Recensie: Saw - The Videogame

Het begin van Saw: The Video Game zet je direct in de sfeer van de SAW-filmreeks. Jigsaw heeft de journalist David Tapp gevangen gezet in een smerige toiletruimte, en laat hem op subtiele wijze zijn hechting aan het leven ervaren: zijn hoofd zit namelijk gevangen in de illustere "omgekeerde bereval", bekend uit de eerste Saw. Bevrijding hieruit is mogelijk op twee manieren, waarvan er echter maar één met behoud van leven is.

Saw: the videogame is verkrijgbaar op PC, Xbox360 en Playstation 3.

De Saw-franchise lijkt zo ondertussen op een hedendaagse voortzetting van het uitgekauwde horrorerfgoed van de jaren '80: vanaf 2004 zijn we, steevast in de week voor Halloween, elk jaar verblijd met een nieuw deel. Uitbreiding in de vorm van games was natuurlijk onvermijdelijk, en Saw: The Video Game lijkt, gelet op de reeds uit zes deeltjes bestaande filmreeks, ietwat laat te zijn uitgebracht.Dit was te wijten aan probleempjes rond de financiering bij de oorspronkelijke ontwikkelaar Brash Entertainment; om kort te gaan nam begin dit jaar Konami het in onbekende staat verkerende project in zijn geheel over, om enige maanden later met het eindresultaat te komen.

Evenals in de films krijgen we in dit spel te maken met de bizarre geestesproducten van seriemoordenaar Jigsaw. Door het mislukken van een zelfmoordpoging verkreeg dit heerschap hernieuwde waardering voor het leven. Uit de doorstane midlifecrisis putte hij de inspiratie voor zijn verdere levenswandel: het "helpen" van anderen om hun leven te leren waarderen middels het testen van hun overlevingsinstinct. De door hem opgepikte slachtoffers worden in een afgesloten ruimte geplaatst waaruit vaak alleen te ontsnappen is op een lichaamsverminkende manier, of door het doden van een medegevangene die een ondergeschikte rol speelt in het "spel". Jigsaw communiceert met zijn slachtoffers via videoboodschappen of de pratende pop "Billy", die bandjes met zijn gruwelijke instructies afdraait.

Het begin van Saw: The Video Game plaatst je terstond in de suspense die eigen is aan de filmreeks. Jigsaw heeft de journalist David Tapp gevangen gezet in een smerige toiletruimte, en laat hem op subtiele wijze zijn hechting aan het leven ervaren: zijn hoofd zit namelijk gevangen in de illustere "omgekeerde bereval", bekend uit de eerste Saw. Bevrijding hieruit is mogelijk op twee manieren, waarvan er echter maar één met behoud van leven is.

Mooi dus dat je wat aanwijzigingen krijgt in de vorm van in te drukken knopjes op de controller. Na enige oefening zou je dit macabere maskertje met gemak af moeten kunnen krijgen. Eventueel mislukte pogingen, en natuurlijk laten we het omwille van de show minstens eenmaal slecht aflopen, zijn illustratief voor de in het spel aanwezige gore.

Het is wat afhankelijk van je fijngevoeligheid, maar de bloedbaden zijn vrij subtiel te noemen: een fataal aflopende opdracht met lichamelijk letsel brengt doorgaans een snel verlopende bloedexplosie teweeg, waarbij de camera vaak wegdraait naar de op de muur terecht gekomen klodders. Deze laatsten zijn simpelweg rood, en vrij van hetgeen dat te verwachten zou zijn geweest, zoals huid, haren, orgaanweefsel, e.d.

De gebeurtenissen en handelingen in het eerste speeluur geven in kort bestek de essentie van de gameplay weer. Saw: The Video Game is een "survival horror" waarin puzzeltjes opgelost, sleuteltjes gevonden, en vijanden uitgeschakeld moeten worden. Geen vernieuwende zaken, maar aanvankelijk is het onderhoudend genoeg. Vaak bestaan deze puzzels uit het plaatsen van zekeringen waardoor een afgesloten deur wordt ontgrendeld, of het hiertoe omzetten van schakelaars of vinden van cijfers voor het combinatieslot.

Begrijpelijkerwijs ligt het speeltempo traag, je beweegt je voorzichtig van de ene ruimte naar de andere. De meeste puzzels hebben echter een tijdslimiet, en dat is maar goed ook, want anders zouden ze veel te makkelijk wezen. Mocht je een oprechte hater zijn van de tijdsgebonden missies in de Grand Theft Auto serie, dan zal dit spel dus niet voor jou zijn.

Helaas worden de puzzels al snel herhalend, wat het vermoeden doet rijzen dat het spel onder tijdsdruk is afgemaakt, want gebrek aan fantasie hebben ze bij Konami zeker niet. Tevens zijn de jou belagende vijanden, hiertoe gemotiveerd door de sleutel die Jigsaw in jouw lichaam heeft ingenaaid, van een prehistorisch intelligentieniveau. Niet alleen zijn ze zo stom om middels het slaken van oerkreten hun komst aan te kondigen, ook zijn hun aanvallen eenvoudig te ontwijken en heb je ze met een paar klappen al geveld.

Dat laatste beperkt de frustratie van de met name binnen gevechtshandelingen zeer klungelig aandoende besturing een beetje. Voor het uitdelen van een klap moet je namelijk twee toetsen gelijktijdig indrukken en daarnaast reageert David Tapp pas na een vertraging van 1 à 2 seconden op jouw commando's. Als je vervolgens zijn sloom uitgevoerde verrichtingen ziet, bekruipt je de gedachte dat David wel flink zal balen dat hij zijn vrije uurtjes niet wat vaker in de sportschool heeft doorgebracht. Al met al is het duidelijk dat de gevechten slechts bij wijze van afwisseling op de puzzels in het spel zijn geïmplementeerd, en gezien de beperkte uitdaging van de puzzels is dat natuurlijk erg jammer.

De al wat verouderde Unreal 3 engine weet het morbide sfeertje van het Saw-universum gelukkig gedegen op het scherm te toveren. De smerige, naargeestige en bovenal duistere ruimtes van het Whitehurst Asylum waarin je Jigsaws spelletjes moet uitvoeren worden op vakkundige wijze weergegeven. Daarentegen zijn de binnen het spel aanwezige personages maar matig geanimeerd; in combinatie met de houterige besturing wekken ze een gedateerde indruk op.

Gelukkig is het geluid wel van uitstekende kwaliteit. Op de achtergrond is zo nu en dan een onheilspellend sfeermuziekje te horen, en daarnaast zit het spel vol met griezelige tikkende en krakende geluiden die elders uit het gebouw lijken te komen. Ook zul je al snel bij het binnentreden van een kamer aan de hand van de intensiteit van het gezoem van de vliegen kunnen opmaken of er een muizenlijkje in het donker verborgen ligt of de overblijfselen van een wat groter zoogdier. De stem van Jigsaw is levensecht, want ingesproken door de zijn rol vertolkende acteur. Enig minpuntje hierbij is dat hij wat sneller spreekt dan in de films, waardoor de impact van zijn neerbuigende taaltje wat aan kracht inboet.

Voor de fans van de serie vormt Saw: The Video Game een leuke aanvulling op hun collectie. Het spel moet het hoofdzakelijk van de opgeroepen sfeer hebben, en in dit opzicht is het een echte gordijnendichttrekker. Een doorgewinterde gamer die weinig affiniteit met het Saw-universum heeft zal echter al snel teleurgesteld worden door de herhalende gameplay, de falende besturing en de gedateerde graphics.

Saw: The Video Game (2009)
Ontwikkelaar: Zombie Studios

Waardering: 3/5 sterren

(update 12/04/2011: dit artikel verscheen eerder hier slechts gedeeltelijk, met een lees verder link naar dgs-online. Echter die website bestaat niet meer.)