Het is ondertussen alweer een paar jaar geleden dat er aangekondigd was dat er een gameadaptie kwam van White Wolf’s populaire tabletopgame Werewolf: the Apocalypse, het harigere broertje van het bekende Vampire: the Masquerade. Inmiddels zijn we bijna vier jaar laten en is er dan eindelijk resultaat: Werewolf: the Apocalypse – Earthblood. Maar is het alles wat we van een gave Werewolf game gehoopt hadden? In het kort; ik ben bang van niet.
Verhaal
In Werewolf speel je Cahal, een ruige vent die in een gigantische moordmachine kan veranderen met een enkele druk op de knop. Samen met zijn Caern, zeg maar stam, vecht Cahal tegen de Endron corporatie. Een mega bedrijf dat voor veel milieuvervuiling en andere problemen zorgt en zo Moeder Aarde goed kapot weet te maken. Een geheim project afkomstig van Endron zorgt voor veel rusteloosheid. Het is iets waar alleen een flinke set klauwen iets aan kan doen, gezien Endron ook een gigantisch privéleger heeft om tegen de weerwolven te strijden. Het verhaal is allemaal erg basic maar het doet zijn werk en heeft zelfs een boodschap om over te brengen.
Visuals
Ondanks dat Werewolf op bijna ieder platform beschikbaar is zie dat niet direct in de graphics terug. Nu zijn mooie beelden natuurlijk niet alles, graphics maken de game natuurlijk niet, maar art direction speelt wel een grote rol. Helaas is daar niet veel meer positiefs over te zeggen. Het gros van de game speelt zich af in identieke grijze kamers diep in Endron’s vele kantoorgebouwen en fabrieken. Het level design is gewoon niet goed en het gaat heel snel vervelen. De belichting is nooit echt goed en lijkt soms heel willekeurig uit de hoek te komen. De verschillende animaties van de personages zijn ook niet om over naar huis te schrijven. Toch zijn er af en toe taferelen te vinden die een hoop sfeer opleveren. Deze vind je vooral in de ‘hub’ gebieden van Washington State Forest en Nevada alsook in de ‘spirit’ wereld die je af en toe bezoekt.
Gameplay
Werewolf werd ooit aangekondigd als pure role-playing game in de trend van Vampire the Masquerade: Bloodlines, echter op de E3 van 2019 werd er gesproken van een ‘action-RPG’. In mijn mening kloppen beide benamingen niet echt meer. Werewolf is niet veel meer dan een lineare brawler met een weinig interessant progressie systeem en wat dialogen die je kan voeren met je mede weerwolvenvrienden. De kern van de gameplay is opgesplitst in drie verschillende vormen. De eerste is waar Cahal vrij rond kan lopen, kan praten en onderzoeken, zowel in mensen vorm als wolf-vorm. Een tweede modus is Cahal in ‘stealth’ modus, waar je diep in de gebouwen van Endron rondsluipt om je doel zo stilletjes mogelijk voor elkaar te krijgen. Uiteindelijk is er de ‘Crinos’ modus, waar Cahal in een gigantische weerwolf veranderd. Dit laatste is natuurlijk de ‘meat’ van een game zoals dit. Helaas is de ‘Crinos’ combat in Werewolf zó eentonig en saai dat je het na een uurtje of twee eigenlijk helemaal zat bent. Combineer dit met het feit dat een missie zo stilletjes mogelijk oplossen weinig tot geen voordelen met zich meebrengt (en wie wil nou sneaky doen als je een weerwolf bent?) en je komt er eigenlijk vrij snel achter dat de kern van het spel heel erg basaal is. Sommige interessante mechanics, zoals het feit dat Cahal in de ‘spirit’ world kan kijken om zo vijanden op te sporen of bonus objectives te kunnen doen is een coole toevoeging maar het doet verder weinig vernieuwends.
Waar is dit mis gegaan?
Ik kan alleen maar meer vraagtekens oproepen als ik ga nadenken over waar Werewolf de mist in is gegaan. Als je door de game heen speelt kom je soms elementen tegen waaruit blijkt dat er diep vanbinnen ergens een heel cool verhaal verscholen zit, maar dat gewoon weggesijpeld is met de jaren na de initiële aankondiging van deze game. Één missie van de game brengt je bijvoorbeeld undercover naar een gevangenis waar je wat klusjes voor je medegevangenen moet oplossen om info te vergaren. Een supertof idee voor een wat grotere, sfeervolle RPG, echter hier blijkt uiteindelijk de missie exact hetzelfde te verlopen als de laatste zes missies die je ervoor in alle gebouwen van Endron hebt gedaan. De meest interessante verlopen van het verhaal zie je niet en spelen zich af in tekst die je kan lezen op de laadschermen. Waarom heeft de combat zo weinig impact en waarom is de gameplay loop zo eentonig? Wat is er gebeurd? Is het budget uiteindelijk gehalveerd? Veel vragen en veel teleurstelling.
Conclusie
Werewolf: The Apocalypse – Earthblood toont af en toe sporen van wat een toffe en immersieve World of Darkness RPG had kunnen worden. De eentonige brawler die we uiteindelijk hebben gekregen is daardoor extra teleurstellend. De die-hard World of Darkness fan die deze game moét spelen kan beter wachten tot hij wat goedkoper op de markt komt, de casual (horror)gamer kan het spel beter helemaal links laten liggen. Ik vind dit heel jammer en hoop dat Earthblood niet de toon zet voor toekomstige World of Darkness games die nog gaan komen.
Werewolf: The Apocalypse – Earthblood is nu verkrijgbaar is voor PlayStation4, PlayStation5, Xbox One, Xbox Series X|S en PC/Epic Game Store.