Recensie: The Bay (Barry Levinson, 2012)

Op de dag dat de Verenigde Staten massaal de onafhankelijkheid viert (4 juli) gebeurt er in 2009 iets raars in het stadje Claridge. De spoedeisende hulp stroomt vol met mensen die een zeer agressieve uitslag over een hele huid hebben en moeten telkens moeten overgeven. Al snel blijkt er het water van de Chesapeake Bay iets te herbergen dat heel snel gestopt moet worden voor er een nationale ramp dreigt…

Drie jaar naar dato probeert voormalig stagiaire Donna Thompson (Kether Donohue) naar buiten te brengen wat er precies is gebeurt in Claridge. Want duidelijk mag zijn dat het niet goed is afgelopen met haar bewoners.

In tegenstelling tot eerdere films die zijn gemaakt door ‘gevonden’ filmmateriaal wordt er in the Bay werkelijk alle beschikbare multimedia, denk aan beveiligingscamera’s, mobiele telefoons, webcams etc etc gebruikt voor het tot stand komen van het verhaal. Dat maakt het The Bay misschien soms een wat onoverzichtelijk geheel maar is wel degelijk interessant. Beelden spreken soms voor zich en hoeven niet per se minder eng te zijn. Het is dan ook wel jammer dat er is gekozen om er een muziekje onder te zetten. Want juist dat zorgt er voor dat de beelden minder tot de verbeelding spreken.

Het is echter niet wat de film het meest dwars zit. Slechte acteurs horen bij het horrorgenre. Zo is Kether Donohue verschrikkelijk irritant slecht. Dat wordt echter wel goed opgevangen door een handje vol anderen die prima werk afleveren. Nee, wat The Bay toch vooral dwars zit is het verhaal. Als kijker heb je al heel snel door wat er aan de hand is. En daar hoef je niet eens een geoefende kijker voor te zijn. In plaats van een ‘serieuze’ benadering wordt er nogal een eens teruggegrepen naar goedkope angstaanjagers. Dood en doodzonde. Het verhaal van een stadje dat dreigt ten onder te gaan aan een (milieu)ramp en hoe de hulpdiensten daar dan mee omgaan is gewoon een prima gegeven voor een spannende horrorfilm. Maar door juist terug te vallen op aloude gegevens die in het genre maar wat bekend zijn vervalt het in een vrij standaard verhaal. Daarnaast wordt het verhaal vanuit (te) veel verschillende invalshoeken benadert. De film wordt daar nogal onoverzichtelijk over. Soms willen filmmakers gewoon te veel. Waarom nu precies deze gebeurtenis plaats moet vinden op ‘The 4th of July’ en waarom het nu weer precies een verslaggever moet overkomen op ‘haar eerste dag’ is natuurlijk over the top.

Helaas heeft het aantrekken van topregisseur Barry Levinson, bekend van juweeltjes als Good Morning Vietnam en Rain Man, de verwachtingen niet waar gemaakt. Zijn kijk op de situatie an sich, als dat van een moderne milieu-ramp, is zeker interessant. Iets dergelijks, maar natuurlijk in veel minder drastische mate, heeft zich ook daadwerkelijk voorgedaan enkele jaren geleden. Waarom hij dat toch soms overgaat naar vrij standaard oplossingen om het publiek angst aan te jagen is een raadsel. Veel van wat we te zien krijgen hebben wij al vaker, en beter gezien. Spanning heeft The Bay nauwelijks. Je merkt dat Levinson net de verkeerde regisseur is van zijn grote om iets dergelijks op te pakken. Hij weet zich soms echt geen raad met de situatie en gooit er maar wat tegen aan.

Toch is de film ergens wel eng. Politici vertellen namelijk leugens om het volk kalm te houden en als ze niet weten waar ze het moeten zoeken geven ze elkaar de schuld om uiteindelijk over tot drastische oplossingen met dramatische gevolgen. En zeker in deze periode maar ook met net de verkiezingen achter de rug weten we dat hier een nare waarheid zich schuil houdt.

Het had zo mooi kunnen zijn. Wanneer deze eco-horror op een serieuzere manier was benaderd, zonder over te gaan op gebruikelijke genre gegevens had dit echt een prima film kunnen zijn. The Bay draait vanaf vandaag, 22 november, in de bioscoop.