Michel Bonset

Walibi Halloween Fright Night on Steroids

Annabelle, het wordt niets zonder jou, Annabelle…

The Night He Played in Utrecht!

Fictie of Nonfictie?

Black as sin

Meh...galodon

‘The House with a Clock in its Walls’ is een familie-horrorfilm die zich voornamelijk richt op de pre-tiener, net zoals ‘Goosebumps’ daarvoor deed. Beide films met ‘enge’ horror iconografie: vleermuizen, monsters, geesten.

Reli-horror onder het kopje: hoe strenger, hoe enger.

‘Wraak is een gerecht dat beste koud wordt geserveerd’.

‘Peppermint’ is een goed gedraaide, gladde wraakthriller die niets nieuws vertelt.

‘The Meg’ is een popcornfilm... Wie verwacht met opgetrokken benen op het puntje van zijn stoel te zitten, met bibberlipjes en dichtgeknepen oogleden verwacht teveel van ‘The Meg’.

Na een verwoestende epidemie is 98% van de kinderen omgekomen. De overgebleven 2% kinderen krijgen op mysterieuze wijze ‘speciale krachten’. ‘The Darkest Minds’ is weliswaar een capabele film waar de technische aspecten prima zijn, maar waar het verhaal geen enkel origineel idee bevat.

Hereditary is een film over zware thema’s als rouw, verdriet, pijn en verlies, maar het is verpakt in een volkomen unieke film, die je in een angstaanjagende achtbaan van emoties doet stappen, zonder uitzicht op een einde.

Ook dit jaar had het Imagine Festival een aantal programma’s met korte films. Hieronder volgen korte recensies van de korte horrorfilms in het horrorblok. Birthday (Alberto Viavattene, 2017) Een naargeestige blik in het ‘bejaardenhuis from hell’, een plek waar oude vrouwtjes van verveling zichzelf bloedende plekken slaan tegen de muur en waar de verpleging meer van de voorgeschreven medicijnen slikt, dan de oudjes. Eén iets te gretige verzorgster krijgt een koekje van eigen deeg. Nachtmerrie droomachtige beelden en een…

Veel films vallen als een kaartenhuis in elkaar op het moment dat je de gimmick doorhebt, maar gelukkig dient in Four Hands de vondst het verhaal, waardoor het plot nog steeds spannend blijft

Incident in a Ghost Land smaakt als een zure oprisping, een echo van ‘torture porn’ van toen dat nog shockerend was, maar meer dan competent gemaakt ‘bruut meisjes pesten’ is het niet.

De films van Hélène Cattet en Bruno Forzani zijn een ware ervaring. Een waterval aan kleur en geluid, meer arthouse dan exploitatie, zonder vernieuwend verhaal maar met adembenemende beelden in een compleet originele stijl.

Wie een vindingrijke survivalhorror denkt te krijgen met Compulsión zal er bedrogen uitkomen.

The Man with the Magic Box (Czlowiek z magicznym pudelkiem) is een verfrissende mengelmoes van genres, waarbij de romantische reis, die de twee hoofdrolspelers maken, de meest interessante is.

Alles piekt in Revenge en is een deconstructie van het rape/revenge-genre en maakt het tegelijkertijd één van de beste films in datzelfde genre.

Tower. A Bright Day is voor mensen die willen napraten en die hun films niet perse met een kop en een staart willen. Het is een verhaal dat nooit hoog oplaait, maar wel lang na smeult.

Tigers are not Afraid is hartverscheurend mooi en tragisch, zich afspelend op een plek waar de meeste kinderen geen kans krijgen om een ‘coming of age’ verhaal als dit mee te maken, simpel en alleen omdat ze niet zolang leven…

‘Mon Mon Mon Monsters’ is een uiterst geslaagde mix van entertainment en boodschap met een finale die nog lang na smeult.

Larry Cohen’s horror- en sciencefictionfilms uit de jaren ‘70 en ‘80 bevatten gemuteerde baby’s (de It’s Alive trilogie), aliens die doen alsof ze God zijn (God told me To), reusachtige, vliegende mythologische slangen (Q-The Winged Serpent) en vleesetende yoghurt (The Stuff)