Recensies

Gamerecensie: The Medium

Nick Vossen

12 sep. 2021

Eerder dit jaar kwam horroravontuur The Medium al uit op de PC en Xbox Series X/S. Ondanks dat de titel me enorm aansprak met onder andere de vet uitziende omgevingen en de aanwezigheid van oud-Silent Hill componist Akira Yamaoka had ik nog niet het moment kunnen prikken om de game te checken. Eerder deze maand kwam de geoptimaliseerde Playstation 5 versie op de markt en greep ik mijn kans om The Medium te spelen. Het resultaat is een spannend en prachtig uitziend horrorverhaal met enkele kleine gebreken. Laten we er vooral dieper op ingaan.

Verhaal

The Medium speelt zich af in Polen in de jaren tachtig. In de game volgen we en spelen we Marianne, een vrouw met een bovennatuurlijke gave om geesten te zien en ze naar het hiernamaals te leiden. Als Marianne’s stiefvader Jack sterft komt ze op het spoor van haar echte herkomst. Om achter haar vage verleden te komen gaat ze op onderzoek in het verlaten resort Niwa, een kuuroord met een donkere geschiedenis, en diens omliggend land. Marianne heeft de unieke gave om haar bewustzijn te splitten in de echte wereld en de geestenwereld, vaak zie je dit terug doordat je scherm zich letterlijk heeft opgesplitst en je twee versies van Marianne tegelijkertijd bestuurd. Laat ik het alvast even aankaarten; dit is echt héél cool!

Een protagonist met een vaag verleden, twee werelden, een verlaten plek… het klinkt allemaal erg Silent Hill en dat is niet zonder reden. De makers van The Medium hebben aangegeven veel inspiratie te hebben gehaald uit de geloofde horrorreeks en dat zie je en voel je ook terug. Het verhaal voelde in het begin erg voorspelbaar, toen weer totaal niet, toen weer wel en toen weer niet. Ik weet nog altijd niet of ik alle ins en outs helemaal op een rij heb. Ook typisch voor een Silent Hill geïnspireerde ervaring trouwens. Al met al zet de story je wereld niet op zen kop maar is het niet te doordrenkt met clichés en over het algemeen meeslepend.

Art en Sound design

Kort door de bocht: The Medium op PS5 is in één woord gorgeous. De manier waarop de vaak treurige en grijze omgevingen worden vormgegeven is super. Als je dan ook nog eens met Marianne van de echte naar de geestenwereld reist zie je alles nog eens in een heel ander jasje. De omgevingen van de geestenwereld zijn geinspireerd door het werk van kunstenaar Zdzislaw Beksinski, en dat is zeker terug te zien. Alles is zo heerlijk vaag en surrealistisch, er is op de beste manier geen touw aan vast te knopen, heel cool. De implementatie van (gekleurd) licht en contrast is duidelijk zeer bewust over nagedacht en, kleine tip, op een ambilight televisie komt dit nog beter naar voren. Echt een kers op de taart.

Natuurlijk is geluid ook heel erg belangrijk in een game. De developers geven aan dat The Medium het beste te ervaren is met een koptelefoon en dat kan ik zeker beamen. Met een headset op hoor de je ambient geluiden van het verlaten Niwa des te beter en dat voegt behoorlijk wat toe aan de creepy en moody atmosfeer. Zoals eerder al aangegeven wordt de rest van de soundtrack, zowel ambient soundscapes als volledig muzikale nummers, verzorgd door Arkadiusz Reikowski en Akira Yamaoka. Yamaoka heeft in de gameindustrie eeuwige roem vergaard door de soundtrack te verzorgen voor de eerste vier Silent Hill games. Zijn werk in die games waren prachtig, melancholisch en daarmee ook echt iconisch. Yamaoka borduurt daar hier in The Medium gewoon lekker op door. Awesome werk en wát een goed idee van de developers om hem uit te nodigen.

Gameplay

Online zag ik dat The Medium door meerderen bestempeld werd als een zogenaamde ‘Walking Simulator’. Persoonlijk vind ik die hele term echt verschrikkelijk en een belediging voor menig games in het first- of third-person adventure genre. Het lijkt steeds meer gebruikt te worden als er al een kleine indicatie is dat je niks moet neerknallen of neerhakken in je game. Enfin, in The Medium is daar inderdaad van beide geen sprake. Je onderzoekt met Marianne op een grotendeels lineaire manier de geheimen van Niwa Resort waarbij je hier en daar puzzels moet oplossen. Door de gave van Marianne speel je soms op een unieke manier doordat je bepaalde dingen alleen kan oplossen in één van de twee werelden. Het gros van de game is ingedeeld in soort van hoofdstukken, als je eenmaal een gedeelte van Niwa hebt verkend en verder het verhaal in duikt dan kun je niet meer terug. Mensen die graag 100% van alle collectibles en stukjes lore opsporen zijn dus gewaarschuwd.

Een minpunt aan de gameplay zijn de achtervolgingen of een sluip (stealth) secties met een monster dat achter je aan zit. Vooral de stealth stukken komen in mijn ogen niet goed uit de verf. Vaak is het onduidelijk wat je moet doen en waar je heen moet. De langzame aanloop naar de confrontatie die je vaak moet herhalen en het gemak waarmee het monster je pakt zijn erg frustrerend. Het voegt spanning toe, maar de fun factor maakt hier plaats voor irritatie. Ik moet wel de designers complimenteren op het puik gebruik van de Dualsense mogelijkheden van de PS5 controller. Bijvoorbeeld als je je voor het monster moet verstoppen en je adem moet inhouden voel je aan de controller wanneer Marianne het bijna niet meer volhoudt. Kleine details die een groot verschil maken voor de immersie. Toch denk ik dat de rest van de game genoeg elementen bevat zoals puzzels oplossen met- en zonder behulp van de gespleten werelden, foefjes uithalen met je medium krachten en het onderzoeken van het verhaal dat deze geforceerde sluipstukken (ik telde er in totaal ook maar vier) een beetje onnodig overkomen.

The Medium speelt dus als een third-person survival horrorgame zonder de combat. Alle stukjes lore en achtergrondverhaal zoeken en in je hoofd aan elkaar plakken is erg leuk en de puzzels zijn nét uitdagend genoeg om je die 300IQ high te geven en nooit echt moeilijk. De rest van de gameplay reikt van onschuldig 'busywork' tot frustrerend irritante onderbrekingen. Gameplay is waar The Medium de meeste punten op moet inleveren.

Conclusie

The Medium is een zeer atmosferisch en spooky third-person avontuur. Liefhebbers van psychologische horror zijn absoluut op hun plek. De game bied een gaaf verhaal in een prachtig jasje met wat leuke puzzel en investigation elementen erdoorheen. De verplichte stealth secties zijn absoluut een minpunt en het is jammer dat je door het lineaire design niet echt kan backtracken om te zoeken of je wat dingen gemist hebt. Desondanks is The Medium een game die ik iedereen wel zou kunnen aanraden. Het is geen meesterwerk, maar het is een heel amusante en goed geoptimaliseerde horrorervaring.