De personages zijn op zijn zachts gezegd niet per se sympathiek en of ze doodgaan of niet, het kan je als kijker niet zoveel schelen. Veel interessanter zijn de 'gesprekken' die ze met elkaar voeren en Reijn weet met haar film deze generatie Z goed neer te zetten.

De film is gebaseerd op een kort verhaal van Kristen Roupenian en het scenario is van Sarah DeLappe. Het camerawerk is van de Nederlander Jasper Wolf, die ook het camerawerk voor Instinct voor zijn rekening nam. Hier zit hij de personages dicht op de huid wat het beklemmende gevoel extra versterkt. De film heeft ook nog een, fijn in het gehoor liggende soundtrack met opzwepende nummers die er helemaal bij passen. De score doet zijn werk in de spannende passages van de film.

Maar de grootste troef die Reijn in handen heeft is toch wel het ontnuchterende einde. Het is op een bepaalde manier ook nog wel komisch, zeker als je beseft wat het allemaal in gang heeft gezet. Maar dan zijn we inmiddels wel een paar lijken verder. Reijn laat met haar eerste Amerikaanse film zien, genoeg in huis te hebben om haar carrière daar voort te zetten.

[yasr_overall_rating size="large"]