Boekrecensie: Wolfskinderen (John Ajvide Lindqvist)

Opgegroeid in het duister, gedreven door wraak…

Bij Wolfskinderen denk je vaak aan kinderen die alleen opgroeien in de wilde natuur en soms ook worden opgevoed door dieren. In dit boek maken we kennis met twee wolfkinderen die beiden in een isolement opgroeien, vervreemd zijn van de samenleving en daardoor andere denkbeelden ontwikkelen.

Een hulpeloze baby wordt gevonden in het bos, meer dood dan levend. De man die haar vindt neemt het meisje mee naar huis, tot ontzetting van zijn vrouw. Het stel besluit – uit angst voor ontdekking – het kind te laten opgroeien in de kelder. Theres wordt een kind dat niet van deze wereld is, emotieloos en totaal geïsoleerd, met één opvallende eigenschap: ze heeft een volstrekt betoverende zangstem. Na een catastrofaal incident krijgt ze een nieuwe identiteit en langzaam begint ze te wennen aan de buitenwereld, al blijft ze een outsider.

Dan ontmoet ze Theresa, een vrij normale tiener met wat overgewicht, maar ze wordt gepest en haat zichzelf. Er ontstaat een merkwaardige chemie tussen Theres en Theresa. Ze gaan muziek maken en de groeiende roem van Theres maakt haar tot een soort messias voor ongelukkige tienermeisjes. Dan neemt ze samen met Theresa haar discipelen mee de afgrond in voor een gewelddadige wraak.

Het boek Wolfskinderen heeft meer met me gedaan dan dat ik op het eerste moment verwachte. In elk hoofdstuk kruipt de spanning verder onder je huid en met een brok in mijn keel heb ik het boek aan het einde dichtgeslagen. Echter bleef het verhaal me nog dagen achtervolgen..

Lindqvist wordt ook wel ‘de Zweedse Stephen King’ genoemd en dat maakt hij gedeeltelijk waar. Waar King de gewone mens laat bedreigen door het kwaad, laat Lindqvist het kwaad de hoofdrol spelen. Hij weet in Wolfskinderen met alledaagse beelden een beklemmende, onheilspellende sfeer neer te zetten. In zijn verhaal zitten horrormomenten, maar gaat hier spaarzaam mee om. Tijdens het lezen weet je daar er een sluipende dreiging is, er gaat iets verschrikkelijks gebeuren, maar wanneer?

Het boek is opgedeeld in drie afwisselende delen: Theres, Theresa, en hoe deze twee meiden bij elkaar komen. Aan het einde van sommige hoofdstukken denk je soms ‘Hèhè, het gaat eindelijk eens de goede kant op’, maar in het hoofdstuk daaropvolgend is niets minder waar... het kan nog erger en zo beweeg je je in een neerwaartse spiraal naar het einde. Dit naderende onheil kluistert je aan de pagina’s, al moet je het boek af en toe even wegleggen om op adempauze te komen.

Lindqvist omschrijft op een mooie manier hoe alles wat je meemaakt je maakt tot wie je bent. Hierdoor lukt het je om je een beetje te verplaatsen in de hoofdpersonages Theres en Theresa en snap je waar ze vandaan komen. Hierdoor komt de gruwelijkheid van hun daden dan ook des te harder aan. Je voelt met ze mee als ze langzaam wegglippen in de duisternis. En dat is eng!
Het boek fascineert, en ondanks dat je het totaal niet eens bent met de manier waarop er gehandeld wordt, begrijp je het wel wat de karakters heeft aangezet om zover te komen.

Wolfskinderen is een angstaanjagende roman met een intrigerende opbouw. Zeker een aanrader! Wolfskinderen is uitgeven door Signatuur Noir en te koop in de boekhandel.
424 pagina’s, paperback. ISBN: 9789056724313

[yasr_overall_rating size="--" postid="38728"]