Splatterhouse: veel bloed, erg lekker (recensie)

Zelden is een 18+ rating voor een game zo terecht geweest als voor Splatterhouse, bij het origineel eind jaren tachtig en ook zeker bij de remake van Namco en zelden is een titel zo treffend geweest als voor Splatterhouse. Wat biedt het spel naast deze twee waarheden nog meer?

Het verhaal is natuurlijk alles behalve origineel, het dient als leidraad voor het spel en is trouw aan het origineel. Als rick Taylor bijkomt, ligt hij in een enorme plas bloed met amper een besef waar hij is en wat er is gebeurd. Als hij langzaam bij zijn positieven komt ziet hij een masker liggen dat met hem begint te praten, het overtuigd hem dat ze samen zijn vriendin Jennifer kunnen redden en de madscientist Dr. West kunnen verslaan.

Eenmaal met het masker op wordt je behoorlijk in het diepe gegooid met een flinke slachtpartij met akelige monsters en misbaksels, een goede maar stevige binnenkomer. Het masker biedt nog wel zijn excuses aan en belooft om iets rustiger aan te doen, je langzaam te laten wennen aan de enorme krachten die hij je geeft. De volgende gevechten zijn inderdaad iets rustiger, maar zeker niet makkelijk en je zult een flink aantal keren doodgaan om hier uit te leren. Hier kom je dan meteen het grootste minpunt van de game tegen; de lange laadtijden.

Gedurende de gameplay krijg je hints, het spel gaat plots op pauze en onderin beeld vind je de tip over een nieuwe move of handige combo. Handig, maar de timing is vaak beroerd, net op de moment als je op een groep misbaksels afrent bijvoorbeeld. De bediening is best soepel, met buttonbashing kom je ver, met nette combo's nog verder. Een extra voordeel van de combo's is dat het extra bloederig wordt en met meer bloed kun je extra skills kopen. Vergeet niet om in een aantal gevallen te blocken, er zijn misbaksels die je lelijk kunnen verwonden. Met een aantal wapens, zoals de befaamde two by four, kun je er extra lekker op loshakken, maar mocht er geen wapen voorhanden zijn, dan kun je altijd je eigen arm er af trekken.

Bloederig is duidelijk het hoofddoel van Splatterhouse, maar de muziek mag ook stevig wezen. Met een soundtrack met metalbands als Goatwhore, Lamb of God en Mastodon beuk je nóg harder in op de misbaksels. De donkere comicstyle is aardig uitgewerkt en benadrukt de sfeer. Hoewel het spel grotendeels 3d is, zitten er een paar ouderwetse platvormlevels in, een knipoog naar de originele beat 'em up. Je kunt overigens ook helemaal terug naar het origineel, deze zijn namelijk te unlocken.

Je ziet al, ik vergeet Jennifer al helemaal. Gelukkig vraagt Dr. West regelmatig om aandacht door mijn vriendin vlak voor mij neus langs te trekken naar een of ander duistere kamer en gelukkig liggen overal naaktfoto's van Jennifer verspreid, die ik kan verzamelen voor bonuspunten. Ja, want eerlijk gezegd zou je haar anders echt vergeten.

Splatterhouse is met stip dé bloederigste horrorgame van 2010 en is erg lekker. Je ramt zo een paar uur achterelkaar door, behaalt achievement na achievement, verzamelt emmers met bloed en vergeet de tijd. Maar je zult stoppen omdat het naar verloop eentonig wordt en de laadtijden je vermoeien.

Splatterhouse ligt sinds 26 november voor de PlayStation 3 en de XBox 360 in de winkel.