Recensie: Climax (Gaspar Noé, 2018)

Het begint als een aflevering van ‘So You Think You Can Dance’: op video zijn casting tapes te zien van een diverse groep dansers en danseressen die allemaal een gemotiveerd pleidooi houden om mee te doen met de dansvoorstelling van Selva (Sofia Boutella), een gerenommeerd choreografe. Als alle geselecteerde dansers bij elkaar zijn in hun dansschool voor een ‘kick-off party’ is het eerst nog een energieke, zinderde boel. Er wordt gedanst, gebattled, geflirt, gelachen en gedronken van de sangria. De ingrediënten voor een topfeestje, totdat iemand nog een ingrediënt toevoegt aan die feestvreugde: een shitload aan LSD in de sangria. Cue: totale nachtmerrie.

Wie wel eens eerder een film zag van regisseur Gaspar Noé weet dat de in Argentinië geboren regisseur er niet voor terugdeinst het zwartste stukje uit de menselijke ziel vorm te geven op bewegend beeld. Incest, verkrachting, gewelddadig bloedvergieten, alles wat een reactie bij de kijker teweeg kan brengen wordt gebruikt om je keihard door elkaar te schudden.

Hoewel hij nog nooit een horrorfilm maakte, bevatten ‘Seul contre Tous’, ‘Irréversible’ en ‘Enter the Void’ scenes waar het kippenvel dik van op je armen komt te staan. Met ‘Love’, Noé’s voorlaatste film, liet de regisseur zijn koffertje met ellende thuis, maar liet zijn hoofdrolspelers wel echt seks hebben voor de camera. Het werd zijn minst succesvolle film. Noé is duidelijk meer op zijn plek in het donker, zoveel bewijst ook ‘Climax’.

https://www.youtube.com/watch?v=fO1ie2liabw

Het plot is non-existent, veel meer dan de eerste alinea van deze review is er niet, maar het lijkt Noé niet te gaan om het vertellen van een coherent verhaal. Hij wil je meenemen op een rollercoaster door de hel en dat lukt hem bijzonder aardig. Gaspar Noé braakt een niet aflatende bittere, veel gekleurde, met zware basdreunen ondersteunde, kots straal in je ogen en oren; warm, plakkerig, ongemakkelijk en je ruikt het nog de hele dag. Maar als je dan de restjes ranzigheid van je hebt afgedoucht, kun je niet anders dan erkennen dat het in ieder geval wel een belevenis was.

‘Climax’ is zeker niet voor iedereen, maar wat is dat wel? Regisseur Noé heeft aangegeven dat de film interpretaties bevat van zijn eigen nachtmerries en wat is er meer persoonlijk dan iemands meest duistere, weggedrukte demonen? Maar met zijn zwiepende camera, lange takes en pulserende soundtrack lukt het hem wel om de kijker mee te nemen in zijn duistere belevingswereld waar beschaafde mensen weer terug veranderen in geile, bloeddorstige beesten.

‘Climax’ is voor mij het eerste meesterwerk in het nieuwe jaar en wat is er beter dan het jaar beginnen met een climax? ‘Climax’ draait vanaf 31 januari in de bioscoop, maar is daarvoor ook te zien tijdens het International Film Festival Rotterdam.

[yasr_overall_rating size="--" postid="80769"]