Imagine ’18 – Recensie: Revenge (Coralie Fargeat, 2017)

Barbie wordt Rambo

Jen, de buitenechtelijke scharrel van Richard, is speciaal door hem overgevlogen naar zijn luxe bungalow middenin de Marokkaanse woestijn voor een paar dagen seks, zwemmen en allround luxe. Als zijn twee zakenpartners ineens een dag te vroeg voor de deur staan, verandert de sfeer en de eerst zo spannende broeierigheid wordt gespannen broeierigheid. Als Richard van huis is, wordt Jen door één van zijn vrienden bruut verkracht. De drie mannen kiezen elkaars kant en proberen Jen over te halen haar mond te houden. Maar dat blijkt een fikse vergissing, want Jen transformeert van ogenschijnlijk dom blondje in een geoliede, dodelijke wraakmachine.

Revenge is een ‘feministische rape/revenge’ film, die heel behendig speelt met onze opvattingen en verwachtingen die komen kijken bij dit lastige genre. Rape/revenge is lastig entertainment, omdat ‘revenge’ een basaal en tegelijkertijd heel beeldend thema is, wat uitermate goed werkt op film. Maar voor dit specifieke subgenre is echter ook altijd het ‘rape’ aspect nodig en verkrachting als aanjager voor het wraakplot is in basis altijd exploiterend.

In de eerste scenes van Revenge wordt het lichaam van Jen uitgebreid tentoongesteld. De ‘male gaze’ krijgt de volle laag. Sexy poses in korte broekjes, weinig verhullende badpakken, close-ups van gestifte lippen. Jen is niet alleen overduidelijk een ‘seksueel wezen’, ze is ook nog eens de ‘bijvrouw’, terwijl Richard duidelijk een thuisleven heeft met vrouw en kinderen. Deze ‘home wrecker’ wordt ook beschreven als leeghoofdig en schrikt er niet voor terug om zeer sexy te dansen met één van de zakenpartners. Door al deze elementen zien de mannen in deze film, net als de kijker, Jen als een makkelijk te versieren meisje.

Regisseuse Coralie Fargeat laat echter zien dat hoe een vrouw zich ook kleedt en hoe sexy ze zich ook gedraagt, het nooit een reden is om als man te denken dat je hieraan bepaalde rechten kun onttrekken. Fargeat laat de verkrachting achter gesloten deuren plaatsvinden, maar de momenten voordat de man zich opdringt aan Jen zijn al genoeg om te beseffen dat dit alleen maar kan afstevenen op misère voor Jen.

De Marokkaanse woestijn is ruig met een zinderende zon, een sfeer in schril contrast met de duistere reis die onze heldin doormaakt. Jen verandert van een ogenschijnlijk gedweeë sekspoes in een vechtmachine die nergens voor terugdeinst. De film is ook een stevig partijtje bloederig. In de laatste scene, spelend op een gesloten locatie waar zeer spannend gebruik wordt gemaakt van iedere vierkante meter, kletst het bloed met emmers in het rond. Dit geeft de kijker enorm veel voldoening en ieder bloedvergieten voelt zeer verdiend. Ook deze film is deel van het ‘Kick-Ass Women’ programma van het Imagine Festival en hier worden ditmaal letterlijk asses gekickt.

https://www.youtube.com/watch?v=YTJrztVvmx0

Van de subtiele dreigende soundtrack en de prachtige fotografie tot aan de rauwe, eerlijke acteerprestaties, zeker voor hoofdrolspeelster en topmodel Mathilda Lutz, alles piekt in deze combinatie en maakt van de film een deconstructie van het rape/revenge-genre en maakt het tegelijkertijd één van de beste films in datzelfde genre.

Revenge is nog te zien op het Imagine Festival op 18 april om 21.40 in EYE2.

[yasr_overall_rating size="--" postid="71665"]