Recensie: The Lodge (Severin Fiala & Veronika Franz, 2019)
The Lodge is een slow-burn, bevat geen protserige CGI en gaat voor onderhuidse horror.
Michel Bonset
Recensie: Zombieland – Double Tap (Ruben Fleischer, 2019)
Zombieland – Double Tap: In een door zombies overwoekerd Amerika proberen vier individuen elkaar niet in de haren te vliegen en uit de klauwen te blijven van de wandelende doden….alweer.
Recensie: Doctor Sleep (Mike Flanagan, 2019)
Doctor Sleep is verreweg de beste Stephen King-verfilming van dit jaar. Voor liefhebbers van The Shining is het een feest van herkenning.
Recensie: Haunt (Scott Beck, Bryan Woods, 2019)
Een groepje jongeren komt op Halloween terecht in een ‘extreme’ spookhuis en hebben daar een extreem snel uit de hand lopende nacht. ‘Haunt’ wint een bloederige pluim voor het neerzetten van een vermakelijke en spannende horrorachtbaan.
‘LIli’- Nederlandse #metoo horror short verovert internationale festivals
Regisseur Yfke van Berckelaer wint momenteel de ene na de andere internationale filmfestivalprijs met haar korte horrorfilm ‘Lili’. Een Interview met regisseur Yfke van Berckelaer
Recensie: It Chapter Two (Andy Muschietti, 2019)
Zevenentwintig jaar nadat een groep jonge kinderen een eeuwenoud kwaad in de vorm van Pennywise de clown versloeg in de riolen van Derry, worden zij gedwongen terug te keren om hun belofte, terug te komen als het gevaar ooit weer de kop op zou steken, waar te maken.
Recensie: In Fabric (Peter Strickland, 2018)
‘In Fabric’ volgt een aantal eigenaren van een felrode jurk, gekocht in een mysterieuze boetiek en de daarop volgende dramatische invloed die het kledingstuk heeft op hun levens. ‘In Fabric’ is een spookverhaal over een bezeten jurk. Alle beelden die je nu in je hoofd hebt, kun je direct opzij zetten, want ‘In Fabric’ is iets dat je nog nooit hebt gezien.
Charles Manson – Drie recente films over de cultleider en zijn familie
‘The Manson Family Massacre’, ‘The Haunting of Sharon Tate’ en ‘Charlie Says’; drie films die net als Quentin Tarantino’s ‘Once Upon a Time… in Hollywood’ in spelen op de beruchte sekteleider Charles Manson als onderwerp hebben. Zijn ze het kijken waard?
Recensie: Wilkolak (Adrian Panek, 2018)
De Poolse film ‘Wilkolak’, een co-productie van House of Netherhorror, draait vanaf 22 augustus in selecte filmhuizen.
Recensie: Once upon a Time… in Hollywood (Quentin Tarantino, 2019)
Quentin Tarantino’s 9e film ‘Once Upon a Time in Hollywood’ speelt zich af in het Los Angeles van 1969, precies het jaar dat sekteleider Charles Manson en zijn volgelingen toesloegen.
Recensie: Scary Stories to Tell in the Dark (Andre Ovredal, 2019)
Scary Stories to Tell in the Dark is gebaseerd jeugdboeken van Alvin Schwartz, regisseur Guillermo del Toro hield als kind van dit soort spooky verhaaltjes. Lees de recensie.
Recensie: Annabelle Comes Home (Gary Dauberman, 2019)
Paranormaal onderzoekers echtpaar Ed en Lorraine Warren, de spil van het ‘The Conjuring Universe’, besluiten … Lees meer
Recensie: Ma (Tate Taylor, 2019)
‘Ma’ is veel meer een psycho-thriller dan een horrorfilm, waarin Sue Ann, ofwel Ma, haar kelder aanbiedt waarin jongeren kunnen feesten. Maar zij is meer van plan.
Imagine ’19 – Little Monsters (Abe Forsythe, 2019)
Bloederige afslachtingen worden in de weg gezeten door een immer aanhoudende relativering, het wordt daarom nergens spannend of echt bedreigend. Little Monsters is een horrorkomedie die nergens echt horror en nergens echt grappig wordt.
Imagine ’19 – School’s Out [L’heure de la sortie] (Sébastien Marnier, 2018)
School’s Out is een psychologische thriller die zeer relevant is voor de tijd waarin wij leven en daarmee een boodschap meedraagt zonder belerend te zijn.
Recensie: Greta (Neil Jordan, 2018)
Greta is verreweg de grootste teleurstelling van het Imagine Film Festival. Nieuweling in de grote stad Frances (Chloë Grace Moretz) vindt een handtas in de metro en brengt deze terug naar de rechtmatige eigenaar Greta (Isabelle Huppert), een innemende, maar eenzame vrouw op leeftijd. De twee sluiten vriendschap, maar deze band lijkt belangrijker voor Greta dan voor Frances.
Memory: The Origins of Alien (Alexandre O. Philippe, 2019)
In deze documentaire over de ontstaansgeschiedenis van de sciencefiction/horrorfilm ‘Alien’ wordt gekeken naar de perfecte symbiose van het gedachtengoed van de drie mannen die samen een klassieker zouden creëren: scenarist Dan O’Bannon, vormgever en kunstenaar H.R. Giger en regisseur Ridley Scott.
Recensie: Dachra (Abdelhamid Bouchnak, 2018)
Dachra is de eerste horrorfilm uit Tunesië en voor een eerste poging is het helemaal geen slecht begin.
Imagine ‘19 – The Rusalka [The Siren] – (Perry Blackshear, 2019)
The Rusalka is klein, regisseur Perry Blackshear gebruikte spaargeld van de inkomsten van zijn vorige film They Look like People. Minimaal maar heel intiem en één van de lichtpuntjes van het Imagine Film Festival 2019.
Recensie: I Trapped the Devil (Josh Lobo, 2019)
‘I Trapped the Devil’ leunt heel erg op spanning en suspense en gaat niet voor goedkope schrikeffecten of ingewikkelde plottwists
Imagine ‘19 – Domestik (Adam Sedlàk, 2018)
Domestik behoort tot de meer shockerende body-horrorfilms van de laatste jaren en doet denken aan het vroege werk van David Cronenberg met de koude stilering van Michael Haneke.
Imagine ‘19 – Abrakadabra (Luciano en Nicolás Onetti, 2018)
‘Abrakadabra’ is een film die je veertig jaar geleden had kunnen vertonen en niemand zou het jaren tijdsverschil opgemerkt hebben. Een knap staaltje imitatie en lofzang waar veel plezier aan te beleven valt.
Imagine ’19 – Blue Velvet (David Lynch, 1986) & Blue Velvet Revisited (preview) (2016, Peter Braatz)
In Blue Velvet onderzoekt Lynch voor het eerst de thema’s die in veel van zijn latere werk terug zouden komen: Geweld, seksueel of anderszins gepaard met genot, de constante dreiging van onderdrukte, op uitbarsten staande spanningen en de soms gitzwarte humor.
Imagine ’19 – The Father’s Shadow [A Sombra do Pai] (Gabriela Amaral, 2018)
‘The Father’s Shadow’ is een zogenaamde ‘slowburn’-film: het tempo is kalm, zonder bombastische schokeffecten en met de nadruk op onderlinge karakterconflicten. Wie het geduld op kan brengen om zich aan de film over te geven, wordt beloond met een prachtig, klein, donker sprookje.
Imagine ’19 – Sound of my Voice (Zal Batmanglij, 2011)
Niks hippiecommune op het Amerikaanse platteland, maar ergens op de betonnen vloer van de kelder van een non-descript rijtjeshuis. Lekker samen je angsten uitbraken en geloven in het vertrek naar een betere toekomst. Sound of my Voice laat zien dat er niet veel voor nodig is om een gevolg om je heen te creëren, zolang je maar zeer charismatisch en mysterieus bent.
