Sfeerverslag – John Carpenter – Anthology Tour – TivoliVredenburg Utrecht 10 Oktober 2018

‘Never meet your heroes’, wordt er wel eens gezegd. Het blijken maar gewone mensen te zijn met hun alledaagse nukken, haarroos en slechte adem en ze zijn bovendien veel kleiner in het echt. Toch stond de flinke rij veertigplussers met een ietwat gespannen grijns gedwee te wachten om de hand te mogen schudden van de man die voor ieder van hen een bron van inspiratie en prachtige filmmomenten is: John Carpenter.

John Carpenter staat voor mij gelijk aan de hoogtijdagen van het VHS tijdperk. Eindelijk hadden we dan zelf een videorecorder en hoefde ik niet meer bij mijn opa en oma langs om ‘obscure’ horrorfilms te kijken. Niet alleen fijn voor mij, maar ook fijn voor mijn opa en oma. Van ‘Halloween’ was ik, en ben ik nog steeds, helemaal stuk, ‘Assault on Precinct 13’ en ‘Escape from New York’ leerden me wat het is om stoer te zijn en ‘The Thing’ staat sinds de eerste keer zien stevig in mijn top drie beste horror films aller tijden. Misschien is de liefde sinds halverwege de jaren ’90 iets minder, maar niemand neemt mij die intense momenten, met opgetrokken knieën kijkend naar Snake Plissken, Sutter Cane of Jack Burton ooit meer af.

Misschien wel net zo belangrijk als de beelden van Carpenter zijn z’n filmscores. De regisseur verzorgde voor het leeuwendeel van zijn films zelf de muziek: zware dreigende, repetitieve  synthesizer tonen met snerpende uithalen, zo herkenbaar dat iedere ode aan de jaren ’80, of het nou ‘Stranger Things’, ‘Kung Fury’ of ‘Summer of 84’ is, er aan refereert. De 70-jarige regisseur werd door zijn zoon Cody overgehaald om zijn nooit eerder uitgebrachte stukken uit te brengen op de ‘Lost Themes’ albums en haalde de oude baas, na een geslaagde tour in de VS, over om op een wereldtournee te gaan.

De meet & greeters schuiven één voor één schuchter aan tafel naast de grijze grootmeester. Een foto, een handtekening en weer verder. Volwassen mannen, glimmend van trots met een krabbel op hun poster, Christine modelauto of fullsize Michael Myers masker. De man, die nogal nukkig kan zijn tegen journalisten, is zeer geduldig en de vriendelijkheid zelve. Of ik op mijn Blu-ray van de concertregistratie ook de handtekeningen van Cody en Daniel Davies wilde? Ik buig me naar hem toe en zeg dat de rij met wachtenden niet meer zo lang is. Hij kijkt me aan en glimlacht: ‘Thank God!’.

Utrecht had de eer de spits af te bijten van deze wereldtournee. Op het podium is behalve de synthesizer van Cody Carpenter en de gitaar van Daniel Davies (zoon van The Kinks’ Ray Davies en petekind van Carpenter) ruimte voor een basgitarist en een drummer. Front and center staat John Carpenter zelf, zijn kenmerkende grijze staart verstopt in het shirt van zijn compleet zwarte outfit. Op een doek zijn fragmenten te zien uit de films van Carpenter, die nu eens de muziek omlijsten in plaats van andersom.

Carpenter is beperkt spraakzaam, maar als hij spreekt, kan hij rekenen op immer enthousiast gejuich van de zaal. Als de hele band tegelijkertijd een zonnebril opdoet bij de eerste tonen van ‘They Live’ en het projectiescherm gevuld wordt door het woord ‘’ OBEY’ gaat het los. Ook wanneer één van de tracks van de binnenkort uit te komen nieuwe ‘Halloween’ ineens overvloeit in de zo herkenbare tonen van het origineel uit 1978 gaat er een voelbare rilling van nostalgie door de zaal.

Het wordt een mixtape van herkenning. Een ‘Alle 13 goed en 2 nog beter’ van iconische filmmomenten. Carpenter staat, zoals je opa het ook zou doen, een soort van te swingen en geeft, zoals je opa misschien minder vaak doet, de zaal af en toe een ‘Hail, Satan’ gebaar. Lang niet alles is perfect: een betere soundcheck had voor iets minder scherpe tonen gezorgd, maar het mag de pret zeker niet drukken. Als de lichten aangaan, zie ik alleen maar grijnzende gezichten: een groepje jongens en meisjes die weer even met opgetrokken knieën hebben zitten kijken en luisteren naar het werk van The Master of Horror.

https://www.youtube.com/watch?v=D9Edz3fD2fQ