Recensie: Charlie Says (Mary Harron, 2018)

De laatste van de drie recente films met de Manson familie als thema is ook de meest geslaagde. In ‘Charlie Says’ zijn de ‘Manson Girls’ Susan Atkins, Patricia Krenwinkel en Leslie van Houten gevangen gezet voor hun betrokkenheid bij de gruwelijkheden aangezet door Charlie Manson. Een vrouwelijke onderzoeker probeert uit te vinden wat de aantrekkingskracht is geweest van de cultleider en waarom de vrouwen zich zo ver over de grenzen van het toelaatbare hebben laten duwen. In flashbacks naar hun tijd op de Spahn Ranch, waar Charles Manson zijn kliekje volgers met seks en drugs de tijd liet doden, wordt duidelijk hoe manipulatief Charles Manson kon zijn en begrijpen de drie veroordeelde vrouwen stukje bij beetje welk leed ze veroorzaakt hebben.

Regisseuse Mary Harron was eerder verantwoordelijk voor American Psycho en weet ook in deze film een boeiend portret te schilderen van een man die constant balanceert tussen innemend en amicaal en totaal krankjorum. Charles Manson wordt gespeeld door Matt Smith, de Britse acteur die bekendheid kreeg als de 11^e Dr. Who en hij doet dat heel behoorlijk.

De film laat zien hoe iemand die op zoek is naar houvast in het leven door de verkeerde persoon zo gemanipuleerd kan worden dat hij of zij dingen doet die ver over de eigen grenzen gaan. De gruwelijkheden rondom de moord op Sharon Tate, worden koud en koel, zonder effectbejag in beeld gebracht, waardoor de impact des te groter is.

Charlie Says laat misschien iets teveel hangen in de ontknoping van de film en voelt uiteindelijk een beetje onaf, maar de eerste driekwart geven een interessant beeld van psychologische intimidatie.

[yasr_overall_rating size="--" postid="121578"]

Charlie Says zal later dit jaar op dvd verschijnen.