Comicrecensie: Guillermo del Toro and Chuck Hogan’s: The Strain

De volgorde waarin iets verschijnt, varieert nog weleens. Bij ‘The Walking Dead’ was er eerst de comic, toen de televisieserie, en nu zijn er ook plannen voor een boekenserie. Maar ook de omgekeerde volgorde is niet vreemd. Kijk bijvoorbeeld eens naar het vervolg op het beroemde boek van Bram Stoker, ‘Dracula de ondode’ of een aantal boeken van Stephen King. Daar was eerst het boek en toen de verstripping ervan. Er is voor beide volgorden van verschijnen wel wat te zeggen. Een comic kan een boek verbeeldingskracht en meer visualisatie meegeven en een boek kan meer details en vertelkracht aan de comic geven. De ene vorm kan de lezer simpelweg ook meer raken dan de ander.

Begin dit jaar verscheen de eerste uitgave van de comicserie ‘The Strain’. De comic is ontwikkeld door David Lapham met Mike Huddleston voor de tekeningen/covers en Dan Jackson verantwoordelijk voor de kleuren. De serie is gebaseerd op de gelijknamige boekentrilogie, geschreven door Guillermo del Toro en Chuck Hogan. Hier in Nederland is de drieluik beter bekend onder De Meester-trilogie, waarvan het laatste deel verscheen in de zomer van dit jaar. Inmiddels is in de USA het zesde deeltje van de comic uitgekomen. Reden om deze zes comics te bundelen in een 'trade paperback', dat ongeveer de helft van het eerste deel van de trilogie zal verstrippen.

‘Het verhaal start wanneer een vliegtuig op een vliegveld in New York opeens van de radar verdwijnt. Men besluit een kijkje te nemen en vindt het vliegtuig op de landingsbaan, de lichten uit, geen beweging en je kunt een speld horen vallen. Later blijkt dat de mensheid wordt overspoeld door een plaag, en de gruwelen die hierop volgen zijn niet te overzien. De mensen die besmet worden door dit virus veranderen in een soort vampiers die continu op zoek zijn naar bloed. Maar ze houden wel een vreemde binding met hun familieleden.’

De boeken maakten vooral indruk door de visie op vampiers, die Del Toro en Hogan beschrijven. Geen vampiers met scherpe tanden, die in iemands nek bijten, maar witte kale wezens met een zogenoemde stekel, een tentakel verbonden aan het strottenhoofd, waarmee ze hun slachtoffers leegzuigen. Wat het eerste opvalt bij het zien van de comics is de voorkant (cover). Hiervoor heeft Huddleston steeds een scene uit het desbetreffende deeltje gekozen en helemaal ingekleurd.

Het eerste deel begint net zoals het boek met een scene uit de jeugd van Setrakian. Ook in de comic een interessant personage, dat blijft boeien. De ontwikkeling van de rest van de personages komt traag op gang. Op de eerste pagina’s worden een flink aantal personen geïntroduceerd en zelfs als je de boeken kent, moet je even de tijd nemen om de personen te plaatsen. Hierbij merk je als lezer, dat het verhaal oorspronkelijk in boekvorm is verschenen. Het verhaal heeft net iets langer de tijd nodig om tot zijn volledige vorm te komen en mist op sommige momenten de actie, die we gewend zijn van andere lopende horrorcomics. Wel is de combinatie van medische wetenschap/epidemiologie met geschiedenis en horror dermate interessant, dat je geduld op de langere termijn niet anders dan beloond kan worden. Op een gegeven moment kun je namelijk niet anders, dan meeleven met karakters als Ephraim.

De comics zijn in kleur, wat veel bijdraagt aan de spanning en de intensiteit van het verhaal. Denk hierbij aan spierwitte monsters met gloeiende rode ogen, vuurrode stekels en een mond vol bloed. En vreemd genoeg zijn de stevige vampiers en de kinderen toch net een graadje enger. Eveneens neemt Huddleston de tijd om de transformatie van mens tot monster vast te leggen, bijvoorbeeld die van popstar Mr. Bolivar. Je ziet als lezer, dat hij zijn haar kwijt raakt en zijn geslachtsdelen verschrompelen. En, monster in wording of niet, de tekenaars laten ook duidelijk een stukje schok en angst bij de transformerende slachtoffers zien. Ook de relatie met hun familie wordt hierbij niet vermeden. Hun reacties op hun transformerende gezinslid komt uitgebreid aan bod.

In de daarop volgende delen krijgen we steeds meer terugblikken op het vroegere leven van Setrakian (‘de oude man’). Jackson gebruikt hiervoor wat meer zwart/wit tinten waardoor er een wat sinister (passend bij de Holocaust) sfeertje wordt gecreëerd. Hierdoor springen de rode details, zoals het hakenkruis, het bloed en de stekel er uit. Juist de meer zwarte-witte tinten leggen sterk het contrast met de wereld zoals het nu is. In het laatste wordt namelijk wat meer (warmere) kleuren gebruikt.

Ten slotte heeft Lapham ervoor gekozen de comics wat minder anatomisch (dat wil zeggen: minder details) gericht dan de boeken. Dit is ook wel logisch, omdat een comic niet de plaats is voor uitgebreide beschrijvingen op dit gebied. Wel zijn de comics vrij gedetailleerd te noemen. Bijvoorbeeld de veranderingen, die de slachtoffers ondergaan en bepaalde omgevingen die een rol spelen in het verhaal. Wel merken we per tekening verschil in gedetailleerdheid van de achtergrond. Deze is namelijk op het ene moment heel gedetailleerd en op het andere moment lijkt het alsof er wat mist. Het lijkt erop, dat deels ook de oorzaak is van de unieke stijl van Huddleston.

Al met al voldoet de comicserie ‘The Strain’ zeker aan de verwachtingen. Lapham is er in geslaagd om van deze indrukwekkende horrortrilogie een prachtige comicserie af te leveren. De serie maken de boeken inderdaad meer visueel en hieraan gekoppeld ook angstaanjagender. De eerste delen wekken ook nieuwsgierigheid voor wat er nog komen gaat.
Lees de preview.

De comics van The Strain worden uitgegeven door Dark Horse Comics en zijn te verkrijgen bij de betere boekhandel en webwinkel.

[yasr_overall_rating size="--" postid="24928"]