Recensie: Playback (Michael A.Nickles, 2012)

Het lowbudget filmlabel After Dark Orginal brengt soms twijfelachtige films uit, maar dat bekent niet dat al deze producties slecht zijn. Sterker nog, Playback is een positieve uitzondering.

Terwijl een groep middelbare scholieren graaft in het beruchte veleden van hun woonplaats, stuiten ze op een donker geheim. Per ongeluk laten ze een kwade kracht vrij, die hen in zijn macht probeert te krijgen. Doormiddel van het afspelen van video zal hij ze vernietigen, tot hij zijn ware erfgenaam heeft gevonden.

Deze film kun je het beste gaan kijken als je er helemaal niets van verwacht. Met deze insteek begon ik dus ook aan Playback. De film valt gelijk met de deur in huis, in de eerste 10 minuten wordt een heel gezin afgeslacht en je weet meteen dat dit geen trage, saaie zit wordt.

Het verhaal is magertjes en erg losjes gebaseerd op de geschiedenis. Zo halen ze aan dat de overoverovergrootvader van de dader Louis Le Prince is: de maker van de 2,11 seconde durende film Roundhay Garden. Le Prince wordt gezien als de vader van het bewegende beeld. Al in 1888 legde hij al bewegend beeld vast op papier, jaren voor Lumière en Thomas Edison. In de film schijnt er een vloek op deze korte film te rusten, waardoor de acteurs allen kort na de film zijn overleden. In de werkelijkheid blijkt het verhaal iets minder smeuig en er is slechts één sterfgeval direct na de opnames bekend.

Christian Slater is de bekenste acteur, maar heeft slechts een klein rolletje. Het betere acteerwerk komt van de onbekendere Toby Hemmingway (The Covenant, Black Swan). Hij zet een goede rol neer als outcast van het dorp, die wel iets meer in zijn mars heeft.. Naast deze twee spelen ook Johnny Pacar (Warehouse 13), Ambyr Childers, Jennifer Missoni, Jonathan Keltz en Alessandra Torresani mee. Laatstgenoemde zul je misschien nog wel herkennen van haar rolletje als Steph in het eerste seizoen van American Horror Story.

Velen denken dat Playback een graantje mee willen pikken met het succes van de ‘handheldhorrorhype’. Echter als je de film gezien hebt, merk je dat Playback helemaal niet in dit genre valt. Oke, een aantal scenes zijn gefilmd met een handheld camera, de meeste zijn gefilmd door een ‘normale’ camera. Er wordt zelfs in de film nog gegrapt over het maken van dit soort ‘misselijkmakende’ films. De kwade kracht slaat ook af en toe over middels een camera of televisie. Maar dat is dat niet gewoon mooie symboliek?

http://www.youtube.com/watch?v=BIjdm-MFyNU

Koop Playback nu op DVD via Bol.com

Sterren: 3 / 5.0

Steun jij De Nachtvlinders met een kleine maandelijkse bijdrage?

7 gedachten over “Recensie: Playback (Michael A.Nickles, 2012)”

  1. Bedankt voor de info, ik heb ‘m op mijn lijstje gezet en ga zeker kijken. Low budget is niet erg, als er maar passie en lol in het maken is gaan zitten, en dat klinkt hier wel goed.

    Beantwoorden
  2. Meeste waardeloze film die ik in tijden heb gezien, waar moet het heen met Slater als die in dit soort zooi speelt, beetje pulp mag nog wel maar dit.

    Op Slater na, was de rest van de cast echt niks meer dan diep triest en van passie en plezier die de acteurs hadden met maken van deze zooi was ook ver te zoeken.

    Beantwoorden
    • “Waar moet het heen met Slater als die in dit soort zooi speelt”?

      Sorry Richard, maar wil je nu beweren dat Christian Slater ooit goede films heeft gemaakt?

      Beantwoorden
  3. ..ik heb zowiezo niet zoveel goede ervaringen met de After Dark Originals… ..dus deze laat ik maar even voor wat t is… en Christian Slater heeft meer slechte films dan goede films ..en als ie in een goede film zit komt dat meestal niet door hem 😉

    Beantwoorden
    • Mee eens, Slater draagt geen films maar doet soms mee in een goede film….En wat True Romance betreft: ondanks Slater een goede film maar kijk eens naar de rest van de cast, puur goud!

      Beantwoorden

Plaats een reactie