Hades, de nieuwe rogue-like game van Supergiant Games is een maand geleden uit early access uitgekomen met een officiële 1.0 versie. Hoog tijd voor een review. De game is te krijgen op PC, MacOS en Nintendo Switch. Ik heb hem gespeeld op de Switch.

Verhaal

Jij speelt als Zagreus, de zoon van Hades. Hades is de baas van het dodenrijk en Zagreus vindt het daar maar niks. Hij probeert te ontsnappen naar de berg Olympus, waar de andere (Griekse) goden verblijven. Helaas voor Zagreus is zijn vader een god en is het nog niet zo makkelijk om te ontsnappen aan de klauwen van de onderwereld. Aan jou de taak om Zagreus door het doolhof van de dood te navigeren naar de oppervlakte. Hades maakt er geen geheim van dat hij niet twijfelt aan zijn domein en de onderdanen die hem trouw zijn en daagt Zagreus dan ook elke keer uit het zeker te proberen om te ontsnappen. Gelukkig staat Zagreus er niet alleen voor en krijgt hij keer op keer hulp van de andere olympische goden.

Gameplay

Hades is een rogue-like hack-n-slash game en speelt ook als zodanig; Je gaat dood. Heel vaak dood. Dit betekent ook dat je elke keer weer opnieuw begint. Maar waar dit op papier vervelend klinkt, valt het in de praktijk reuze mee. Elke keer dat je opnieuw begint kan je krachten en wapens vrijspelen, waardoor je elke run weer sterker en sneller bent. En door deze powerups kom je dus elke keer een stukje verder. En daar zit de kracht van dit soort spellen: Het daagt het heel erg uit om nog één run te doen, om toch weer een stukje verder te komen. Naast deze powerups en nieuwe wapens kom je tijdens het spelen ook andere Olympische goden tegen. Deze goden geven je op hun beurt ook weer extra krachten. Je kan kiezen uit drie upgrades, een voor je gewone aanval, een voor je speciale aanval en een voor je dash-aanval. En per god verschilt het welk effect er aan vastkleeft. Zo heeft Zeus upgrades die elektriciteit omhelzen en de kracht van Dionsyus, god van de wijn, zorgt ervoor dat tegenstanders last hebben van een flinke kater die schade berokkend.

De graphics zijn van uitstekende kwaliteit en een lust voor het oog om naar te kijken.

Dit werkt zo ontzettend goed. Je krijgt een scala aan mogelijkheden voorgeschoteld en elke combinatie speelt weer anders. Dit in combinatie met de verschillende wapens die je vrij speelt en elke run kan echt heel anders aanvoelen dan de vorige. En de badguys die je tegenkomt vragen ook allemaal een andere aanpak, dus het voelt nooit repetitief aan.

Graphics

Ik heb het spel op de Nintendo Switch gespeeld, dus deze is de inferieur ten opzichte van de pc-versie. Maar laat je niets wijsmaken, ik heb mij prima vermaakt en bijna nergens last gehad van beeldvertraging. En om het op een handheld te spelen is ook echt een fantastische ervaring. De graphics zijn van uitstekende kwaliteit en een lust voor het oog om naar te kijken. Aan de kleinste details is gedacht en het druipt van de sfeer. Tijdens de scenes dat je praat met iemand zijn de karakters ook heel erg mooi weergegeven, iedereen is echt een eigen persoonlijkheid. De verschillende level- en eindbazen kunnen soms flink wat beweging in beeld brengen en dan merk je dat de hardware van de Switch wel begint te zweten. Maar het wordt nergens echt storend.

Iedereen heeft echt een andere persoonlijkheid en er zit zoveel tekst in, dat je zelden een zin twee keer hoort.

De omgevingen zijn fantastisch uitgewerkt en je waant je echt in de onderwereld. Elke keer dat je doodgaat, keer je terug naar het paleis van Hades. Dit is dan tevens je hoofdkwartier waar je upgrades kan kopen en kan praten met de verschillende karakters. Dit loont om te doen, want hiermee speel je mogelijkheden vrij die jou weer helpen in jouw queeste. Hades zit aan een groot bureau en spreekt zijn oordeel uit over de zielen die treurig in een rij staan te wachten, naast hem ligt trouw zijn drie-koppige hond Ceberus die je kan aaien en als je dood gaat, herrijs je uit de bloederige rivier Styx. Allemaal puntjes op de i die je meetrekken in de ervaring.

Geluid

Elke keer dat je praat met iemand, is dat door acteurs ingesproken. Dit is met liefde en overtuiging gedaan; Iedereen heeft echt een andere persoonlijkheid en er zit zoveel tekst in, dat je zelden een zin twee keer hoort. Tijdens de baas gevechten hoor je wat hardere muziek en meer richting de metal, maar als je in Hades' huis bent zijn de zachtere melodieën die de boventoon voeren.

Conclusie

Ik merk dat ik super enthousiast ben over Hades en dat er echt heel weinig op of aan te merken is aan dit pareltje. Als er dan iets zou moeten zijn, dan is het dat het verhaal niet dezelfde diepgang en lading heeft als Supergiants' eerste game Bastion. Maar waar het diepgang mist, maakt het meer dan goed met de humor. En als ik deze naast die andere hele vette rogue-like game leg, Dead Cells, dan vind ik deze een stuk beter. Dead Cells heeft ook die heel verslavende gameplay, maar het mist interactie. En Hades heeft dat meer dan genoeg. En met het zachte prijsje wat de game heeft, kan ik echt niets anders dan deze van harte aanraden.

[yasr_overall_rating size="medium" postid="115760"]