Recensie: Curse of the Witch’s Doll (2018, Lawrence Fowler)

Op de hoes prijkt een onschuldig meisje met een porseleinen pop. De pop heeft de make-up van The Joker en één oplichtend oog en houdt bovendien een scherp mes vast. Genoeg ingrediënten voor een spannend verhaal. Maar het meisje is iemand anders dan in de film, de pop lijkt absoluut niet op de pop uit deze productie en maakt bovendien gedurende de negentig hele lange minuten looptijd nergens gebruik, van wat voor een wapen dan ook. Kortom: de kijker wordt bedrogen, want de hoes belooft meer spanning en meer entertainment dan dat de werkelijke film ooit waarmaakt.

Gedurende de Tweede Wereldoorlog zijn een Engelse moeder en kind dakloos geworden door de bombardementen en krijgen onderdak in een oude en verlaten statige villa. Al snel gebeuren er vreemde, goedkope spookeffecten: dichtslaande deuren, fluisterstemmen. Volgens de dochter heeft het iets te maken met het gevonden lelijke popje. De moeder wil er niets van horen, totdat haar dochter plotseling verdwijnt en de vrouw op zoek moet naar haar en naar een oplossing voor de vloek van het heksenpopje.

‘Amateuristisch’ als je vals wilt zijn, een ‘beginnersfilm’ als je mild wilt blijven. De digitale fotografie is flets, de acteurs zijn houterig en niet in staat het drama voelbaar te maken, maar ze worden ook niet geholpen door de cliché dialogen. Het is geen goed teken als je bij alles wat je hoort het idee hebt dat je het al eens eerder hebt gehoord. Het ‘bezeten’ huis is duidelijk iets van een museum, want in sommige shots hangen schilderijen met glasplaten ervoor en is het bovendien niet goed gelukt om de moderne verlichting overal goed weg te werken.

Is er dan niets aan deze film de moeite waard? De heksenpop zelf is leuk gedaan en heeft één of twee creepy momentjes. Verder is er iets heel vreemds met de film aan de hand: de eerste vijftig minuten staan compleet op zichzelf. Het is verhaal met een begin, een twist en een einde. Nog steeds verre van goed, maar op zich een dappere poging om een Gothic spookverhaal te vertellen. Maar van vijftig minuten maak je geen speelfilm en het is overduidelijk dat de makers geen inspiratie meer over hadden om de film spannend verder te vertellen.

Het verhaal vervolgt met een bij-karakter uit het eerste gedeelte die op zijn manier ook te maken krijgt met de vloek van het heksenpopje, maar in een hele onlogische context en helemaal anders dan volgens de regels uit de eerste helft. De film eindigt met een hedendaags segment met twee vloggers op zoek naar spookhuizen, wat echt nergens op slaat.

Dit is een goedkope manier om mensen die van de ‘Annabelle’ reeks houden te laten geloven een gelijkend product in handen te hebben. Maar ‘Curse of the Witch’s Doll’ is saai, lelijk en onlogisch en zal niemand bekoren.

https://www.youtube.com/watch?v=QDEpyMfFk70

[yasr_overall_rating size="--" postid="77545"]