Recensie: The Devil Inside (William Brent Bell, 2012)

The Devil Inside maakt het genre 'horror' absoluut belachelijk, regisseur William Brent Bell slaagt er niet in om angst aan te jagen.

Recensie: The Devil Inside (William Brent Bell, 2012)

Een afgelaste persvoorstelling betekent dat ik The Devil Inside tegelijk met een volle zaal heb moeten kijken. Iedereen betaalt blijkbaar graag voor een gehypte film die op IMDB qua cijfer  niet hoger dan een 3,6 komt. En echt, ik heb nog nooit zo hard gelachen bij een horrorfilm.

Een vrouw probeert te ontdekken wat er gebeurd is met haar moeder, die in een gesloten inrichting in het Vaticaan zit en wordt verdacht moord op drie mensen

In 1989 bekende Maria Rossi (Suzan Crowley) in een noodoproep via 9-1-1 dat ze drie mensen op brute wijze vermoord had. Twintig jaar later probeert haar dochter Isabella (Fernanda Andrade) de waarheid te achterhalen van deze verschrikkelijke gebeurtenis. Ze reist af naar het Centrino Hospital, een psychiatrisch ziekenhuis in Italië voor criminelen, waar haar moeder opgesloten zit. Daar wordt onderzocht of ze geesteziek is of bezeten is door demonen.

The Devil Inside maakt namelijk wat mij betreft het genre 'horror' absoluut belachelijk. Regisseur William Brent Bell slaagt er niet in om angst aan te jagen. Waar hij wel in slaagt is een interessante manier van het in beeld brengen van twee duiveluitdrijvingen. Verder komt The Devil Inside niet echt op gang en de schrikmomenten zijn naast goedkoop ook nog eens op één hand te tellen.

Het grootste schrikmoment is te belachelijk voor woorden, namelijk een hond die vanuit het niets opspringt en begint te blaffen, waarbij het geluid ook nog eens versterkt wordt. De openingsscene belooft een hoop, wat daarna helaas door de slechte 'documentaire' filmstijl met slechte focusmomenten en schokkerig beeld gelijk teniet gedaan wordt. Sommige momenten werd je zelfs bijna misselijk van dit schokkerige beeld. Dus wellicht daarom deze 'heftige reacties' op voorpremieres. Het plot is ook nog eens om van te janken of lachen, er wordt bijvoorbeeld geen uitleg gegeven waarom er een documentaire gemaakt wordt door Isabella en het is hartstikke voorspelbaar. Behalve het einde dan, die is fascinerend, net op het moment dat de film op gang lijkt te komen, eindigt de film abrupt na een kleine anderhalf uur, zonder nawoord, zonder iets van uitleg.

Voor een onervaren horrorkijkers is deze film wellicht een zeven waard (ik hoorde zoiets van bezoekers in mijn omgeving), maar ik kan deze film toch echt niet meer dan anderhalve ster geven.

https://www.youtube.com/watch?v=OyT7xMPurgw

[yasr_overall_rating null size="--"]