Recensie: Scary Stories to Tell in the Dark (Andre Ovredal, 2019)

Verhaaltjes voor het niet slapen.

Amerika, 1968. Terwijl Nixon op het punt staat om verkozen te worden als President en jonge mannen zich gewillig aanmelden om als soldaat naar de oorlog in Vietnam te worden gestuurd, vindt een groepje tieners een boek met enge verhalen met dodelijke afloop. Stella, zelf een schrijfster van horrorverhalen, ontdekt samen met haar twee trouwe vrienden Chuck en Auggie en haar nieuwe crush Ramón een geheime kamer in het huis waar het volgens het dorpje spookt. Daar zou de rijke Bellows familie, jaren geleden, hun mismaakte zus Sarah hebben opgesloten, die van ellende de tijd doodde met het schrijven en door de muren fluisteren van horrorverhalen. Niet alleen doodde ze de tijd, maar ook iedereen die de verhalen aanhoorde.

Als Stella één van de boeken van Sarah meeneemt, is dit het begin van een macaber aftreksommetje waarbij niemand veilig lijkt voor de dodelijke pen van Sarah, die vanuit het hiernamaals de groep jongeren confronteert met hun grootste en meest fatale angsten.

, waarbij het origineel verscheen in 1981. De boeken waren geïllustreerd door Stephen Gammell die met zijn lugubere plaatjes menig Amerikaanse tiener trauma’s bezorgde. Anders dan b.v. de Goosebumps-boeken en tv-serie, gingen de korte verhalen uit de Scary Stories-reeks vaak wat verder. Protesterende ouderorganisaties demonstreerden bij de boekwinkel. Tere kinderzieltjes waren volgens hen niet gemaakt voor verhaaltjes waarin moord, mutilatie en kannibalisme de thema’s waren.

Regisseur Guillermo del Toro hield als kind juist van dit soort spooky verhaaltjes en zou in 2014 zelf de regiestoel beklimmen om een aantal van de verhalen te filmen. Nu in 2019 heeft hij voor deze versie meegeschreven aan het scenario en de regie overgedragen aan Andre Øvredal die eerder aangenaam verraste met films als Trolljegeren (Trollhunter) en The Autopsy of Jane Doe, twee originele en creatieve ‘horror’ films.

De geur van Del Toro is nog steeds aanwezig in dit project. Del Toro is niet vies van een beetje nostalgie en jeugdsentiment. Het kleinsteedse Amerika van 1968 is dan ook perfect weergegeven en tot in ieder detail authentiek aanvoelend. Het leven in een tijd waar Amerika voor altijd zijn onschuld zou verliezen, wordt mooi gespiegeld aan de tieners die eigenlijk te oud zijn om nog trick or treat te lopen tijdens Halloween, maar nog steeds kunnen genieten van lekker griezelen. ’Het is de laatste herfst dat we onze onschuldig nog hadden’, zegt Stella al in het begin.

Het feit dat de film gebaseerd is op jeugdboeken en de cast bestaat uit tieners betekent niet dat het hier gaat om een kinderfilm in de trant van Goosebumps. Deze film lift handig mee op het succes van een serie als Stranger Things of de nieuwe It-films. Dat je jong bent betekent nog niet dat je geen gevaar kunt lopen en de film neemt een paar duistere bochten waar niet iedereen er zonder kleerscheuren vanaf komt. De film is misschien niet bloederig, maar kent een paar rake jumpscares en gatverdamme momentjes.

Scary Stories to Tell in the Dark is een aangename verrassing. Het oogt allemaal prachtig, de muziek is goed, de jonge acteurs zijn goed te doen en in het geval van hoofdrolspeelster Stella, gespeeld door Zoe Margaret Colleti, zelfs erg goed te doen. Misschien zijn niet alle verhaaltjes even eng of verrassend, maar als totaal mogen ze wat mij betreft voor een vervolg nog wel een paar vervloekte boeken stelen.

https://www.youtube.com/watch?v=Vlya92LZqZw

Scary Stories to Tell in the Dark is vanaf vandaag, 8 augustus, te zien in de bioscopen.

[yasr_overall_rating size="--" postid="85345"]