De Evil Dead-reeks van Sam Raimi heeft nogal de reputatie dat het ontzettende low budget, maar tegelijkertijd fantastische films zijn met een grote schare trouwe fans. Nu is daar ineens een nieuw spel: Evil Dead: The Game. Zou dat spel dezelfde hoge ogen gooien en is dit een instant klassieker onder de asymmetrische multiplayergames? Ik heb het voor je getest.
Eh, Evil Dead: The Game?
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, de referenties en verwijzingen naar de franchise in Evil Dead: The Game zijn echt ongelofelijk. Niet alleen heb je een uiteenlopende keus aan acteurs en actrices uit de films en serie, alleen Ash al is maar liefst vier keer vertegenwoordigd (variërend van de allereerste The Evil Dead tot aan zijn meest recente verschijning in de Netflix-serie Ash vs Evil Dead), maar naast Ash kan je ook kiezen voor minder bekende personages zoals Annie Knowby en Ed Getley van Evil Dead 2, Lord Arthur uit Army of Darkness en Pablo Simon Bolivar uit Ash vs Evil Dead. In totaal zijn er 13 survivor karakters te kiezen. Groovy!
Verschillende klasses
De karakters zijn onder te verdelen in vier klassen, te weten: Leiders, Krijgers, Jagers en Ondersteuning. Iedereen heeft zijn of haar eigen speciale skillset, een actieve en een passieve die gelijk actief zijn en twee passieve die je later kan ontgrendelen naarmate je poppetje sterker wordt. Ook heeft elk karakter een upgradesysteem die voor elke klasse anders is en vrij te spelen is door XP te verdienen in het spel. Hier gaat het al een beetje scheef, daar dit spel gemaakt is voor gevechten van dichtbij en je dus als lange afstand specialist een beetje buiten de boot valt. Ook voelt een Leider al snel qua speelstijl beter om je team te ondersteunen dan een Ondersteuner. Je hebt dus al snel door dat je liever jouw kostbare tijd en XP in Krijgers en Leiders steekt, want het spel maakt je het niet makkelijk.
Hoge leercurve
Zoals ik hierboven al aangeef, het spel is best pittig. Je krijgt heel veel voor je kiezen om te verwerken, zelfs als je bekend bent met het werk van Raimi. Voordat je überhaupt mag spelen, moet je van het spel eerst twee keer een tutorial doorlopen. Een keer als overlever en een keer als demon. Niet dat je daar veel aan hebt, want de tutorial laat alleen maar zien wat de bedoeling is en eenmaal in gevecht (zeker tegen een echte andere speler), kan het er behoorlijk hectisch aan toe gaan.
De map is ontzettend veel groter dan Dead By Daylight, een ander asymmetrische horror survival. Dus als je jouw teamleden kwijt raakt- wat zeker in het begin vaak voorkomt als je niet weet waar je heen moet- dan heb je er een dagtaak aan om ze weer te vinden. De minimap linksboven helpt hierin ook niet echt. De speler die de demon speelt, kan hier handig op inhaken, alleen maak je een stuk minder kans dan met vier, kan ik je vertellen.
Geweldig geluid met prima beelden
Het geluid daarentegen is van hele hoge kwaliteit. Ronkende kettingzagen klinken fantastisch, wapens knallen er echt uit en als je door het bos loopt en af en toe een demonisch geluid hoort, krijg je echt kippenvel tot in je nek. Ik althans wel. Heerlijk is dan wel weer dat geluid van je schep in de nek van een Deadite. Hoppa, weer een minder. Als je iets ontdekt, zoals een kist of een nieuwe locatie, dan hoor je weer een ander geluidje. Maar dat vond ik maar misplaatst. Vaak hoorde ik het niet echt, want ik was te druk met vechten voor mijn leven. Visueel ziet het er prima uit. Het hele korrelige Evil Dead-sfeertje komt prima uit de verf en de karakters lijken stuk voor stuk op hun echte real life tegenhangers.
Lange potjes
De rondes in Evil Dead: The Game kunnen wat lang duren. De mappen zijn groot en de overlevers moeten drie stukken van een map zien te vinden, hierna de Verloren Pagina’s van de Necronomicon opspeuren terwijl ze ook nog moeten zoeken naar de Kandarian Dolk. En dit alles terwijl de demon hele hordes Deadites op je afstuurt en te pas en te onpas vallen plaatst om jouw geestelijke gezondheid maar zo snel mogelijk omlaag te krijgen. Als je dan een stuk van de map heb gemist en die is toevallig helemaal aan de andere kant van het speelveld, dan heeft de demon veel meer voordeel. Die kan dan veel sneller en gerichter tegenacties uitzetten om het de overlevers zo moeilijk mogelijk te maken. Aan de andere kant heeft de demon het moeilijk als hij niet weet waar de overlevers bezig zijn en zoekt hij (of zij) zich een ongeluk.
Conclusie
Al met al vermaak ik mij tot nu toe prima, ik merk dat ik elke keer toch nog wel even een potje wil spelen. Soms pakt het goed uit en zit ik met een goed samenwerkend team en is de balans tussen vechten voor je leven en echt een kans hebben prima. Anderzijds hebben we met andere potjes geen schijn van kans of heeft juist de demon alle schijn tegen. Doordat de map zo groot is elke keer, houd me het een beetje tegen om er laaiend enthousiast over te zijn. De visuals en geluiden zijn fantastisch en als groot Evil Dead-fan zal je hier echt dubbel en dwars van smullen, maar of het net zo lang als die andere game, Dead By Daylight, populair zal blijven… de tijd zal het leren.
Evil Dead: The Game is nu verkrijgbaar op PC, PS4, PS5, Xbox One, Xbox Series X|S en komt op een nog nader te bepalen datum ook naar de Nintendo Switch. Heb jij em al? Laat maar weten als je een potje wil spelen.